Groothandel in heimwee

Gust voegt graag de daad bij het woord. Goed een maand woont hij er, maar hij is al de perfecte ambassadeur. Hij ontdekt in ijltempo zijn nieuwe gemeente en lijkt kind aan huis bij Friture René, want hij heeft nog geen keuken. Hier wonen inwijkelingen, naast geboren en getogen Brusselaars. ‘Het is door hen dat ik in het reine kom met mijn eigen Belg-zijn.’

Brussel moet het hebben van momenten, vindt hij, niet van plaatsen en hij wil mij de zondagnamiddag laten zien. Op vier passen van de metrohalte wijst hij me al op een parel. Een prachtig pand uit de jaren twintig. De Belgische modernistische kunstenaar Victor Servranckx tekende ook voor enkele huizen, en hier staat er nog een in uitstekende staat. Althans, als je het ordinaire café ‘QG’ op het gelijkvloers wegdenkt.

Hij stapt prompt het café binnen en vraagt of ze Victor kennen. Ze hebben nog nooit gehoord van onze vriend. Gust laat een boodschap voor hem achter op een bierviltje. Hij brengt hem een postmodernistische groet. Het meisje achter de bar belooft het viltje te geven als Victor hier nog eens mocht langskomen. Het is een surrealistisch gesprek. Net als de toon van deze herfstwandeling.

Winkelen per land

Wie houdt van schoonheid en het absurde, die moet alleen maar kijken. Goed kijken. Naar de rode Ferrari bijvoorbeeld, die midden op het verkeersvrije Verzetsplein staat geparkeerd, met een air van ‘wie doet me wat?’ Wij houden er de pas in want hij hoopt dat de Iberico open is op zondag.

Grotere kaart weergeven

We hebben geluk en samen met ons vele Spanjaarden en Portugezen. Zij laden karren vol met kilo’s chorizo, harde kazen en inktvis. Ik begrijp aanvankelijk niet hoe de enorme mediterrane supermarkt in elkaar zit want ik zie in drie gangpaden bokalen witte bonen staan. Tot Gust me op de vlagjes wijst die telkens op de “kop” hangen. Hier winkel je per land.

Het is een groothandel in heimwee en weelderige Braziliaanse verjaardagstaarten om die heimwee te verjagen. ‘Hier word ik dus echt gelukkig van, dat je dit hier op een zondag kan kopen.’ De Portugese pastéis de nata, die we niet kunnen laten liggen, gaan we opeten met een kop koffie in Brasserie Belle Vue.

We vragen of we de zelf meegebrachte taartjes mogen opeten. De jonge ober in het te grote hemd met strik haalt zijn schouders op. De bazin is er niet, dus wat hem betreft mag zowat alles. De gemiddelde leeftijd van de klanten hier is zeventig en het bordje met ‘pas de chiens sur les banquettes’ doet een grote populatie canichekes vermoeden. Het is toch bezwaarlijk de hipste gemeente van de negentien.

‘Sinds ik hier ben komen wonen, heeft ook al een vriend van me hier iets gekocht. Ik ben hier mijn eigen kolonie aan het stichten.’ Van op school tuimelde Gust meteen op de filmset en pas vorig jaar had hij een periode zonder draaien en monteren. Hij is klaar om zich hier nu, een beetje, te verankeren. ‘Mijn eigen cinema, waar ik al mijn studenten verplicht naar toe laat komen, dat lijkt me wel iets.’ Daar gaat hij morgen iemand een mailtje over sturen. De suggestie is nauwelijks geopperd, in zijn hoofd is het al een uitgetekend project.

We nemen afscheid aan Sint-Guido, het metrostation dat vernoemd is naar de boerenknecht Guido, die zijn wandelstok in de grond stak en waar eensklaps bladeren aan begonnen te groeien. In een mum van tijd werd de stok een levende boom.