Hippe kwezels

De regen geselt de straten en ook de mensen die na ons binnenkomen, schudden zich als natte honden. De lange zomer heeft ons overmoedig gemaakt. Ik dacht Lieve Van de Velde te kunnen treffen in een ligstoel, op een terras aan de andere kant van de stad, op het Sint-Katelijneplein. 54, cinq-quat’, is een plein waar zij graag haar Brussel aan zich voorbij laat trekken: rijk en arm, multicultureel, bruisend van joie de vivre. ‘Zelfs over het citroensap is daar nagedacht’.

Grotere kaart weergeven

Haar verblijf hier, na langere passages in Leuven en Linkebeek, moest haar uit haar comfortzone halen. Dat is een beetje te goed gelukt. ‘Die duizend werelden in één stad, ik wil dat zo graag leuk vinden, maar mijn politiek correcte kant moet het soms afleggen tegen de zaniktante in mij.’ Die in een cannabiswolk gehulde hangjongeren voor haar woontoren verdedigt ze wel bij haar bejaarde Italiaanse buurvrouw, maar stilletjes verwenst ze hen als ze zelf langs hen heen moet. Rust is er haast niet te vinden op de plaats waar zij is gaan wonen, zes hoog in een woonblok waar de hele wereld huist, naast de brandweer, boven een kinderboerderij. Het is altijd wat.

‘Hier heb ik geleerd wat mijn veiligheidsgevoel waard is’. Dat je ogen op je rug moet hebben, het is op zich geen drama. Maar bij het ochtendjoggen over de slaapzakken heen springen van mensen die in het Maximiliaanpark wonen, dat wringt. Een bizar decor om de dag mee te beginnen, en een van de vele die ze hier doorkruist. Leven in Brussel doet haar denken aan de film ‘Smoke’: het zijn allemaal microkosmosjes naast elkaar, die ogenschijnlijk heel voorspelbaar zijn, maar waar het toeval voortdurend overheen walst.

Er is meer humor in de stad dan in de provincie. Iedereen doet maar wat. Dat is geruststellend en verontrustend tegelijkertijd. Maar het is vooral eindeloze inspiratie voor de verhalensprokkelaar die ze al was, lang voor ze aan de bak kwam als journaliste. ‘Ik zag deze week een lelijke oude kleine man met vet haar in een zijscheiding, aan de arm van een jonge prostituee die zijn dochter had kunnen zijn. Die man leek even, oprecht, in de liefde te geloven’. Het is een van de vele mentale snapshots die ze in een dag bij elkaar schiet.

‘Ik heb hier wel geleerd dat ik niet alleen kijk naar het decor, maar er zelf toe behoor. Ook ik ben een ijkpunt, niet alleen meer de grote observator’. Ze heeft een buurman die exact weet hoe vaak ze deze week al is gaan joggen.

Of mensen eenzamer zijn in de stad vragen we ons af, maar we willen vooral weten of wij, zelf zonder kerngezin, ons minder of juist meer alleen zouden voelen op het platteland. Ook lonely runners hebben behoefte aan verbinding, willen deel zijn van een groter verhaal. Wij mogen graag dolen, van koffiebar naar café, om naar de mensen te kijken of een boek te lezen, maar daar komt zelden een echte ontmoeting van. De eenzaamheid schuilt misschien juist in het zien van al die andere verbanden. In de stad kan je geen kluizenaar zijn.

Op een boogscheut van ‘54’ ligt het mooie begijnhof. Misschien is dat een optie? Na je vijfentwintigste nog samenhokken met andere volwassenen, daar wordt toch nog een beetje om gelachen. Terwijl het voor zoveel mensen zou werken. Alleen, maar toch in een context.

We laten ons als hippe kwezels achterover zakken en nippen van ons veel te dure glas. Er komt een jongeman binnen met een zonnebril en een wandelstok. Wij kijken naar hem. Wij zijn moderne begijntjes, maar dan zonder de kuisheidsgelofte.