Nu het Kinderrechtencommissariaat zijn twintigste verjaardag viert, is het tijd voor een nieuw, onwrikbaar recht: het recht op natuur en op groen.

Toen Kisangani bezet gebied was en net als de rest van Oost-Congo gebukt ging onder hongersnood en algemene ellende bracht professor Joseph Ulyel Ali-Patho soelaas. Walter Zinzen blikt terug op het leven van zijn overleden vriend.

Anya Topolski doet een oproep om als maatschappij beter te leren rouwen. Wanneer we gebeurtenissen hier in België of ergens anders in de wereld wegstoppen, dan houden we niet alleen de pijn, de kwetsbaarheid op afstand, maar ook ons vermogen tot geluk en blijdschap. Wanneer we ons hart laten verharden, sluiten we ons af voor álle emoties.

In België is het migratiedebat meer en meer een nerveuze, strategische, politieke soap richting verkiezingen, schrijft Michael De Cock in zijn eerste column voor mo.be.

China was lange tijd de slechte leerling van de klas, als het over milieubeleid. Maar het land heeft een bijna onwaarschijnlijke inhaalbeweging gemaakt, schrijft MO*columniste Ching Lin Pang. Misschien kunnen we op dat vlak nog wat van hen leren?

Iedereen held! MO*columniste Bieke Purnelle schrijft over heldendaden in tijden van vermomde xenofobie.

Ligt er nog iemand wakker van de sociale zekerheid? De hangmat in OCMW-luilekkerland bijvoorbeeld?

Bie Vancraeynest heeft onvoorwaardelijk van Brussel leren houden door zich te omringen met jonge mensen die er geboren en getogen zijn. Zij groeien op in die vormeloze wereld waar links en rechts, goed en kwaad over elkaar vallen en door elkaar lopen als de kleuren in een opgewarmde lavalamp.

Werken aan een economie van het genoeg biedt perspectieven op echte vooruitgang. Volgens MO* columnist Jan Mertens is het hoog tijd dat er een plek komt waar we over zo’n economie kunnen nadenken.

Geert Van Istendael bezingt de fermette. Samen met pastoriewoningen zijn ze niet zijn smaak, maar wel uiterst bewoonbaar. Hij is het dan ook niet eens met de alomtegenwoordige kritiek op hun bewoners.

Het heeft de laatste tijd niet ontbroken aan opmerkelijke uitspraken van publieke figuren, politici vooraan. Opmerkelijk omdat het ofwel boude ofwel ronduit beledigende uitspraken zijn. Laten we beginnen met de onvermijdelijke staatssecretaris voor Deportatie Theo Francken (N-VA).

Aya Sabi is er helemaal klaar voor, laat de ramadan maar beginnen. Maar ze wil daar graag wat dieper over denken, en dan komt ze al vastend uit bij eten, recepten, verleden en de grote tafel waaraan iedereen welkom is. Of zou moeten zijn.