Rusland hekelt Navo-missie in Libië

‘Als dat vredestroepen zijn, dan ben ik de prima ballerina van het Bolshoitheater’, twitterde Dmitry Rogozin eind augustus. De Russische ambassadeur bij de Navo –volgens het magazine Foreign Policy een van de honderd beste Twitteraars ter wereld (@DRogozin)­– vindt dat het westers bondgenootschap in Libië meer dan één brug te ver is gegaan.

Maart 2011. De troepen van de Libische president Moammar Kadhafi staan op het punt de opstandige stad Benghazi met de grond gelijk te maken. Om de burgerbevolking te beschermen, keurt de VN-Veiligheidsraad Resolutie 1973 goed. ‘Hoewel die resolutie eigenlijk niet goed voorbereid was, hebben we ze toch gesteund’, zegt Rogozin. ‘Omdat we begrepen dat Kadhafi anders van Benghazi een massagraf zou maken.’

Toch plaatste Rusland van meet af vraagtekens bij de Navo-interventie in Libië, die net gebaseerd is op resolutie 1973. Waarom?
Dmitry Rogozin:
In onze opstelling zijn we vertrokken van twee principes. Het eerste is de noodzaak om de levens te redden van zij die zich terplekke bevonden. Het tweede is dat de beslissingen van de VN Veiligheidsraad volledig en correct gerespecteerd moeten worden. Dat laatste heeft de Navo niet gedaan. Ze heeft de resolutie herhaaldelijk geschonden.

Dat is een hele beschuldiging. Heeft u daar bewijzen voor?
Dmitry Rogozin:
Diplomaten waren in Libië getuige van een bombardement waarbij vrouwen en kinderen zijn omgekomen. Ik heb er in augustus een brief over geschreven naar de secretaris-generaal van de Navo, mijnheer Rasmussen. Helaas heeft hij mij geen antwoord gestuurd. Wel pakte de Navo onlangs uit met cijfers over het aantal Navo-vluchten en het aantal gebombardeerde installaties. Volgens Rasmussen zijn daarbij géén burgerslachtoffers gevallen. We waren in shock. De Navo heeft wel degelijk burgerslachtoffers gemaakt.’
‘Een ander element zijn wapenleveringen. Hoewel die strikt verboden zijn door Resolutie 1973, hebben de Libische rebellen hebben wel degelijk lichte wapens en munitie aangeleverd gekregen. Dat is overigens bevestigd door Frankrijk en Groot-Brittannië. En recent liet Canada weten dat het onbemande vliegtuigen had geleverd aan de mensen op het terrein.

Roepen langs de zijlijn is makkelijk natuurlijk. Wat heeft Rusland gedaan voor de burgers van Libië?
Dmitry Rogozin:
Rusland heeft de middelen van Kadhafi bevroren en een verbod uitgevaardigd aan Kadhafi en zijn familie om het Russische grondgebied te betreden of erover te vliegen. Daarnaast heeft president Medvedev bij het begin van het conflict mijnheer Mikhail Margelov (hoofd van de commissie Buitenlandse Zaken van het hoger huis van het Russische parlement, kc) aangeduid als zijn speciaal gezant voor Libië. Margelov is verschillende keren naar Benghazi gereisd en voerde voortdurend onderhandelingen met de nationale overgangsregering. Tegelijkertijd onderhield Rusland relaties met Tripoli. We hebben ons best gedaan om beide facties bij de dialoog en onderhandelingen te betrekken. We hebben daarbij veel samengewerkt met internationale organisaties zoals de Arabische Liga en de Afrikaanse Unie.

Begin september heeft Rusland de overgangsraad van de Libisiche rebellen erkend als legitieme regering van Libië. Hoe ziet u de volgende stap?
Dmitry Rogozin:
In de eerste plaats moeten we zoveel mogelijk steun geven aan de nieuwe regering in Libië, zodat de gevolgen van het conflict aangepakt kunnen worden en het leven opnieuw normaliseert. De tweede taak is om conflicten te voorkomen tussen de leden van de nieuwe regering. Vroeger hadden ze een gemeenschappelijke vijand –Kadhafi– maar die is er nu niet meer.

Is Rusland bereid militairen te sturen indien er een internationale vredesmissie zou komen in Libië?
Dmitry Rogozin:
De VN-resolutie laat een bezettingsmacht niet toe –al zouden we niet verbaasd zijn moest de resolutie nog eens een keer worden geschonden. Belangrijk is ook dat de rebellen –de nieuwe regering– geen internationale missie op hun grondgebied willen. Ze denken dat in dat geval iemand hun overwinning zou willen stelen en de grondstoffen van hun land zou willen innemen.

Wat zijn de gevolgen van de Libië-crisis voor de Navo-Rusland-relaties?
Dmitry Rogozin:
Voor ons was de oorlog in Libië, zoals geleid door de westerse coalitie, een compleet nieuwe ontwikkeling. Dat nieuwe gegeven moet geanalyseerd worden. Het heeft alleszins de deur geopend naar de nieuwe omgeving van de 21ste eeuw. De oorlog in Libië is een voorbeeld van wat de Navo zal trachten te bereiken als militair instrument van de westerse maatschappij. Eerst zal de Navo proberen gelijk te worden aan de Verenigde Naties, daarna zal ze proberen superieur te worden. Dat betekent dat in de toekomst de VN-resoluties zo breed mogelijk als mogelijk geïnterpreteerd zullen worden voor de doeleinden van de westerse landen. En verder markeert de oorlog in Libië volgens mij het einde van de oostelijke expansie van de Navo.

Om dat laatste kan Rusland toch alleen maar blij zijn?
Dmitry Rogozin:
We zijn tevreden dat die oostwaartse uitbreiding eindelijk stopgezet is. Maar van nu af aan zal de Navo in de richting van haar zuidelijke grenzen uitbreiden. Ze zal haar krachten en inspanningen projecteren naar het zuiden, naar de traditionele islamitische gebieden waar momenteel belangrijke politieke processen plaatsvinden.’
‘De strijd om de grondstoffen wordt opgevoerd. Dit is niet de officiële positie van mijn land, maar persoonlijk denk ik dat de Libië-oorlog een olieconflict is. Er is een wereldwijde economische crisis, en de energieprijzen zijn hoog… Libië is nogal een flink stuk taart voor veel mensen.

Waarop baseert u de analyse dat de Libië-operatie uiteindelijk gewoon om olie draait?
Dmitry Rogozin:
Wacht maar af, je zult mij nog wel gelijk geven. Neem nu de Duitse pers: de oppositie bekritiseert de Duiste minister van Buitenlandse Zaken, mijnheer Westerwelle, voor zijn positie van non-interventie. Ze betreuren dat Duitse bedrijven nu geen toegang zullen hebben tot de rijke regio die Libië is.
Wat waren de motieven, vraag ik me af, van de politieke bondgenoten in Europa om zoveel geld te investeren in de campagne in Libië –ik zou willen onderlijnen dat dat nog meer was dan in Afghanistan. Gewoon om de Libiërs te helpen? Laat me niet lachen.
Je kan het vergelijken met een nieuwe kruistocht. Maar de Navo-expansie naar het zuiden is als wandelen door een mijnenveld. De overwinning in Libië –de eerste overwinning van het Westen in het Midden-Oosten– zal als een boemerang terugkeren.

Wat bedoelt u daarmee?
Dmitry Rogozin:
Als het Westen denkt dat in die landen nu gematigde moslims aan de macht zullen komen, dan zit het fout. Mijn inschatting is dat radicale mensen aan de macht zullen komen als resultaat van alles wat er gebeurd is. En het voornaamste doelwit voor die radicalen zal het Westen zelf zijn.
De enige echte machtsfactor in het Midden-Oosten, in Noord-Afrika, zijn islamisten. Ze zullen proberen de macht te grijpen. Nu krijgen ze een unieke kans om dat te doen. We kennen die mensen. We hebben dezelfde mensen ontmoet in de Noord-Kaukasus, en we hebben hen beter leren kennen. We willen niet dat andere mensen hun pad moeten kruisen.
Het zal ook leiden tot toenemende confrontaties binnen Europa. Want veel moslims die uit islamitische landen afkomstig zijn, zullen een meer radicale houding aannemen, want ze zullen dat beleid (de nieuwe koers van de Navo, kc) beschouwen als een belediging van hun originele, historische thuisland. En het zal tot spanningen hier leiden.

Over naar Syrië. Wat moet de internationale gemeenschap doen om het bloedvergieten te stoppen?
Dmitry Rogozin:
Gezien de talrijke schendingen van de Libië-resolutie, kunnen we de Navo niet meer vertrouwen. Want we kunnen niet zeker zijn dat als er een VN-resolutie wordt aangenomen over Syrië, dat er dan niet opnieuw schendingen komen. We hebben geen garanties dat in dat geval Damascus niet gebombardeerd zal worden. Het probleem is dat we een allergie hebben na wat er gebeurd is met de Libië-resolutie. We willen niet dat hetzelfde in Syrië gebeurt. Dat is ook de positie van China, Brazilië, Zuid-Afrika en India, die geconsolideerd werd in de VN-Veiligheidsraad.

Rooskleurig klinkt uw analyse van de geopolitieke ontwikkelingen niet.
Dmitry Rogozin:
Er is een alternatief. Rusland zou stabiele relaties met het Westen willen, een strategisch partnerschap. We denken dat het Westen niet op zoek zou moeten gaan naar nieuwe avonturen in het stormachtige Midden-Oosten. Moesten Rusland en het Westen een strategisch partnerschap aangaan, dan zou dat een heleboel opportuniteiten creëren op politiek, economisch en militair vlak. Het Westen zou de nodige grondstoffen krijgen van Rusland en wij zouden dan nieuwe technologieën krijgen –wat essentieel is in onze huidige situatie. Samen zouden we een gezamenlijke veiligheidsperimeter in het leven kunnen roepen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.