Zo ga ík om met discriminatie op de huurmarkt

Zoals zovele mensen met een “exotische” naam krijgt ook MO*columniste Warda El-Kaddouri met discriminatie te maken tijdens haar zoektocht naar een geschikte studio. Haar naam zeggen, is voldoende om een negatieve respons te krijgen. Van de meerderheidspartijen verwacht Warda alvast geen oplossing. ‘Ik zal mijn eigen strijd wel voeren’, zegt ze.

  • © Brecht Goris ‘Ik zal mijn eigen strijd wel zelf voeren.’ © Brecht Goris

Een recent onderzoek van de Universiteit Gent toonde aan dat discriminatie op de arbeidsmarkt systematisch voorkomt en dat het invoeren van praktijktesten een effectief bestrijdingsmiddel is.
Tijdens de zoektocht naar een studio in Gent de voorbije weken bleven de cijfers door mijn hoofd spoken.

Je weet dat het gebeurt, maar je denkt nooit dat het jou zal overkomen. “Zou het kunnen dat?” Ik betrapte mezelf er ook op dat de moed me in de schoenen zakte wanneer ik een interessante advertentie zag staan. ‘Daar zullen veel kandidaten zich wel voor aanmelden en een “allochtoon” zal wel minder kans hebben dus doe geen moeite.’

Het was een pijnlijke bewustwording dat ik me conformeerde aan de rol van het slachtoffer. Wanneer minderheden discriminatie aanklagen, wordt hen relatief snel verweten dat ze zich een slachtofferrol aanmeten. Fout. Het is pas wanneer minderheden discriminatie niet aanklagen, dat ze een slachtofferrol aannemen. Het gevoel van onzekerheid kan een mens klein maken en ik was niet van plan om klein te zijn in dit leven. Ik wilde het zo snel mogelijk van me afschudden en besloot om de woningen die mij een negatief antwoord gaven opnieuw te contacteren met een andere, niet-exotisch klinkende naam. Weten is beter dan niet-weten.

De momenten waarop ik als Warda geen afspraak krijg om een woning te bezichtigen maar enkele minuten later als Charlotte een vriendelijke ‘past morgenavond 18u voor u?’-uitnodiging kreeg, waren de momenten waarop ik me diep schaamde voor dit Vlaanderen. Een Vlaanderen dat de superdiverse samenleving ontkent en dreigt de voordelen die ermee gepaard gaan volledig te mislopen.

Emancipatie kan pas emancipatie zijn als de betroffenen hun eigen strijd voeren en zelf hun rechten opeisen.

Het besef dat ik gereduceerd werd tot de negatieve connotatie die mijn naam blijkbaar met zich meedraagt, gaf me het gevoel dat ik ontkend werd in mijn bestaan als volwaardige burger van deze samenleving. Ik werd ontmenselijkt en het kwam verdomme hard aan na een jaar waarin ik elk vrij moment gewijd had aan het verdedigen van de belangen van de Vlaamse jeugd als VN-jongerenvertegenwoordiger. Niet meer “wie ben ik” maar “wat ben ik” in de ogen van de ander?

Ik zou mezelf niet zijn als ik me hier zo maar bij zou neerleggen. Emancipatie kan pas emancipatie zijn als de betroffenen hun eigen strijd voeren en zelf hun rechten opeisen. Dus… Charlotte gaat in op de uitnodiging, gaat naar de afspraak en eens aangekomen, onthult ze haar ware identiteit.

Ja, ik had een aangifte kunnen doen bij het Meldpunt Discriminatie maar ik wilde de verhuurders er niet zo makkelijk van af laten komen. Ik wilde ze recht in de ogen kijken en ze confronteren met de ongemakkelijke situatie die ze zelf gecreëerd hadden. Ik wilde verheldering. Ik had recht op een verklaring. Ontkenning kwam het vaakste voor. Verontschuldigingen voor de “verwarring” was er ook bij.

En och, die toeval toch, zo een boosdoener! Charlotte – ondertussen Warda – knikte begripvol, maar stiekem voelde ze niets anders dan medelijden. Ja, dit Vlaanderen was beschamend. Het was zo zielig dat mijn eerder gekwetste gevoelens plaats maakten voor een vorm van onverschillige apathie. Ik bleef me maar afvragen: ‘Discriminatie. Wie wordt daar eigenlijk beter van?’

Op het einde van de rit krijgen we niet de beloofde kracht van verandering, maar een status quo.

Het Vlaams Parlement hield deze maand hoorzittingen over discriminatie op de huurmarkt. De standpunten in het debat zijn identiek aan die over discriminatie op de arbeidsmarkt. De meerderheidspartijen focussen zich op sensibilisering (u weet wel, datgene wat wij al decennia doen en wat geen klop uithaalt), de oppositiepartijen pleiten voor praktijktesten.

Op het einde van de rit krijgen we niet de beloofde kracht van verandering, maar een status quo.

Meneer en mevrouw het immokantoor, maakt u zich geen zorgen, u kan ongegeneerd verder blijven discrimineren. Regering, u bent weinig origineel en ik verwacht niets meer van u. Ik zal mijn eigen strijd wel zelf voeren.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.