Dertien landen weren vrouwen uit de politiek

Slechts drie landen – Zweden, Finland en de Seychellen – stonden zowel in 1995 als in 2015 in de top tien.

‘Vijf landen in de wereld hebben geen enkele vrouw in hun parlement en acht landen in de wereld hebben geen enkele vrouwelijke minister’, zei Ban. De Inter-Parlementaire Unie (IPU), een wereldwijde organisatie van nationale parlementen, noemde vervolgens de dertien landen bij naam. In januari van dit jaar waren de vijf landen die geen enkele vrouw in hun parlement hadden Micronesië, Palau, Qatar, Tonga en Vanuatu. De acht landen die geen enkele vrouw op ministersposten hadden, waren Bosnië-Herzegovina, Brunei, Hongarije, Pakistan, Saoedi-Arabië, Slovakije, Tonga en Vanuatu.

Volgens de IPU is in alle regio’s het aandeel vrouwen in parlementen gegroeid, het meest in de Amerika’s. De landen die tussen 1995 en 2015 het meest vooruitgang boekten in parlementen, zijn Rwanda, Andorra en Bolivia.

In 1995 lagen acht van de landen in de top tien in Europa en vijf daarvan in Noord-Europa. In 2015 is er meer balans: vier van de best presterende landen liggen in Afrika (Rwanda, Seychellen, Senegal en Zuid-Afrika) en drie in de Amerika’s (Bolivia, Cuba en Ecuador). Slechts drie landen – Zweden, Finland en de Seychellen – stonden zowel in 1995 als in 2015 in de top tien.

Glazen plafond

Tijdens de Vrouwenconferentie in Peking in 1995 is als doel dertig procent vrouwen in parlementen en regeringen gesteld. Het wereldwijde gemiddelde lag in 1995 op 11,3 procent. In 2015 was dat 22,1 procent. Toch werd in 2014 maar weinig vooruitgang geboekt. Het wereldwijde gemiddelde steeg met slechts 0,3 procent. ‘Dat rechtvaardigt de vraag: hebben we het glazen plafond bereikt?’, zegt de IPU.

Yifat Susskind, directeur van Madre, een internationale vrouwenrechtenorganisatie die met activisten in Azië, Afrika, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika werkt, zegt dat het tijd is om duidelijke vragen te stellen aan politieke leiders. ‘Hoe creëren ze politieke ruimte voor vrouwen om oplossingen aan te dragen? Hoe meten ze vooruitgang op dit gebied? Hoe implementeren ze genderwetgeving, zodat het meer wordt dan theorie?’

‘Als we die vragen willen beantwoorden, kunnen we niet om de harde realiteit heen. Als we in 2030 een verhouding van 50/50 willen bereiken, waar de secretaris-generaal voor pleit, moeten we uitzoeken wat wel en niet werkt, daar lessen uit trekken en in actie komen’, zegt Susskind.

Radicalisering

‘De vooruitgang gaat veel te langzaam en wat we gewonnen hebben is niet onomkeerbaar.’

Ban Ki-moon zei tegen de vrouwelijke afgevaardigden dat het versterken van de positie van vrouwen en meisjes de beste manier is om groei te bevorderen, de meeste hoop biedt op verzoening en de beste buffer vormt tegen radicalisering van jongeren en zich herhalend geweld.

‘Sinds de conferentie in Peking zijn belangrijke stappen vooruit gezet. Er gaan meer meisjes dan ooit naar school. De moedersterfte is bijna gehalveerd. Meer vrouwen leiden bedrijven, regeringen en wereldwijde organisaties. Tegelijkertijd gaat die vooruitgang veel te langzaam en wat we gewonnen hebben is niet onomkeerbaar’, zei Ban.

De secretaris-generaal riep alle betrokken partijen op om zich in te zetten voor het doel om in 2030 een verhouding van 50/50 te bereiken.

Susskind van Madre constateerde dat de vrouwenbeweging er in de afgelopen jaren in geslaagd is de houding ten opzichte van het onderwerp gendergelijkheid te veranderen. ‘Tegenwoordig zijn wereldleiders meer bereid te erkennen dat gendergelijkheid prioriteit heeft. Sommigen, zoals de secretaris-generaal, zijn bereid te stellen dat vrouwen kunnen bijdragen met waardevolle oplossingen’, voegde ze eraan toe.