Hiv-wezen in India vechten voor hun toekomst

Vandaag op Wereldaidsdag, 1 december, telt de regio Azië en de Pacific na Afrika het grootste aantal mensen met hiv. Naar schatting zijn 4,8 miljoen mensen besmet. Sinds 2000 is het aantal besmettingen wereldwijd echter teruggelopen met 35 procent, en het aantal aidsdoden met 42 procent na een piek in 2004.

Ook in India maakt hiv minder slachtoffers. Tussen 2005 en 2013 daalde het aantal aidsdoden met 38 procent. Nog steeds valt 51 procent van de doden in Azië echter in India.

Vooral kinderen met hiv hebben het moeilijk. Volgens Ashok Rau, directeur van de Freedom Foundation in Bangalore, helpt extra aandacht voor deze kinderen te hebben. ‘Als het op een gevoelige manier gebeurt. Want kinderen met hiv en aids hebben nog steeds te maken met stigmatisering en discriminatie. Met de sociale acceptatie is zeer slecht gesteld.’

Slecht behandeld

Neethi (12) is net nieuw in het weeshuis van de Freedom Foundation. Ze heeft het moeilijk met de overgang. ‘Ik was tweeënhalf jaar oud toen mijn moeder overleed. Ik kan me haar gezicht niet meer herinneren. Ze ging dood aan aids. Ik weet niet meer hoe oud ze was en of papa of zij het het eerst had. Toen mijn moeder er niet meer was, heeft mijn vader me naar mijn opa en oma gebracht.’

Haar vader trouwde opnieuw, vertelt ze, en zijn nieuwe vrouw had ook hiv. Neethi ging opnieuw bij hen wonen, maar voelde zich niet meer welkom. Op een bepaald moment werd bij haar ook hiv vastgesteld. ‘Toen ik in het ziekenhuis lag, moest mijn vader na het bezoekuur naar buiten omdat ik op de vrouwenafdeling lag. Hij vroeg toen mijn stiefmoeder of ze mij eten wilde brengen, omdat mannen niet op de afdeling mochten komen. Mijn stiefmoeder weigerde dat en at het zelf op’, zegt Neethi.

Na die gebeurtenis besloot haar vader haar naar de Freedom Foundation te brengen. ‘Mijn stiefmoeder behandelde me slecht. Mijn vader heeft me daarom hier gebracht. Hij leeft nog wel, hij houdt van me, komt op bezoek en belt me elke week.’ Neethi heeft echter het gevoel dat er verder niemand om haar geeft. ‘Hulpverleners zeggen dat ik dapper moet zijn.’

Schaamte

Hamsini (16) vindt het moeilijk om naar de toekomst te kijken. Haar vader overleed een jaar geleden, en haar moeder zes jaar geleden. ‘Ik wist niet dat ze hiv-positief waren. Pas toen mijn jongere zus het ook kreeg, werd ik getest. Maar ook toen wist ik het nog niet zeker, want er was geen duidelijke uitslag.’

‘Nadat mijn ouders en zus overleden waren, werd ik gediscrimineerd en emotioneel mishandeld door familieleden. Ik schaamde me. Toen drie jaar geleden duidelijk was dat ik hiv-positief was, ben ik hier gekomen.’

Basavalinga (15) komt uit Gulbarga, een van de meest noordelijke districten in de staat Karnataka. ‘Ik ben hier sinds 2009. Mijn vader overleed in 2005 aan aids en mijn moeder in 2007. Maar ik weet nog dat iemand mij, toen ik vier jaar oud was, vertelde dat ik een ongeneeslijke ziekte had. Mijn ouders brachten me naar iemand die een hete staaf op mijn buik zette. Daar heb ik nog littekens van’, zegt hij.

‘Nadat mijn ouders overleden waren, zorgden mijn ooms voor me. Maar ze behandelden me slecht en anders dan andere kinderen. Toen kreeg ik in de gaten dat er iets mis was. In 2007 werd ik op hiv getest en ik was positief. Tot 2009 hebben mijn ooms nog voor me gezorgd.’

Trouwen

Tejas en zijn 14-jarige broer Tarun komen uit Malur in het disctrict Kolar bij Bangalore. Hun hele familie is zwaar getroffen door de ziekte. Allebei zijn ze al zes jaar in het weeshuis. Tarun weet niet zeker of hij seropositief is. ‘Maar mijn broertje is dat wel. Mijn vader had drie vrouwen en twee kinderen bij elke vrouw. Al mijn ouders zijn nu dood. Ze hadden allemaal aids. Ik weet niet of mijn stiefbroertjes het ook hebben.’

De toekomst is echter niet in alle opzichten zwart voor deze kinderen. ‘Ze moeten naar school kunnen als ze effectief willen integreren’, zegt Ashok Rau van de Freedom Foundation. ‘Onderwijs en levensvaardigheden zijn nodig naast medicatie en effectieve begeleiding. Veel van deze kinderen slagen er met onze hulp in een productief leven te leiden en soms zelfs te trouwen.’