Indiase Lambada-vrouwen pikken meisjessmokkel niet langer

Op 11-jarige leeftijd had Banawat Gangotri al vier jaar op het veld gewerkt. Als lid van de nomadische Lambada-gemeenschap, uit het Indiase dorp Bugga Thanda in de zuidelijke deelstaat Telangana, plukte ze katoen en chilipepers voor ongeveer een euro per dag. Haar vader inde het loon om er alcohol mee te kopen.

Half januari kwam er een einde aan haar lijdensweg. Enkele uren voordat Gangotri’s vader haar naar Guntur zou brengen, een district op 168 kilometer waar veel chilipepers worden geteeld, werd ze gered en naar een school in Devarakonda gebracht.

De lokale ngo Gramya runt deze school. Ze mobiliseert de Lambada tegen het smokkelen, misbruiken en doden van kinderen, praktijken die helaas vaak voorkomen in de gemeenschap. De school telt momenteel 65 kinderen zoals Gangotri, die uit de handen van werkgevers of mensensmokkelaars gered werden.

Comité

Haar dorp heeft, net als veertig andere in het land, een comité van twaalf mensen uit de gemeenschap die optreden tegen smokkel en gedwongen kinderarbeid. Onder begeleiding van Gramya houden de leden van het comité toezicht op alle meisjes van schoolgaande leeftijd in het dorp. Wanneer een kind langer dan enkele weken van school wegblijft, slaan ze alarm.

Hoewel er nog kinderen door de mazen van het net glippen, menen de leden van het comité dat de situatie sterk verbeterd is. In 1999 bleek uit politieonderzoek dat er tussen 1991 en 2000 ongeveer 400 baby’s uit de regio gekocht en verkocht waren onder het mom van adoptie. Activisten vrezen dat ze eindigden als werkkracht, of in India’s bloeiende seksindustrie.

Activist en oprichter van Gramya, Rukmini Rao, deed samen met een collega onderzoek naar de verhouding tussen het aantal mannen en vrouwen in een dorp in Telangana. Voor elke 1000 jongens bleken er maar 835 meisjes te zijn. Vandaag bedraagt de ratio in het district dankzij sensibilisering en strikt toezicht vanuit de gemeenschap 983, meer dan het Indiase gemiddelde van 941 meisjes op 1000 jongens.

Maar in een land waar de helft van de tribale bevolking onder de armoedegrens leeft en met minder dan een euro per dag moet toekomen, is het erg moeilijk om te verhinderen dat Lambada-gezinnen hun kinderen doden of verkopen.

Adoptiemarkt

Suma Latha, een ervaren coördinator van Gramya, verklaart dat moeders geregeld naar Hyderabad, de hoofdstad van Telangana reizen om hun boorlingen voor een paar duizend roepie te verkopen, om later in het dorp te verkondigen dat het kind bij de geboorte is gestorven.

“De verkoop is altijd tegen de wil van de moeder in geregeld door de vader en de schoonmoeder”, zegt Latha.

Lambada-kinderen zijn erg gewild op de groeiende adoptiemarkt. Kinderloze stellen die meestal afkomstig zijn uit de steden, zijn bereid om een fors bedrag neer te tellen voor een mooie baby. Sommige van deze kinderen eindigen in tehuizen, andere vallen bijna zeker in handen van vrouwenhandelaars.

Landloos

Toezicht houden is belangrijk, maar er zijn ook langetermijnoplossingen nodig om het probleem met wortel en tak uit te roeien. Veel Lambada-vrouwen geloven dat de sleutel bij de scholen ligt. Toch zal onderwijs alleen niet volstaan om de infanticide of de kinderhandel volledig te stoppen.

Het is volgens onderzoekers net zo belangrijk om gemarginaliseerde gemeenschappen alternatieven te bieden. Gegevens van de regering wijzen uit dat 90 procent van de tribale bevolking in India geen land bezit. In het district Nalgonda in Telangana, waar Gangotri’s vader woont, is 87 procent van de tribale gemeenschappen landloos.

“Als we geen eten hebben en geen land om eten te telen, wat kunnen we dan nog doen behalve onze kinderen erop uitsturen om geld te verdienen?”

“Als we geen eten hebben en geen land om eten te telen, wat kunnen we dan nog doen behalve onze kinderen erop uitsturen om geld te verdienen?”, vraagt Khetawat Jamku, een 50-jarige Lambada-vrouw, zich af.

Er zijn wel programma’s voor de arme plattelandsbevolking, maar die kampen met corruptie en wanbeheer. Maatschappelijke organisaties zien zich verplicht om de leemte te vullen.

Zo lang Lambada-vrouwen geen gelijke landrechten krijgen, vreest Rao, “zal het erg moeilijk worden om de vicieuze cirkel van armoede en geweld, waaraan kinderen blootstaan, te doorbreken.”