Hoge hakken

Vorige week ontstond er een relletje in de filmwereld. Het Cannes filmfestival had volgens meerdere getuigenissen het gebruik van hoge hakken verplicht op de rode loper. ‘Seksisme’, riep er een.

‘Belachelijk’, riep een ander. Enkelen maakten zich kwaad, maar een paar dagen later was het weer (show)business as usual.

Nu, ik ben geen fan van hoge hakken. Zelf ben ik geen gebruiker, bijzonder opwindend vind ik ze ook niet. Er zijn vooroordelen verbonden aan de lengte van een hak, maar daar doe ik niet aan mee. Ik ben vooral een pragmaticus: je kan er moeilijker in wandelen, liefst niet te snel mee lopen, heel voorzichtig mee dansen en volgens mij, maar ik weet daar niks van, is dat zelfs ongezond. Waarom een vrouw zulke foltering vrijwillig zou willen doorstaan – ik heb nog nooit een vrouw ontmoet die daar op het einde van de avond geen last van heeft – is voor mij een raadsel.

Ik denk dat het te maken heeft met schoonheidspatronen. Net zoals een bikinilijf (de zomer nadert!), maken hoge hakken deel uit van schoonheidsidealen die door derden worden opgelegd. En zelfs vrouwen die zich niet bijzonder comfortabel voelen op hoge hakken moeten toch, zoals in Cannes of – minder strikt dan – op het gemiddelde trouwfeest, hoge hakken aan doen. Voor hun eigen gezondheid, voor hun eigen comfort en zelfs om vooroordelen te bestrijden: als ik het voor het zeggen had, zou ik hoge hakken verbieden. Misschien heeft dat autoritaire trekje iets te maken met mijn Venezolaanse opvoeding.

Maar ik woon hier al efkes en ik besef heel goed dat we dat hier niet doen. We zijn hier verlichte geesten die de individuele vrijheid sterk waarderen. En we zouden zeker ons best doen om mensen die onderdrukt worden uit de nood te helpen, maar als een volwassen vrouw vrijwillig hoge hakken wil aandoen, awel, so be it. Want het probleem is niet het gebaar, maar de verplichting. En in die zin is de verplichting die door Cannes werd opgelegd even achterlijk als de verplichting waar ik van droom, met name, een land vol gezonde en bevrijde dames in platte schoenen.

Het gaat over schoonheid en schoonheid is wel relatief. Ik zal die pumps persoonlijk niet missen, want mooi vind ik die niet. Dames die hoge hakken gebruiken, maken zich niet mooi voor mij, maar voor iemand anders: voor zichzelf, misschien, of voor iemand anders die ik niet meteen versta. Andere vrouwen maken zich mooi voor God, stel je voor.

Als ze verplicht worden om dat te doen, staat mijn verontwaardiging klaar, daarom schrijf ik nu over Cannes. Jammer dat de controverse al voorbij is en mijn mening weinig impact zal hebben op de vrouwonvriendelijkheid van het Franse filmfestijn. Maar zolang vrouwen daar zelf voor kiezen, heb ik er weinig over te zeggen. En ik heb zeker ook geen recht om hun recht op het dragen van hakken te beperken. Noch om conclusies te trekken over wie ze zijn aan de hand van een accesoire, dat is vanzelfsprekend. Want we zijn hier verlichte geesten die de individuele vrijheid van de mensen, zeker van vrouwen, altijd zullen respecteren.