China’s kijk op het klimaat

China werd de voorbije jaren de grootste producent van broeikasgassen ter wereld en is nu goed voor 26 procent van de mondiale uitstoot (vergelijk: de VS staan voor 17 procent, de EU voor 12 procent). De uitstoot in China nam in de voorbije vijf jaar met 30 procent toe (tot 6,88 miljard ton).

Dat wil niet zeggen dat China geen inspanningen heeft gedaan: het slaagde erin zijn energie-efficiëntie met een vijfde te verbeteren, waardoor anderhalf miljard ton CO2 minder werd uitgestoten. Het land investeerde tijdens het elfde vijfjarenplan (2006-11) bijna 200 miljard euro in hernieuwbare energie en 100 miljard euro in energie-efficiëntie. ‘Het leeuwendeel daarvan zijn overheidsinvesteringen’, onderstreept professor Qi Ye van het Climate Policy Initiative aan de Tsinghua Universiteit in Beijing.

Laag hangend fruit

Dat de uitstoot ondanks die inspanningen nog zo sterk toenam, heeft te maken met de sterke economische groei (onder meer de razendsnelle en energieverslindende bouw van infrastructuur en woningen) en met het feit dat een deel van de energie-intensieve industrie naar de Chinese binnenlanden migreerde, waar vaak nog minder geavanceerde technologie wordt gebruikt.

Het twaalfde vijfjarenplan voorziet een verdere verbetering van de energie-efficiëntie met 16 procent. Qi: ‘Dat is een grote uitdaging, omdat het laag hangende fruit al geplukt is en omdat ons land volop verstedelijkt. Bovendien zijn de lokale besturen vooral op economische groei gericht en veel minder op groene doelen.’

Verbintenissen

De EU en China erkennen, anders dan de VS, de ernst van het klimaatprobleem. Dat betekent evenwel niet dat een akkoord tussen de twee vanzelfsprekend is. De EU vindt dat alle landen vanaf 2020 hun uitstoot moeten verlagen. Professor Qi betwijfelt of China dat kan en wil waarmaken. ‘We erkennen dat de EU leidt inzake klimaatverandering, net zoals ze leiden op het vlak van sociale rechtvaardigheid. Alleen vinden we het enigszins normaal dat de EU leidt: het continent heeft een historische verantwoordelijkheid voor het klimaatprobleem en is al verstedelijkt, waardoor het minder grote energienoden heeft. Daarom vind ik ook dat de EU haar inspanningen niet van die van anderen moet laten afhangen: als de EU haar uitstoot met 30 procent kan verlagen in 2020, dan moet ze dat ook doen. Het klimaatprobleem is tenslotte een morele uitdaging.’

Qi onderstreept dat China wel verbintenissen wil aangaan. ‘We hebben altijd deelgenomen aan de klimaatakkoorden en willen dat zo houden. In Kopenhagen hebben we getoond dat we bereid zijn verbintenissen aan te gaan. Alleen hebben we veel vragen bij de betekenis van de wettelijk bindende akkoorden die de EU nastreeft. Het Kyotoprotocol was ook wettelijk bindend en toch is Canada er gewoon uit gestapt. Net een autobus waar je op en af kunt stappen.’