Islamitische hulpverlening

Dat de golfstaten een grote bijdrage leveren aan de mondiale hulpverlening is niet nieuw. Wel nieuw is dat westerse hulporganisaties steeds vaker samenwerken met de golfstaten. Dat zegt Jonathan Benthall, die voor het Universiteitscollege van Londen al jaren onderzoek doet naar islamitische hulpverlening. De westerse donorlanden staan onder grote financiële druk en de internationale hulpsector moet op zoek naar nieuw geld. Dat is onder meer voorhanden in de rijke golfregio.

‘Na de overstromingen in Pakistan in 2010 was Saoedi-Arabië de grootste donor voor de hulp-operatie en ook Koeweit deed grote toezeggingen’, zegt Benthall. Saoedi-Arabië is vandaag, na de VS, het grootste donorland in de wereld. Zowel in eigen regio als in Zuid-Azië is het sterk aanwezig. In 2011 was Saoedi-Arabië de derde grootste bijdrager aan de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA), na de Verenigde Staten en Europa.

‘Je zou denken dat de Saoedische hulp vooral naar moslimgemeenschappen gaat, maar Saoedi-Arabië verbaasde iedereen na de aardbeving in Haïti met een grote bijdrage van 38 miljoen euro.’ Daarmee heeft Saoedi-Arabië, net zoals het Koeweit Fonds, zijn doelen breder opengetrokken dan multilaterale topspelers uit de regio. Zo geeft de Islamitische Ontwikkelingsbank, goed voor 18 miljard euro effectieve steun en 16 miljard euro toezeggingen, enkel aan moslims. Het Arabisch Fonds, goed voor 7,3 miljard euro effectieve steun en 1,2 miljard euro toezeggingen, investeert enkel in Arabische doelen.

De mondiale ontwikkelingssamenwerking klopt niet enkel aan voor geld. Moslimpartners openen deuren in de islamitische wereld, zeker in conflictregio’s. ‘Indonesië na de aardbeving in 2009 is een goed voorbeeld van hoe islamitische hulporganisaties in een moslimcontext een belangrijke strategische rol spelen. Door samen te werken met de islamitische organisatie Muhammadiyah, die onmiddellijk begon te netwerken, kon Islamic Relief, een grote Britse islamitische hulporganisatie, ook snel binnen geraken.

Ook in een heel complexe conflictsituatie als Syrië, waar maar een paar grote westerse organisaties aanwezig zijn en waar geen humanitaire corridors bestaan om moeilijke regio’s te bereiken, geraken islamitische hulporganisaties verder. Dubai Cares en de regionale –islamitische– afdelingen van de Rode Halve Maan bereiken toch beter de regio’s waar een machtsvacuüm is.’