De revolutie heeft jou nodig!

Dat Chika Unigwe zich aangesproken voelt door het debat over de gevelversiering ten huize Verlinden, is geen verrassing. ‘Het debat heeft blijkbaar blanke stemmen nodig om aandacht en steun te krijgen’, schrijft ze. Unigwe lanceert daarom een oproep aan de Witte Middenklasser: sluit je aan bij onze gelederen!

Op 3 juni stond het ’N’ woord op de muur van Peter Verlinden’s huis. Verlinden schreef er een opiniestuk over. Onder andere haalde hij het hard uit naar politici en media die zwijgen over racisme. De mediastorm die daarrond ontstond, leverde voor een keer niet de lauwe reacties van de media op die we gewoon zijn bij zulke incidenten.
 

De volgende dag al schreef Yves Desmet een sterke en uitgebreide verontschuldiging aan Verlinden waarin hij schreef over de misplaatste  strategische mediastilte van zichzelf, zijn eigen krant –en de Vlaamse media neem ik aan– want, in zijn eigen woorden, ‘racisme is absoluut niet relatief’.  

Het was alsof Desmet voor het eerst hoorde over zulke incidenten. Alsof hij nooit gehoord van het incident in november 2013, toen in Genk drie moskeeën en een Turkse vzw met graffiti werden beklad (“Vuile bruine” en meerdere hakenkruisen). Alsof hij nooit gehoord had van Elisabeth Sekanabo, die in december 2013 racistisch behandeld werd in een Antwerps café. Ze kreeg zelfs klappen, maar toen de politie erbij kwam, werd zij opgepakt en vier uur vastgehouden.

Desmet excuseert zich tegenover Peter – “we zijn je vergeten”– maar deed hij hetzelfde tegenover Elisabeth, een zwart slachtoffer van racisme? Tegenover de Turkse gemeenschap in Genk? Of tegenover de islamitische gemeenschap?

Sterker nog, Desmet’s De Morgen had in maart, na de Obamas-als-apen “satire”  een nogal flauwe verontschuldiging aan ons –zwarte mensen– aangeboden , een verontschuldiging die niet de overtuiging heeft die in zijn woorden aan Verlinden wel weerklonk. De Morgen wou zelfs niet toegeven dat ze een racistische prent had gepubliceerd.  

Het belang van de witte stem

Welke lessen kunnen we trekken uit de twee maten en twee gewichten die blijkbaar gehanteerd worden?

Eerst en vooral: ik ben dankbaar dat Verlinden zijn verhaal gedaan heeft, want daardoor werd het debat over racisme in Belgie weer een stapje verder geholpen. Wat zijn verhaal en de reacties erop duidelijk maken, is dat het debat blanke stemmen nodig heeft om aandacht en wat steun te krijgen, en om te evolueren.

Dat we racisme niet kunnen bevechten zonder de hulp van de blanke middenklasse is niet nieuw. Er zijn heel wat voorbeelden daarvan in de geschiedenis. De strijd tegen slavernij werd uiteindelijk gewonnen omdat er ook blanke, gepriviligeerde abolitionisten waren, die hun hulp en stem verleenden aan die strijd. Hetzelfde geld voor de dekolonisatie en voor de burgerrechtenbeweging in de VS. De oprichter van de NAACP  (National Association for the Advancement of Colored People) in de VS in 1909 was een rijke, blanke man, William Walling. De strijd tegen apartheid had ook blanke voorvechters zoals Donald Woods.

“Mensen met een kleurtje” lijden ongetwijfeld het meeste onder racisme, maar de hele samenleving wordt erdoor getekend. Daarom vind ik het ook de morele plicht van iedereen, blank én gekleurd, om racisme mee te bevechten. Uit zelfrespect maar ook uit respect voor hun medemensen. We wonen in het Westen immers in een wereld waar “white privilege” een realiteit is, en blanken profiteren daarvan, ook al zijn ze zich daar niet van bewust of willen ze dat helemaal niet.

Dat witte privilege geeft de blanke de kans op beter afgestemde scholing, betere huisvesting, betere tewerkstellingskansen, meer promotiemogelijkheden en een betere gezondheid. Je moet maar naar de statistieken kijken om de effecten daarvan te zien.

Witte privileges kunnen echter ook ingezet worden om de strijd tegen racisme te versterken. Het hoeft ook niet altijd groots te zijn. Een zwarte vriendin ging op een dag shoppen met een blanke vriendin. Toen die laatste merkte dat haar vriendin anders behandeld werd door de verkoopster, sprak ze die verkoopster daarop aan. De verkoopster had er niet bij stilgestaan en deed het automatisch, zei ze, maar ze bood wel haar excuses aan. We veranderen de wereld stap voor stap.

Empathie, ma non troppo

Maar er zijn voorwaarden natuurlijk. Onze blanke medestrijders moeten begrijpen dat racisme bevechten niet betekent dat je kleurenblind bent. Wie beweert kleurenblind te zijn, is paternalistisch of/en  naief, vrees ik.

Hoed je ook voor het omkeren maar behouden van het racisme, dat mensen veralgemenend benadert en op basis van huidskleur eigenschappen toekent. Uitspraken als: ‘Jullie Afrikanen zijn allemaal mooi. Ik hou van jullie allemaal!’, komen erg paternalistisch over. Ik hou niet van iedere Afrikaan, ik vind ze ook niet allemaal mooi, maar ik vind wel dat ieder mens verdient om niet gediscrimineerd te worden op basis van zijn of haar toevallige huidskleur (of geloof of seksuele overtuiging). Empathie graag, maar met mate.

De strijd tegen racisme wordt effectiever wanneer blank en gekleurd samen vechten , met respect voor elkaar. Zo bouwen we namelijk betere bruggen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.