Dubbelbloeden

Een van de eerste beslissingen bij het schrijven van dit boek was het kiezen van een naam voor deze groep mensen. Zijn het halfbloeden? Mulatten? Dubbelbloeden?

Uiteindelijk koos men voor het neologisme metissen, dat al langer gangbaar is in de zelfdefinitie van de betrokkenen. ‘Dit boek vertelt een stukje van onze verborgen Belgische geschiedenis.

Het bevat verhalen die niet verteld werden omdat ze te gênant waren of niet pasten in het verwachtingspatroon van toen en vandaag’, aldus nog Kanobana en Ghequière.

De portretten zijn het resultaat van lange gesprekken, maar werden gecomprimeerd tot behapbare monologues intérieurs: een zeer verdedigbaar procédé, want op die manier spreken de eenentwintig mannen en vrouwen direct tot de lezer. De literaire verwerking had wel een beetje hoger mogen mikken, want nu bleef de tekst soms stroef en onbeholpen. Bij alle verhalen horen nostalgische foto’s uit de koloniale tijd – het gaat tenslotte vaak over herinneren en worstelen met de eigen afkomst die door de omgeving geproblematiseerd en dus verdrongen werd.

Bij de meeste verhalen horen ook actuele portretten. Fotograaf Filip Claus heeft de getuigen met heel veel respect en waardigheid gefotografeerd, en dat geeft het boek zeker een meerwaarde. Jammer dat Ghequière in de op twee na laatste zin stelt dat ook zij metisse geworden is. Dat soort toeëigening lijkt me niet op zijn plaats in een boek dat een complexe identiteit recht wil doen. Kleine zonde, tegenover een grote verdienste –het is dus alweer vergeven.

De bastaards van onze kolonie. Verzwegen verhalen van Belgische metissen door Kathleen Ghequière, Sibo Kanobana en Filip Claus is uitgegeven door Roularta Books. 251 blzn. ISBN 978 90 8679 291 7