Israël, leg ons het zwijgen niet op

Ik ben Israëlisch staatsburger en ik werk in België voor CIDSE, een netwerk van sociale rechtvaardigheidsorganisaties waar ook Broederlijk Delen bij hoort. Vorige week werd mijn collega, Brigitte Herremans, de toegang tot Israël ontzegd terwijl ze een groep jongeren begeleidde die kwamen om Israël en Palestina met hun eigen ogen te zien.

De laatste tien jaar maakt Israël een langzaam maar ononderbroken proces door waarbij het maatschappelijke middenveld steeds minder ruimte krijgt om een rol van betekenis te spelen in het openbare leven. Verdedigers van mensenrechten die professionele relaties aanknopen met tegenhangers in Europa worden het slachtoffer van verdachtmakingen.

Door sommige organisaties en leden van de Knesset worden ze zelfs ‘landverraders’ genoemd. Bezoekers en vrijwilligers die zich inzetten voor de rechten van mensen in de meest kwetsbare gemeenschappen onder de bezetting, worden beschuldigd van het ondermijnen van de legitimiteit van Israël. Palestijnen die Israël ervan beschuldigen het internationale recht niet na te leven, geven aan dat ze worden gevolgd en geïntimideerd door niet-geïdentificeerde instanties.

Vredesproces

Zowel de Israëli’s als de Palestijnen zitten in een lastig parket. Het vredesproces zit in het slop en er is geen echt debat over hoe te beantwoorden aan de nood aan veiligheid en zelfbeschikking van beide gemeenschappen.

Israël, de bezettende macht in de Palestijnse gebieden, heeft geen toekomstvisie waarin Palestijnen vrij kunnen leren, werken en leven zonder de dagelijkse inmenging van Israëlische soldaten.

Iedereen die Israël oproept om een echte discussie aan te gaan, loopt het risico om beschuldigd te worden van antisemitisme of radicalisme.

Iedereen die Israël oproept om een echte discussie aan te gaan over hoe de veiligheid van en het respect voor het Palestijnse volk op een democratische manier gewaarborgd kunnen worden, loopt het risico om beschuldigd te worden van antisemitisme of radicalisme.

Brigitte kreeg de afgelopen dagen deze, en nog ergere, verwijten naar haar hoofd. Deze ongefundeerde beschuldigingen en haar toegangsverbod voor Israël dienen echter om een eerlijke discussie over de bezetting en over een duurzame en rechtvaardige vrede te vermijden.

De mensen die haar beschuldigen, sluiten zich af voor meningen die afwijken van de hunne en kiezen ervoor om, liever dan inhoudelijk in dialoog te treden, de sprekers aan te vallen. Ze doen wat ze kunnen om de legitimiteit te ondermijnen van iedereen die hun mening niet deelt en ze weigeren om de eenvoudige waarheid over de complexiteit van het leven te aanvaarden: dat het maar mogelijk is te groeien als persoon en als samenleving wanneer je luistert naar mensen met een andere visie.

Waarden

Bij de voorbereiding van de reis zocht Brigitte zowel naar Israëli’s als naar Palestijnen die haar groep konden vertellen over het leven in Israël en de bezette gebieden. Ze wilde de jonge Belgen niet enkel laten kennismaken met het Heilige Land maar ook met de mensen die er vandaag de dag leven. Mensen die uitdrukking kunnen geven aan hun eigen ervaringen en identiteit – Israëli’s zowel als Palestijnen.

Hoe denken zij dat het Israëlisch-Palestijns conflict ooit opgelost kan worden, anders dan door dialoog en wederzijds respect?

Elke persoon die bezwaar heeft tegen een dergelijke activiteit en tegen wat Brigitte doet, draagt bij aan de radicalisering van het debat en een vernauwing van de dialoog, ongeacht of ze dat nu doelbewust doen of niet.

Deze tegenstanders moeten zichzelf de vraag stellen – en wij moeten het hen eveneens vragen – hoe zij denken dat het Israëlisch-Palestijns conflict ooit opgelost kan worden, anders dan door dialoog en wederzijds respect?

En als het maatschappelijke middenveld het zwijgen wordt opgelegd omwille van dringende kwesties, wie zal er dan overblijven om de waarden waarin we geloven ter discussie te stellen en te verdedigen?