België-Argentinië, de herkansing

Het is fascinerend om elke week opnieuw uitgenodigd te worden in hetzelfde appartement in Etterbeek, aan dezelfde tafel zelfs, zonder maar een klein vermoeden te hebben van wie de persoon aan de andere kant van de tafel is. Nooit eerder heb ik mijn tafelgenoot gezien, nooit eerder gesproken. Maar het is ook fascinerend te weten dat je niet meer dan een profielpagina op couchsurfing nodig hebt om iemand te verleiden tot een gesprek over lief en leed.

Aan de tafel zit vandaag de Argentijnse Anastasia Herrero (25) rustig in haar kopje te roeren. De koffers staan al klaar. De zetel is niet langer een bed. Straks zet ze haar reis verder naar Amsterdam.

‘In Patagonië kon ik naar de walvissen en pinguins gaan kijken’

Gastheer H.D. woont in een van die vredige straten waar nog bloembakken op de vensterbank worden gezet. En waar van doorgaand verkeer nog geen sprake is. Iets verderop staart een donkere kerk met groen dak mij onder een lichtgrijs wolkendek parmantig aan.

De stad lijkt rustig, ontspannen. Maar dit is onvergelijkbaar met de rust die Anastasia zelf heeft gekend in haar jeugd. ‘Van mijn vijfde tot mijn achttiende woonde ik in Patagonië, het meest zuidelijke gebied van Argentinië’, zegt ze in een Engels doorspekt met een sappig Spaans accent. ‘Dáár is het leven rustig. Er wonen amper mensen, de afstanden tussen dorpen en steden onderling zijn enorm. Ik leefde in een klein stadje vlakbij de oceaan. Ik kon er naar de walvissen en pinguïns kijken. Maar ik kon ook met mijn fiets de bergen in.’

Buenos Aires

‘Voor mijn universitaire studies ben ik naar Buenos Aires verhuisd. De stad is echt overweldigend. Een beetje zoals Parijs: heel groot en heel druk. De mensen zijn ook niet altijd even vriendelijk zoals ik dat gewoon was in Patagonië. Niemand heeft tijd, iedereen heeft stress. Als ik rustig door de stad wandel, heb ik het gevoel dat ze over mij heen stappen.’

‘Ik doctoreer in de neurowetenschappen in Buenos Aires. Ik heb nog drie jaar te gaan, maar nadien wil ik wel ergens anders wonen. Op een plaats waar het opnieuw rustig is. Misschien verhuis ik wel terug naar Patagonië, want ik mis het leven daar wel. Eén keer per jaar ga ik terug naar huis, tijdens de kerstperiode. De vliegtuigtickets zijn te duur om dat vaker te doen. Aan mijn moeder vraag ik dan een van mijn favoriete gerechten klaar te maken. Daarna ga ik met mijn vader in de bergen fietsen. ’

WK voetbal

‘Het was fenomenaal dat we in de finale stonden op het WK voetbal in Brazilië. Het land werd gek. De verwachtingen waren erg laag. Dan begon het team te winnen en geloofden vele mensen snel opnieuw in de kansen op een eindoverwinning. Na de verloren finale was iedereen natuurlijk enorm teleurgesteld. Dat was ook een moeilijke dag in Buenos Aires. Heel wat mensen trokken kwaad de straat op en begonnen uit frustratie de boel af te breken.’

‘Zelfs als we hadden gewonnen, zouden de mensen zijn beginnen protesteren’

‘Dat heeft natuurlijk alles te maken met de politieke en sociale problemen in het land. Zelfs als we het WK hadden gewonnen, zouden de mensen op straat zijn gekomen om te protesteren. Argentijnen zijn écht gepassioneerd door voetbal. Mannen kunnen aan niets anders denken. Maar die verloren finale was eerder een uitvlucht om alle frustraties die waren opgebouwd de vrije loop te laten gaan.’

Moeilijke tijd

‘Het leven in Argentinië is hard, en moeilijk. Vele mensen verdienen eigenlijk niet veel, terwijl ze net als iedereen heel hard moeten werken. Sommige gezinnen hebben niet genoeg geld voor een onderkomen en voldoende eten. Daar worden mensen hopeloos van. Veel jongeren moet werken om hun studies te kunnen betalen. Het is niet gemakkelijk om werk en studies te combineren. Veel twintigers wonen daarom nog altijd bij hun ouders. Het leven is de laatste jaren te duur geworden om alleen te wonen.’

‘Ik heb veel vrienden die dat doen, ik ken zelfs dertigers die nog thuis wonen. Mijn ouders hebben mij kunnen helpen met mijn studies, en daar ben ik blij om. Maar als mijn ouders in Buenos Aires zouden wonen, was ik waarschijnlijk ook niet verhuisd. Ik hou bovendien op het einde van de maand niet veel geld over om te sparen. Dat geef ik wel graag uit aan mijn reizen.’

Afstandelijk Europa

‘Mijn reis door Europa bevalt me. Ik voel mij hier zeer ontspannen en comfortabel. Ik ben naar hier gekomen om te zien hoe het leven hier is, want dat is helemaal anders dan wat ik in Zuid-Amerika gewoon ben. Iedereen houdt zich hier aan de regels: je kan de straat oversteken zonder dat je wordt overreden. (lacht) Maar ik zie mijzelf nooit wonen in Londen, om maar één voorbeeld te geven. Iedereen is daar zo serieus, en ook niet zo sociaal. Er is teveel verschil met de mensen in mijn land.’

‘Hier in Brussel en Parijs valt dit nog wel mee. De mensen hebben mij goed geholpen als ik de weg kwijtraakte. Maar toch blijft er dat verschil in omgang. In Argentinië raken mensen, zelfs onbekenden, elkaar voortdurend aan, geven ze elkaar een schouderklopje of een zoen. Hier is iedereen afstandelijker. Dat merk je ook aan de manier waarop ik dit Argentijnse kruidendrankje, mate, drink. Het hoort een sociale gebeurtenis te zijn. Thuis drinkt iedereen mee uit dezelfde kan, soms wordt zelfs één beker gedeeld door enkele vrienden. Hier ben ik de enige die ervan drinkt.’

Sprookje

‘Brussel is een rustige en nette stad als ik ze vergelijk met Buenos Aires. Ik hou echt van de stad. Er is hier, en overal elders in Europa, zoveel cultuur en geschiedenis. Ik wil dat allemaal zien. De Grote Markt bijvoorbeeld, met de oude gebouwen en fantastische verhalen. Heerlijk.’

‘Gisteren was ik in Brugge. Ik liep net rond in een sprookje. Het is schattig, net zoals in een droomwereld. Maar je bent wel heel snel doorheen de stad. Ik zou er niet kunnen wonen. Ik moet in de echte wereld leven.’

Geen spijt

‘Het is eerder toevallig dat ik alleen reis. Mijn vrienden hadden te weinig vakantiedagen over en mijn vriend wilde heel graag deelnemen aan een rugbycompetitie in Argentinië deze maand. Hij wilde de reis uitstellen naar januari, maar dan is het hier winter. Daarom heb ik beslist om alleen te reizen. Maar ik heb nog geen moment spijt gehad. Je wordt gedwongen om andere mensen te ontmoeten.’

‘Je kan nooit jezelf zijn in een andere taal’

‘De meest moeite heb ik met de taal. Mijn Engels valt wel best mee, maar het is jammer dat ik al de tijd die ik hier zal reizen geen Spaans kan spreken. Soms kan ik mij niet exact verwoorden, of moet ik lang naar de juiste woorden zoeken. Dat is vermoeiend. Eigenlijk kan je nooit jezelf zijn in een andere taal.’

Couchsurfing

‘Ik heb enkele Russische meisjes ontmoet die bij een vriend in Buenos Aires logeerden. Ik besefte toen dat couchsurfing een aangename manier is om te reizen. Je leert de stad goed kennen, maar ook de mensen die er wonen. Je maakt kennis met de manier van leven en maakt heel snel vrienden omdat je bij iemand inwoont. Ik denk wel dat ik voortaan ook mensen zal ontvangen in Argentinië.’

Dat ze in Amsterdam geen gastheer heeft gevonden, lijkt haar niet te deren. Daar zal ze geld moeten uitgeven aan een jeugdherberg, maar ze weet ook dat ze op al haar andere bestemmingen met open armen zal worden ontvangen. Aan het begin van het gesprek had Anastasia gezegd dat ze houdt van fietsen en van nieuwe mensen te ontmoeten. Het eerste doet ze tijdens het weekend in Argentinië, voor het tweede is ze deze zomer naar Europa gekomen.