'De middenklasse in Nigeria groeit snel en ik kan het weten'

De Nigeriaanse bevolking wordt geraamd op 170 à  200 miljoen: een immense markt voor ondernemers.

Toen in maart Nigeria zijn rekeningen nog eens maakte, bleek het land plotseling de grootste economie bezuiden de Sahara.

Nigeria is grootste economie in zwart Afrika

Sectoren die voordien nooit meetelden, zoals mobiele telefonie, e-commerce en Nollywood (de Nigeriaanse film- industrie), hadden het bnp opgekrikt tot 510 miljard dollar, een stuk meer dan Zuid-Afrika (370 miljard dollar bnp).

Nigeriaanse expats hebben die cijfers echter niet nodig om in te zien wat een potentieel er voor het grijpen ligt. ‘Tegen 2050 zal Nigeria meer inwoners hebben dan de Verenigde Staten. Kunt u zich dat inbeelden?’, zegt Henry.

Henry Obi Okeyia is na een lang verblijf in België teruggekeerd naar Nigeria en heeft een jaar lang het land afgereisd. Hij is zijn geloof in vadertje staat al lang kwijt, maar gebruikt niettemin zijn politieke connecties om Belgische bedrijven aan lucratieve contracten in de bouwsector te helpen.

Kleermaker van de middenklasse

In Lagos ontmoet ik nog meer jonge returnees: consultants, bankiers of HR-managers, hooggeschoolde emigranten die the Queen’s English spreken en zich al dan niet definitief hervestigd hebben in Lagos of Abuja, respectievelijk de economische en de administratieve hoofdstad van het land. Een aantal van hen zijn klant aan huis bij Austin Aimankhu, kledingontwerper en eigenaar van het merk Luzol.

350 miljoen middenklassers in Afrika

Austin ontwerpt al tien jaar kleding voor de almaar groeiende middenklasse in Nigeria. Hij heeft  misschien nog tien klanten uit de upperclass - de politici noemt hij ze smalend - terwijl er liefst 500 middenklassers in zijn vaste klantenbestand zitten.

Reeds in april 2011 beweerde de Afrikaanse Ontwikkelingsbank  dat het continent zo’n 350 miljoen middenklassers telde, oftewel 34 pct van de hele bevolking!

Lekki

Dat enthousiasme is wellicht een beetje overdreven, maar als er één land is waar het potentieel en de middelen voorhanden zijn, dan wel Nigeria, zegt Austin. ‘Ik sta al tien jaar in het vak en ik heb de middenklasse alleen maar zien toenemen. Het begon allemaal onder Obasanjo’.

‘s Mans atelier is gelegen in Lekki, het nieuwe stadsdeel in Lagos, waar straatventers en bedelaars verboden zijn en waar inwoners zich almaar vaker verschansen achter hekkens en slagbomen.

‘Nigeriaanse middenklassers beschikken meestal over een behoorlijk salaris, waarmee ze een auto kunnen kopen en een huis huren van liefst 1000 euro per maand, in één van de vele gated communities die in Lekki uit de grond schieten. In de zomervakantie is Lekki leeg, want dan zijn ze allemaal op vakantie. Naar Groot-Brittannië of een ander land in Afrika. Daarom doe ik mijn show nu, want anders trek ik geen volk.’

Aso-Ebi

Bij Luzol wordt alles wordt met de hand gemaakt. Austin ontwerpt en enkele werknemers zijn in de weer met naaimachines of met naald en draad.

Aso-Ebi… Iedereen van hetzelfde laken een pak

Volgende week heeft Austin een modeshow in Lagos en daarna wacht hem een opdracht voor liefst dertig personen. Een begrafenis. Zoals het de traditie wil, zal iedereen in dezelfde stof gekleed gaan. ‘We noemen dit Aso-Ebi. Bij huwelijken en andere feesten kopen mensen een bepaalde soort stof om zich te identificeren met het koppel of met de celebranten’.

Austin verknipt die stof dan tot maatkledij. Aso-Ebi is een traditie, sinds jaar en dag, vooral bij Yoruba, hoewel de eenvormig gekleurde celebranten ook almaar vaker voorkomen bij andere etnische groepen.

Wanneer ik enkele dagen later een taxi neem in Lagos richting Osogbo beland ik zelf temidden zo’n bont en uniform gekleed gezelschap: vijf vrouwen op weg naar een begrafenis, op uren van Lagos verwijderd. De dochter van de afgestorvene heeft alle gasten van dezelfde stof voorzien: blauwkleurig, met traditioneel motief. Mijn mede-passagiers hebben elkeen hun eigen kleed laten maken. Van hetzelfde laken een pak.

Gekleed zoals de president van Nigeria

‘Nigerianen durven ook buiten de context van Aso-Ebi opnieuw traditionele stoffen dragen’, zegt Austin. ‘Dat was tien jaar geleden ondenkbaar. Op het werk droegen bedienden alleen maar kostuums. Broeken en hemden. Westerse kledij raakt nu uit de mode. ‘s Vrijdags zie je zelfs in banken en verzekeringskantoren kaderleden in buba & sokoto rondlopen.’

De kledij die de Nigeriaanse president Goodluck Jonathan draagt, heeft in Nigeria zelfs aanleiding gegeven tot een nieuwe naam, aldus Austin: ‘We noemen het South-South of senator. Historisch gezien werd Jonathans outfit voornamelijk gedragen in het zuiden van Nigeria, maar nu dragen ook parlementairen uit Abuja die kledij, vandaar de naam senator’.

Wanneer ik mijn ogen laat dwalen over de kleerhangers en paspoppen – één heeft het schier onherkenbare gezicht van president Barack Obama – zie ik behalve senators, bubas & sokotos, ook Westerse uniformen met geborduurde logo’s van American Tobacco, Guinness, Jack Daniel’s.

‘In Nigeria liggen de kansen voor het grijpen’, verklaart Austin de aanwezigheid van die buitenlandse bedrijven. ‘Iedereen met poen en een goed idee kan het maken. Daarom komen ook zoveel expats terug. Hun dollars of euro’s zijn omgerekend in naira heel veel waard’.

Gelijk moet ik denken aan de energieke Henry Obi Okeyia, die een jaar lang zijn thuisland afreisde.

Wat was hij werklustig en onvermoeibaar, zoals zoveel Nigerianen die ik op mijn reis zou ontmoeten.

In het winternummer van MO*magazine kan je een grote reportage over Nigeria lezen. Je kan dit winternummer gratis krijgen als je een abonnement bestelt voor slechts 20 euro. Stuur vandaag nog een e-mail naar promotie@mo.be of bel 02/536 19 77.