No, we can’t in Cannes

De Fransen kregen er nog een toetje bij in de vorm van een gesprek tussen Nicolas en Barack op de twee belangrijkste journaals waarin de twee ruim de tijd kregen om elkaar de liefde te verklaren. Altijd leuk met verkiezingen op komst volgend jaar. Obama bestond het overigens om op zijn persconferentie alleen vragen te aanvaarden van drie vooraf aangeduide Amerikaanse journalisten. De wereld mocht de leider van de Land of the free niet één vraag stellen.

Niets concreet

Was de G20 meer dan een fotosessie voor Sarko? Frankrijk had de agenda volgeladen met allerlei gewichtigs –voedselveiligheid, taks op financiële transacties, een nieuw Bretton Woods– maar daar kwam niets concreet uit. Tenslotte draaide Cannes vooral om de eurocrisis. Eens te meer bleek hoezeer we van elkaar afhangen: iedereen vreesde dat ’s werelds grootste markt, de Europese Unie, krimpt. Maar zelfs op dat punt werd weinig bereikt.

Integendeel, de G20 had veeleer een omgekeerd effect: een paar dagen na de top moest Italië de markten een onhoudbare zeven procent betalen als het wilde lenen. Daarmee kwam de euro pas echt in stormachtig water terecht. Cannes was dus een maat voor niets. En toch is het wellicht beter dat de leiders in deze heterogene club met elkaar praten dan dat ze dat niet doen. De wereld is nu zo klein dat overleg en coördinatie noodzakelijk zijn. Maar in Cannes lukte het dus niet.