De Nigeriaanse babyfabrieken

Jonge meisjes die zwanger zijn, worden naar een “ngo” of een sympathieke “materniteit” gelokt om hun babytjes te baren, zonder medeweten van de ouders. Wanneer de baby’s geboren zijn, worden ze (met of zonder toestemming van de jonge moeders) verkocht aan rijkelui die geen kinderen kunnen baren. Jongens zijn duurder dan meisjes.

Jaren geleden, toen ik nog in Enugu woonde, ging Cordelia, een van onze dienstmeisjes, op bezoek bij haar ouders. De volgende dag kwam haar vader op bezoek bij ons. Hij was verbaasd te horen dat Cordelia naar eigen zeggen ‘terug naar huis’ was. Mijn ouders hadden haar geld gegeven om naar huis te mee te nemen.

Een ander dienstmeisje dat goed bevriend met haar was, werd erbij gehaald. ‘Waar is Cordelia?’ vroeg mijn moeder. Ze bleek zwanger te zijn, maar was te bang om iets aan mijn ouders laat staan aan haar eigen ouders te vertellen. In plaats van naar huis te gaan was ze naar een zeker “dokter” gegaan. De “dokter” had nooit een medische opleiding gehad, maar hij voerde abortussen uit en was goedkoper dan de dokters die wel medisch geschoold waren. Om een lang verhaal kort te maken: Cordelia overleefde, spijtig genoeg, de abortus niet.

Abortus

Een klasgenote op de unief kwam uit een meer gegoed milieu dan Cordelia. Haar ouders kwamen uit de hogere middenklasse en ze kreeg voldoende zakgeld. In de vier jaar dat we samen op universiteit zaten, liet ze zich minstens vier keer opnemen voor een abortus. Telkens bij een goede dokter.

Toen ik over de babyfabrieken begon te lezen, moest ik terugdenken aan onze Cordelia, mijn klasgenote aan de unief en aan de Igbo-cultuur.

In de Igbo-cultuur krijgen meisjes geen seksuele voorlichting, noch van hun moeders, noch op school. Seks is een vies woord dat niet thuis hoort in een goed gezin. Er is niks schandaliger dan thuis (zonder man) zwanger worden. Igbo-meisjes worden zo opgevoed.

Als je toch zwanger raakt mag je weinig ondersteuning verwachten, vooral niet van je ouders. En al zeker niet als ze geen geld hebben om je ver weg van huis te sturen tot op het moment je je kind baart.

Waar gaan de meisjes dan naartoe? Ofwel proberen ze abortus te plegen, ofwel worden ze slachtoffer van de eigenaars van de babyfabrieken.

Op babyvakantie

Een andere anekdote. Jaren geleden had iemand in onze buurt een feestje gepland voor zijn tweeling. Het “probleem” was dat de kinderen geadopteerd waren. Er waren veel mensen die hem uitlachten: ‘Hij heeft zijn kinderen gekocht. Hij kan zelf geen kinderen baren.’

Een vriendin van mij die al 14 jaar getrouwd is zonder kind kan haar man niet overtuigen om een kind te adopteren. ‘Het is iemand anders kind’, zegt hij.

Adoptie is geen geaccepteerd concept bij ons. In plaats van zichzelf te kijk te zetten door een kind te adopteren, gaan blijkbaar sommigen liever naar een babyfabriek om stiekem een baby te kopen. De vrouwen worden “zwanger” en dan gaan ze gewoon “met vakantie naar Ghana of Londen” voor enkele maanden. En als ze terugkomen, komen ze terug met baby’s.

Zwijgcultuur doorbreken

Nigeria is een corrupt land. Dat wisten we al. Ik durf te wedden dat er veel meer babyfabrieken zijn dan diegene die het nieuws halen. Er zullen altijd eigenaars zijn die hun zaak gewoon blijven doen ondanks de “overvallen”.

De enige manier om het probleem op te lossen, is eerst de cultuur van zwijgen over seks te beëindigen. Als jonge meisjes met hun ouders kunnen praten over seks, gaan er veel minder meisjes ongewenst zwanger raken. Als een meisje toch nog zwanger geraakt, maar wel op de steun van de ouders of familie kan rekenen, is er minder kans dat ze als Cordelia eindigt of naar een babyfabriek trekt. En als het onnozele stigma over adoptie kan verdreven worden, zullen de babyfabrieken geen klanten meer hebben en vanzelf ophouden.

Cultuur is een moeilijk ding om te veranderen (kijk maar naar de massa mensen die geen argumenten over zwarte Piet willen horen omdat het “onze cultuur is”), maar cultuur is niet in steen gebeiteld. Cultuur leeft voor de mens en niet andersom.