Nieuwjaarsbrief aan mijn zoon: waarom ik zo verdrietig was op 22 maart

Mijn lieve zoon,

Ik wil je nu vertellen waarom ik op 22 maart zo verdrietig was.

  • © Reuters Tijdens een optocht vlak na de aanslagen in Parijs, nog voor de aanslagen in Parijs © Reuters

Z ondag elf december was ik jarig. Je kwam heel stil de slaapkamer binnen en sprong op het bed om me een gelukkige verjaardag te wensen. Weet je, ik was mijn verjaardag helemaal vergeten. Verjaardagen zijn al lang niet meer belangrijk voor mij. Misschien omdat het bij mijn ouders thuis geen vaste traditie was om verjaardagen te vieren, of gewoon omdat ik ouder ben geworden. Maar wanneer zoiets uit je mond komt, smelt ik natuurlijk en krijgt mijn geboortedag ineens een grote betekenis.

Toen je me even later samen met je papa zag staren naar de herhaling van Het Journaal, viel er je iets op. Je bent amper zeven. Je begreep dat er in Istanbul, in Turkije dus, het land van je beste vriend Mikhaiel en waar je al een keertje met vakantie bent geweest, een aanslag is geweest, met doden en gewonden. Je hebt meteen de link gemaakt met de aanslagen in Brussel. Maar je stelde vast dat we deze keer anders reageerden.

‘Jullie doen niet zoals vorige keer toen er bommen ontploften in de luchthaven in Brussel’, merkte je op. ‘Waarom eigenlijk?’ vroeg je met je vertrouwde nieuwsgierige blik. Ik was verrast door de opmerking. Ik wist niet wat je precies bedoelde. ‘En wat deden we toen?’ vroeg ik je dan. ‘Jullie waren toen heeeel verdrietig’, zei je. En je trok een gezicht, plagend. Het was even slikken. ‘We waren toen verdrietig omdat de aanslag zo dichtbij was. Brussel is niet zo ver. Istanbul, dat is toch heel ver’, zei ik. Je kunt je je niet voorstellen hoe opgelucht ik was omdat je genoegen nam met dit antwoord. Want, wat moest ik verder nog zeggen?

Nee, er was meer. De aanslagen waren een dubbele tragedie. De daders kwamen uit Molenbeek. Begrijp je nu waarom ik zo aangeslagen was? Het ging om mij en vooral om jou. Wat hebben we met de daders of zelfs met Molenbeek te maken? Niets, puur objectief helemaal niets. En je hebt gelijk om hiertegen in opstand te komen. Jij bent nog nooit in Molenbeek geweest. Wij hebben daar geen familie of vrienden. Ik ben daar wel eens geweest, voor mijn werk, maar dat is al zo lang geleden. En toch, …

Weet je, toen je een baby was, kon ik lang naar je staren als je sliep. Ik bewonderde de onschuld, of genoot gewoon van de rust die op jou neerdaalde wanneer je je overgaf aan de slaap. In je eerste jaren sliep je niet gemakkelijk. De voorbije jaren heb ik me vaak over je gebogen terwijl je sliep. Om je hoofdje goed op het kussen te leggen of om je goed te bedekken. Soms bleef ik lang over je gebogen. Vaak nam ik je hoofdje nog in mijn armen en gaf ik je een kus en een knuffel.

Terwijl ik je iets naar links of naar rechts in je bed schoof, beloofde ik je dat ik er alles aan zou doen om je te beschermen, dat ik alles op alles zou zetten om je een zo normaal mogelijk kindertijd te geven. Zoals alle kinderen die horen te hebben. Dat ik het niet zou toelaten dat je in een hoek gedrukt wordt om wie je bent of dat anderen jouw keuzes in het leven bepalen. Ik beloofde je dat ik ervoor zou zorgen dat je alle kansen krijgt om je te ontplooien en je eigen weg te maken volgens wat jij (en ik :) ) belangrijk vindt en niet wat anderen denken dat jij zou moeten doen of denken.

Het jaar is bijna om. 2016 is een slecht jaar geweest voor enorm veel mensen. Oorlog is het kenmerk van de voorbije jaren. Terreur is nu overal. Het zal even duren vooraleer de rust terugkeert. In het Midden-Oosten waar niet zo lang geleden de hoop ontstond voor een beter leven, voor een rechtvaardiger leven en die heel de wereld inspireerde, is er nu een orkaan bezig die lijkt niet van plan te zijn om op korte termijn weer te gaan liggen.

De wind van de lente die jasmijngeur zou verspreiden, werd in een handomdraai omgetoverd tot een hevige storm met hagel zo dik als kogels die niet alleen velden vernietigde en gewassen neermaaide maar die ook over steden en dorpen raasde, gebouwen deed neerstorten, mensen verpletterde en hen op de vlucht dreef.

De aanslagen van Brussel, hoe erg ze ook waren, zijn slechts splinters van de oorlog in het Midden-Oosten waar ook machtige staten buiten het Midden-Oosten bij betrokken zijn. De fitna is gemakkelijk om aan te steken maar om ze uit te doven is er veel nodig. Nee, het ziet er niet goed uit.

In oktober, was ik in Egypte. Van daaruit leek België, Europa, een oase van rust en welvaart. Toen vroeg ik me af waar we ons in België druk over maakten? Ik had mezelf beloofd om vooral het beste in te zien, in alles. Om van de kleine dingen van het leven, zoals het cliché het wil, te genieten. En weet je wat? Het werkt.

Maar het is een dagelijkse strijd. Eenmaal terug, werd ik geconfronteerd met veel negatieve gevoelens. Ik zag haat en angst. Moeilijk om positief te blijven. Op de aanslag in Istanbul volgden kort na elkaar verschrikkelijke terreurdaden op verschillende plaatsen in de wereld. Een paar dagen geleden is er een aanslag gepleegd op de kerstmarkt in Berlijn en in Syrië duurt de oorlog voort.

Dat als je de ellende van anderen niet au serieux neemt, de ellende jou uiteindelijk zal bereiken en dat er mensen nodig zijn om het tij te doen keren.

Terreur went, hoorde ik iemand op televisie zeggen. Ik weet niet of terreur went. Wat misschien wel begint door te dringen, is het besef dat de wereld moeilijke tijden doormaakt. Dat als je de ellende van anderen niet au serieux neemt, de ellende jou uiteindelijk zal bereiken en dat er mensen nodig zijn om het tij te doen keren.

Onlangs ben ik naar Molenbeek getrokken, op zoek naar hoop, stel je je voor? Ik ben heel lang uit de wijk gebleven. Ik wou niet de ramptoerist uithangen, de buitenstaander, de specialist die komt observeren en gebruik maakt van de naïviteit of de gastvrijheid van mensen om daarna een hautaine analyse te maken die de Molenbeekenaars geen millimeter verder helpt.

Ik heb veel gezien. Ik heb verdriet, boosheid, schaamte, woede en tranen gezien. Maar weet je wat het belangrijkste is? Ik heb vrienden gemaakt. Ik heb nu vrienden in Molenbeek, en dat geeft me hoop.

 

Jouw mama

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.