De zure oprispingen van de hoog verheven heer Europees Commissaris Oettinger

Vergeten dus maar. Het nauwelijks hoorbare gesis van een vochtige voetzoeker. Zelfs niet eens dat.

De Europese commissarissen halen in hoog ritme krachtig de schouders op. Kinesitherapeuten zullen binnenkort de handen vol hebben met het bekloppen van verkrampte monnikskapspieren, bevroren nekwervels en pijnlijk peesweefsel in die regionen van commissarissenlichamen.

Iets zindert na. Toch.

Ze zijn niet zo prominent in de vaderlandse persorganen vermeld, de giftige oprispingen van een Europees commissaris genaamd Günther Oettinger. De heer Oettinger is een christendemocraat die vijf jaar lang de regering heeft geleid van de Zuid-Duitse deelstaat Baden-Württemberg. Maar ach, sinds 2011 jaren zit in Stuttgart een groene meneer op de troon en na de jongste plaatselijke verkiezingen (dit jaar) mochten de christendemocraten opnieuw een beetje meespelen, als junior partner, of noem het wormvormig aanhangsel, van de Grünen.

Johannes Claudius I

Geen nood. De heer Oettinger besteeg een troon, veel hoger dan de hoogste top van het Zwarte Woud. Hij werd verheven tot de duizelingwekkende rang van Europees Commissaris. Vooral voor de digitale binnenmarkt. Onlangs heeft de keizer van de Commissie, Jean-Claude Juncker, alias Johannes Claudius I, die een scherp oog heeft voor talent dat grote banken en dito bedrijven van dienste kan zijn, heeft keizer Johannes Claudius de heer Oettinger nog een keer bevorderd.

En toen mocht de heer Oettinger gaan spreken op een diner van Duitse werkgevers. Blijkbaar had hij niet in de gaten dat zijn toespraak werd geregistreerd, zowel geluid als beeld.

En toen mocht de heer Oettinger gaan spreken op een diner van Duitse werkgevers. Blijkbaar had hij niet in de gaten dat zijn toespraak werd geregistreerd, zowel geluid als beeld. Tegenwoordig groeit het kleinste kind op in de wetenschap dat iedereen altijd overal op beeld- en geluidsdragers kan worden vastgelegd. In Silicon Valley voeren de opvolgers van de aldaar uitgeroeide indianen overwinningsdansen uit rond een totemscherm waarop te lezen staat: the end of privacy.

Het feit alleen al dat de heer Oettinger dat alles niet lijkt te beseffen, is een bewijs van zijn volslagen onbekwaamheid om het departement te leiden dat hem werd toevertrouwd – de digitale binnenmarkt.

Welke onvertogen woorden ontsnapten aan de lippen van de heer Oettinger?

Allerlei. Voor elk wat wils.

Dat de Chinezen spleetogen zijn;

Dat er in de Chinese delegaties die naar Europa reizen geen vrouwenquota worden toegepast, met als gevolg dat alleen Chinese mannen op ons af komen (men begrijpe: vrouwen zijn zo dom dat ze het zonder quota nooit halen);

Dat het homohuwelijk vermoedelijk binnen afzienbare tijd wordt verplicht;

Dat de vrouw van ex-kanselier Schröder weggelopen is.

Het gnuiven en grinniken van de Duitse werkgevers is duidelijk hoorbaar in de opname.

Het gnuiven en grinniken van de Duitse werkgevers is duidelijk hoorbaar in de opname. Maar wat heeft die onzin in godsnaam met ons Wallonië te maken? De heer Oettinger voegt aan deze toch al fraaie reeks toe:

Dat Wallonië een onooglijke regio is die bestuurd wordt door communisten

De heer Oettinger weigerde aanvankelijk zich te verontschuldigen. Juncker heeft Oettinger welhaast de arm uit de kom moeten wringen voor die zijn excuses de wereld wilde insturen. Zelfs een Europees Commissaris kan zich in het openbaar niet iedere scheldpartij veroorloven. Laat het een troost wezen.

Toch nog deze opmerkingen.

Dat Wallonië binnen de Europese ruimte nogal aan de kleine kant is, zelfs minister-president Magnette zal het niet willen ontkennen, integendeel. Wat echter het tweede deel van de heer Oettingers opmerking betreft, daar zie ik twee mogelijkheden.

Of de heer Oettinger wordt niet gehinderd door enige kennis van zaken.

Of de heer Oettinger beschouwt de Parti Socialiste als een communistische partij.

Dat laatste zullen de Waalse socialisten en voornoemde communisten stellig ontkennen, voor één keer in roerende eendracht.

Die Kommission

Ik weet zeer goed welke stommiteit van de heer Oettinger ik de ergste wil noemen: nummer twee. Blijkbaar is het in de kringen waarmee de heer Oettinger vertrouwd is, binnen de Europese Commissie bijvoorbeeld, de bon ton om sociaaldemocraten smalend communisten te noemen. Zaten in de Europese Commissie niet enkele sociaaldemocraten?

De hoog verheven Europeanen, zoals zo velen die zich hoog verheven voelen, lijken allergisch te zijn voor tegenspraak.

De hoog verheven Europeanen, zoals zo velen die zich hoog verheven voelen, lijken allergisch te zijn voor tegenspraak. Wie het toch waagt hun geloofsartikelen te betwisten of zelfs maar in twijfel te trekken, brandmerken ze met de smerigste scheldwoorden die hun voorgeprogrammeerde hersens leveren. Bv. communist.

Dat ene zinnetje van Europees Commissaris Oettinger werpt een schril licht op de ideeën die circuleren binnen de Europese Commissie. Het Waalse parlement kwam tot het wijselijk overlegde besluit, wij kunnen het handelsverdrag met de Canadezen niet goedkeuren, en prompt schuimbekten de hoge heren van razernij. Ze verketterden het democratische besluitvormingsmechanisme dat ze zelf op gang hadden getrokken. Want, democratische besluitvorming, alles goed en wel, maar die mag slechts in één richting wijzen: ja en amen.

Ik ken die opvatting over democratie. Ze was gemeengoed in de DDR, de Duitse Democratische Republiek. De Duitse dictatuur die zichzelf democratisch noemde en die al een kwarteeuw niet meer bestaat, had een heus parlement. In dat parlement zaten christendemocraten en liberalen en dergelijke, maar dan wel op één voorwaarde: dat ze nooit of te nimmer tegen de beslissingen van de Commissie, excuseer, fout, tegen de beslissingen van de eenheidspartij SED zouden ingaan. In die partij waren de communisten de baas.

Zo te zien was de beslissing van het Waalse parlement en van minister-president Magnette dus het tegendeel van communisme. Veeleer gedroegen de heer Oettinger en met hem de Europese Commissarissen zich als, horresco referens, communisten. Van de oude stempel. Die Partei, die hat immer recht, zongen ze in de DDR. Die Kommission, die hat immer recht.

Gedraai en gefoefel

Weldenkende journalisten en commentatoren verweten minister-president Magnette dat hij een onvervalst staaltje had geleverd van politique politicienne op haar smalst. Ik wil dat niet eens betwisten, de argumenten hebben we uitentreuren kunnen lezen.

Had de PS in de federale regering gezeten Magnette zou geen kik hebben gegeven;

Magnette wilde de Franstalige liberalen een flinke hak zetten;

Magnette zag eindelijk de kans schoon om die verdomd lastige PTB, die lustig op zijn linkerflank inhakt, de pas af te snijden. Magnette manoeuvreerde dus juist tégen de communisten, maar dat is de heer Oettinger even ontgaan.

Toegegeven, het bovenstaande is allemaal klein, typisch Belgisch politiek gedraai en gefoefel. Maar bedenk, in welk land dan ook is geen enkele grote, principiële politieke doorbraak mogelijk zonder dit nederige en vaak allesbehalve glorieuze politieke handwerk. Wie zuiver en onbesmet zijn principes hoog blijft houden en ieder compromis vies en verwerpelijk vindt, wordt gedoemd in de politiek niets, nul komma nul te bereiken. Bismarck wist het al: politiek is als worsten draaien. Je wilt niet weten wat erin zit, hoofdzaak is dat ze lekker smaken.

Magnette en de macht

Echter, minister-president Magnette heeft nog wat anders teweeggebracht.

Het is niet zozeer dat hij echt veel heeft binnen gehaald inzake het handelsverdrag met de Canadezen, maar dat het helemaal, volstrekt, honderd procent niets is, zoals bv. De Gucht het graag zegt tegen iedereen die wil luisteren, dat is misschien toch je wensen voor werkelijkheid nemen.

Magnette juicht dat het andere verdrag, TTIP, er nu zeker niet zal komen. Hier neemt hij zijn wensen voor werkelijkheid. Je moet je tegenstanders nooit onderschatten en die tegenstanders zijn in dit geval zeer, zéér machtig. Bovendien zijn ze nu gewaarschuwd.

Dit jaar heeft het hooghartige Europa twee keer een bittere nederlaag geleden en één keer ei zo na.

Magnette heeft al wie zich in Europa verzet tegen zulke verdragen, en dat zijn er velen, zowel organisaties als burgers, wakker geschud. Ze weten nu dat hun verzet niet fataal op niets hoeft uit te lopen. Magnette heeft bv. bewezen dat het microscopisch kleine Waalse parlement in dit type besluitvorming exact even veel te zeggen heeft als de Bundestag. Aan het Schumanplein zijn ze zich rot geschrokken en ze zullen alles op haren en snaren zetten om te verhinderen dat zoiets zich herhaalt.

2016 ligt bijna achter ons. Dit jaar heeft het hooghartige Europa twee keer een bittere nederlaag geleden en één keer ei zo na:

Alweer bijna vergeten: in Nederland hebben de burgers zich in een referendum uitgesproken tégen een Europees associatieverdrag met Oekraïne;

Een, zij het kleine, meerderheid van de Britten stemt voor de Brexit;

Wallonië raapt al zijn moed bij elkaar en verzet zich tot het uiterste tegen een handelsverdrag dat inzake arbitrage schandelijke juridische voorrechten verleent aan grote bedrijven en zo al onze sociale en ecologische verworvenheden bedreigt.

Geloof me vrij. Bij het Schumanplein wordt het afweergeschut in stelling gebracht.