Een roze bril op voorschrift

Columniste Bie Vancraeynest vraagt zich af of het vandaag slechter gaat met de wereld dan ooit tevoren. Voldoende reden om een roze bril op te zetten en opnieuw rond te kijken. ‘Voor wie het wil zien, voltrekken zich elke dag kleine wonderen.’

  • © Brecht Goris ‘Ik schrijf mezelf een roze bril voor, als een dwingend besluit om op te lijsten wat me energie geeft, waar ik blij van word.’ © Brecht Goris

Lieve lezer, ik had u hier iets kunnen vertellen over dat nieuwe staaltje trash-tv, Pink Ambition, dat in één aflevering al mijn illusies over de staat van het hedendaagse feminisme, en misschien wel al mijn illusies tout court, aan gruzelementen gooit. In plaats daarvan ga ik het over een andere boeg gooien. Weliswaar ook iets met roze. Ik wil u de doffe ellende besparen, maar ik wil eerst en vooral mezelf redden. Want ik trek het niet meer.

De staat van de wereld drukt al langer op mij, belast mij als een zwaar deken dat zorgt voor amechtig slapeloze nachten, het donsdeken omwoelend met een hoofd vol muizenissen over steekvlampolitiek en zwalpende politieke leiders en bedenkelijke vonnissen. Het was bij de staatssecretaris voor asiel en migratie die een vliegtuig richting Bagdad vol moegetergde Iraki’s enthousiast op de luchthaven ging uitzwaaien, dat bij mij het licht uitging.

Gaat het nu slechter met de wereld dan ooit? Is het mijn blik die is veranderd? Ligt het aan mijn incasseringsvermogen? Ik kan even niet meer rubriceren wat er fout loopt, krijg geen verband meer gelegd. Natuurlijk wil ik alert blijven. Maar als ik nu niet wat bijtank met “random acts of kindness” dreig ik mezelf beurs te denken.

Ik schrijf mezelf een roze bril voor, als een dwingend besluit om op te lijsten wat me energie geeft, waar ik blij van word.

Dus schrijf ik mezelf een roze bril voor, als een dwingend besluit om op te lijsten wat me energie geeft, waar ik blij van word. Alle hoop op een hoopje. Daarbij hanteer ik het motto van een van mijn absolute radiohelden, Ira Glass: ‘We leven in een wereld waarin we omringd worden door vreugde en empathie en plezier, klaar om door ons opgemerkt te worden’.

Alles begint op de eigen stoep. Mijn huis kijkt uit op een saai, leegstaand kantoorgebouw. Sinds kort hangen daar achter het raam gigantisch grote en mooie portretten van buurtbewoners, gefotografeerd door Saskia Vander Stichele. Ook bij het gemeenschapscentrum hangt het inmiddels vol met kleurenfoto’s. Lokale middenstanders hebben hun portret een ereplaats gegeven in hun zaak. Ik doe voor het eerst de moeite om over te steken en de gezichten in mij op te nemen. Van alle foto’s spat een levensvreugde af waar ik me kan mee opladen, zodra ik de deur uitkom.

Alle begin is moeilijk. Tot drie keer in een etmaal zie ik hoe twee mensen gewelddadig met elkaar omgaan. Daar kan ik zelfs met een magenta roze bril niet van wegkijken. Wel zie ik dat ik niet de enige ben die probeert het geweld te voorkomen of te doen stoppen. Voor elk verhaal van een geweldpleging waar iedereen weg van kijkt, zijn er verhalen waar wel wordt ingegrepen, erger wordt voorkomen. Waar enkele omstaanders aan een blik genoeg hebben om een alliantie te sluiten en er een duidelijke consensus is over wat het “goede” is, en hoe het te doen.

Ik begeef me op gevaarlijk terrein voor iemand die de positivo wil uithangen.

Ik begeef me op gevaarlijk terrein voor iemand die de positivo wil uithangen. Ik trek naar een Brusselse school, op bezoek bij de onderdirectrice samen met een zeventienjarige jongen voor wie het niet meezit. Hij mocht zijn Kerstrapport nog steeds niet inkijken en het is al februari. Geërgerd heb ik gebeld naar de school. Het is een onwettelijke maar courante praktijk om kinderen hun schoolresultaten niet te laten inkijken om zo hun wanbetalende ouders onder druk te zetten.

De school verontschuldigt zich. De directie geeft grif haar ongelijk toe. Ze gaan die politiek de school uitbannen. Eenmaal in het bureau van de onderdirectrice, een jonge vrouw met een stevige handdruk, ben ik nog aangenamer verrast. Ze neemt haar tijd, voor mij én voor hem. Spreekt helder over wat er voor hem op het spel staat (het rapport is rampzalig), maar vooral, wat de mogelijkheden zijn voor hem in deze school.

Ik zie de jongen doorheen het gesprek opkikkeren en tegen het einde zit hij flink rechtop, er is weer perspectief. Ik was deze school met vooroordelen binnengestapt, nu zie ik een directie en lerarenkorps dat er elke dag het beste van probeert te maken.

Mijn avonden breng ik door met het luisteren naar de podcast van de Dear Sugars. Zij geloven dat er hoop is voor zij die zich verloren voelen. Voor de gebroken harten en de eenzamen beantwoorden zij wekelijks brieven van luisteraars. Over gevoelskwesties en relaties. Ze geven zelf hun kijk op de zaak en bellen dan een schrijver of schrijfster die iets zinvols heeft te zeggen over netelige kwesties als familiale ruzies en kwakkelende relaties.

Steve Almond en Cheryl Strayed zijn gespecialiseerd in Radicaal Empathisch Advies. Met een hoofdletter. Het zijn veertigers die al een gevuld maar onstuimig leven achter de rug hebben en geen blad voor de mond nemen (het woeligste hoofdstuk uit de het leven van Strayed werd overigens succesvol verfilmd in ‘Wild’).

Met mijn roze bril wil ik kijken en luisteren naar wat mij energie geeft, en dat zijn keer voor keer die momenten waar mensen oprecht contact maken met elkaar. Luisteren. Ik gaf de laatste tijd zoveel van mijn aandacht aan schreeuwers, dat ik niet meer zag hoe vaak mensen elkaar wel vinden. Of althans steeds de moeite doen om elkaar te vinden.

Voor wie het wil zien, voltrekken zich elke dag, van ’s morgens tot ‘s avonds kleine wonderen.

Nu ik mijn focus heb verlegd, zie ik het ineens overal. Voor elke norse mens is er iemand die net dat beetje extra doet voor een ander. Onbaatzuchtig. De buschauffeur die toch voor me stopt al gaf ik veel te laat een teken om te stoppen. De man van het koffiestalletje die mij mijn lievelingsmuffin gratis erbij geeft als ie ziet dat ik diep in mijn portemonnee moet grabbelen.

Er is dit seizoen zelfs ontroerende televisie te zien, en relevante satire! Canvas toont La Grande Bellezza, een film die zelfs op de zuurste ziel wat balsem kan leggen. Voor wie het wil zien, voltrekken zich elke dag, van ’s morgens tot ‘s avonds kleine wonderen.

Ik ontvang een groep van ruim dertig geëngageerde leerlingen en leerkrachten van verschillende Vlaamse scholen die zich in de hoofdstad komen inspireren. Ze willen weten wat zij en hun school kunnen betekenen in de vluchtelingencrisis. Decency is the new punk, empathie de nieuwe rebellie. Ik mag het graag luidop zeggen. Het bekt goed, werkt aanstekelijk. Maar het is slechts ten dele waar, tenzij je bedenkt dat onze contreien worden bevolkt door een meerderheid punkers en wij een volk van rebellen zijn.

Vanop mijn schrijfplek heb ik een prachtig zicht op twee vogels die samen met engelengeduld een nest bouwen, in weerwil van de storm die aan het opsteken is. Ik word er een beetje week van.

Voilà. Voldoende bijgetankt. Tijd om die roze bril af te zetten. Voor het echt te melig wordt.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Coördinator van Vzw Toestand

    Bie Vancraeynest is coördinator van Vzw Toestand, een organisatie die leegstaande of vergeten gebouwen reactiveert tot tijdelijke en autonome socioculturele centra.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.