Snijden in eigen vlees

We krijgen vage verhalen over speculatie op voedingsgewassen, onze avonturen in het Midden-Oosten die de brandstofprijzen mee de lucht in jagen en onze “groene” hang naar biobrandstoffen die heel wat vruchtbare grond vergt. Met een beetje geluk schrijft een commentator iets over de overschotten die ons landbouwbeleid produceert en hoe die door dumping en langdurige voedselhulp opgevangen worden, of zelfs dat lokale voedselmarkten daardoor verkracht worden.

Tegelijkertijd worden we gesust met simplistische analyses van de keerzijde van hetzelfde politieke verhaal: de wreedheden van Al-Shabaab en de incompetente Somalische interim-regering, de Kenianen die geen nieuw kamp willen openen, de Ethiopiërs die hun vruchtbare grond aan de hoogst biedende –allicht Chinese– investeerders geven, de corrupte hulpindustrie.

Het is nauwelijks te verwonderen dat ons medeleven zich vastrijdt in de ogenschijnlijk prangende vraag of het wel verstandig is geld te storten. Maar die vraag is geheel naast de kwestie. Het is zoals nadenken over het stelpen van een gutsende wonde met een vies doekje terwijl we tegelijk met een mes in de wonde blijven poken. De kennis die we krijgen en produceren over de hongersnood is precies op maat gesneden om de status quo in stand te houden. Om naar alles te kijken, behalve naar het mes.

In januari 2012, wanneer het regenseizoen enige verlichting zal gebracht hebben in de regio, zal de oprechtheid van ons medeleven niet gemeten worden aan het geld dat we hebben gestort. Noch aan het aantal uitgemergelde kinderen die nog een prominente plaats krijgen in onze kranten. Niet aan onze interesse dus, maar aan de mate waarin we bereid zijn om zelf aan politiek te doen. Nemen we de moeite om de hervormingen van het EU-budget van 2013 te volgen? Vragen we onze eigen politici om in die discussies ook voldoende aan ons landbouwbeleid te sleutelen? Zien we erop toe dat de halfbakken pogingen van de G20 om iets te doen aan de speculatie en de voedselprijzen nieuw leven ingeblazen worden? Zetten we zelf in op duurzaam geproduceerde voeding? Gaan we blindelings mee in de biobrandstofhype of gaan we na waar en onder welke voorwaarden we die halen? Doen we überhaupt moeite om het met minder brandstof te stellen?

Het lijstje met zaken die we kunnen doen tegen hongercrisissen is eindeloos. Nu geld storten is het minste dat we kunnen doen. Maar dat lost het politieke hongerprobleem niet op.

MO.be bundelde alle berichten over de hongersnood in het dossier Honger in de Hoorn van Afrika