Gie Goris viert 25 jaar mondiale journalistiek

Gie opende de avond met uitdrukkelijke dank aan ‘het team van MO* dat zo’n fantastisch werk levert, deBuren voor hun gulle medewerking aan de avond, en aan zijn vrouw Jim voor het leven samen -en voor de ruimte die daarin is voor werk, de wereld en alles wat daarbij komt kijken.’

In het korte inleidende woord verwees Gie naar het essay dat verscheen in het winternummer van MO*, waaraan hij toevoegde: ‘Er is nog veel meer te vertellen over de eigen ervaringen en zeker over de wereld die op 25 jaar heel grondig getransformeerd is. Het volstaat te zeggen dat in 1990 de Apartheid nog heerste in Zuid-Afrika, dat de Sovjetunie nog bestond en dat we Vlaanderen beschouwden als een CVP-staat. India, China en Brazilië waren nog gewoon ontwikkelingslanden en de Europese droom zorgde dat jaar voor een herenigd Duitsland, een Schengenzone en het begin van een echte monetaire unie.’

De avond werd ‘geen terugblik op 25 jaar wereldgeschiedenis en geen vooruitblik op de komende tien jaar in de media’. De klok werd twee uur stilgezet om te kunnen graven naar zin en betekenis, naar bronnen en motivaties van mondiale journalistiek. ‘Want een kwarteeuw berichten over de wereld en nog niet depressief zijn, daar moet meer over te vertellen zijn dan wat in een debat of een artikel kan.’

‘Het leek me gepast om de noodzaak van betrouwbare, kritische en mondiale informatie te vieren met een avond zonder nieuws, maar met schoonheid, kunst en reflectie’, besloot Gie. ‘Daarvoor mocht ik een beroep doen op enkele dierbare vrienden en vriendinnen.’

De zes uitgenodigde gastsprekers waren:

Marc Boonen (directeur van MOOOV filmfestival) die zijn beschouwing over kunst en journalistiek ophing aan de finale uit U Carmen e Khayelitsha (de opera van Bizet, vertaald naar een township in Zuid-Afrika)  door de Imbumba Symphony Orchestra & Pauline Malefan.

Olivia Rutazibwa (verbonden aan de universiteit van Portsmouth, UK, en ex-MO*journaliste) keek naar blackness en de rol die witte mannen van middelbare leeftijd daarin kunnen spelen, vertrekkende van het nummer (Say it loud) I’m Black and I’m Proud van James Brown.

Piet Piryns nam een aanloop van in 1968 om hele urgente oproepen te doen aan de hedendaagse journalistiek, en dat allemaal op basis van (Il est 5 heures) Paris s’éveille van Jacques Dutronc.

Rachida Lamrabet vertrok van de Ode d’Ibn Al Arabi van de Marokkaanse zangeres van Arabisch-Andalousische muziek, Amina Alouai. ‘De liefde alleen is mijn religie’, zingt Alaoui, en Rachida koppelde dat aan deze tijden van Google en islamofobie.

Kristien Bonneure zette haar pleidooi voor trage en daardoor juist relevante journalistiek op de minimalistische tonen van Spiegel im Spiegel van de Estse componist Arvo Pärt.

Sidi Larbi Cherkaoui, ten slotte, bracht samen met dansers Johnny Lloyd en Patrick Seebacher/twooface en Tsubasa Hori op koto en drum een collage van fragmenten uit de voorstelling Fractus. Daarin werden teksten gebruikt van Noam Chomsky en Alan Watts.