Partijtje kegelen in de Brussel negentien

Met Brussel bedoel ik vanzelfsprekend de negentien gemeenten. We hadden ze al jaren geleden moeten fuseren. Het wordt langzamerhand hoog tijd dat stad en gewest samenvallen. Laat in dat verband het onderstaande strekken tot lering en vermaak.

Niet eens New Yorkse wijk

Maar vooraf wil ik een misverstand uit de wereld helpen. Dat Brussel een grote stad zou zijn en dus na de fusie een onbestuurbare mastodont.

Kom, kom. Er wonen hier één miljoen honderdduizend mensen, een paar tienduizend niet geregistreerden even buiten beschouwing gelaten. De tendens is snel stijgend, dat klopt.

Dat is iets meer dan tien procent van Parijs, twaalf tot vijftien procent van Londen, dat is nog geen vijf procent van werkelijk grote steden als Shanghai of Mumbai. Brussel is niet eens een wijk van New York. Vier van de vijf boroughs die New York telt, zijn groter dan Brussel en de borough presidents hebben véél minder macht dan de burgemeester van pakweg Sint-Joost.

Anderzijds moet u weten dat bijvoorbeeld Schaarbeek meer inwoners heeft dan Brugge, Anderlecht meer dan Leuven en mijn geboortedorp Ukkel meer dan Hasselt. De fusie van Brussel negentien zal dus dikke brokken aan elkaar naaien, ten minste, voor Belgische begrippen.

Grappen en grollen

En nu over naar de grappen en grollen van de Brusselse gemeenteraadsverkiezingen.

Laurette Onkelinx zou toch zo graag Schaarbeek besturen. Echter, ze krijgt  burgemeester Clerfayt (FDF) niet van zijn troon gestoten. Clerfayt regeert comfortabel samen met Ecolo-Groen en CdH van Joëlle Milquet,in Vlaanderen beter bekend als Madame Non.

Nog iets tussen haakjes: Clerfayt is meer dan behoorlijk tweetalig en hij bestuurt zijn moeilijke gemeente goed. De FDF-burgemeesters staan allemaal bekend als bekwame bestuurders. Hun partij was meer dan dertig jaar geleden al ernstig en creatief bezig met de stadsproblematiek. Dat is in Vlaanderen te weinig bekend. Sluit de haakjes en probeer nu het hobbelige parcours te volgen.

Inmiddels in Brussel: hier zijn uittredend burgemeester Freddy Thielemans en Joëlle Milquet concurrenten. Thielemans stelt tot zijn grote genoegen vast dat hij meer voorkeursstemmen haalt dan Milquet. Tevens hoort Freddy le rouge dat in Schaarbeek CdH wél, PS evenwel níét mag meebesturen. Verontwaardigd gooit Freddy Thielemans Joëlle op de kasseien van de Grote Markt. Hij vormt een coalitie met de liberalen.

Inmiddels in Sint-Jans-Molenbeek, aan de overkant van de vaart: uittredend burgemeester Philippe Moureaux, het meesterbrein van de Franstalige socialisten, wil regeren samen met CdH en Ecolo. De top van CdH is echter hogelijk ontsticht over de vernedering die Joëlle Milquet een boogscheut verderop moest slikken. Daar heeft men het volgende op gevonden. De CdH van Molenbeek gaat aan tafel zitten met Moureaux’ aartsrivale, de zeer liberale  Françoise Schepmans (MR) en … met Ecolo Groen. Resultaat: Madame Schepmans burgemeester van Meulebeik en Moureaux in de vaart geplonst. Françoise Schepmans is de enige vrouwelijk burgemeester die in mijn gewest overblijft.

Flup Moestasj

Hier zie ik mij te derden male genoodzaakt haakjes te openen.

Moureaux was ooit vreemd in Molenbeek. Bij zijn aantreden vroegen de rode gepensioneerden zich af wie die mettekau wel kon zijn. Voor hen heette hij voortaan Flup Moestasj. Maar het wonder geschiedde, Molenbeek wende aan de ULB-professor en de professor wende aan zijn nieuwe, proletarische gemeente.

Nu eindigt een tijdvak. Moureaux is twintig jaar burgemeester geweest. Dat is in Molenbeek niets uitzonderlijks. Een van zijn voorgangers, de legendarische Edmond Machtens, was bijna veertig jaar burgemeester (min de oorlogsjaren, toen hij in het verzet zat). Ook de afwisseling rood-blauw was de afgelopen honderd jaar gangbaar.

Wat was het geheim van twintig jaar Moureaux?

Moureaux begreep als weinig anderen waar zijn kiezers zaten: bij de nieuwe Belgen. Zijn vijanden zeggen dat hij evidente problemen bleef ontkennen om hen te vriend te houden. Bijvoorbeeld: dat de straten van zijn gemeente walgelijke sluikstorten zijn. Maar Moureaux is (was) veel meer dan Molenbeek. Als tacticus en strateeg van het Franstalige socialisme in Brussel had hij zijn weerga niet. Hij twittert nu wel dat il est évident que mon retrait sera total en hij gaat politieromans schrijven, maar uitgeteld? Ik kan het nauwelijks geloven.

Stel even dat hij echt verdwijnt van het politieke toneel en zelfs uit de coulissen. Wat staat ons dan te wachten? Niemand bij de Brusselse PS heeft in de nationale en Brusselse politiek, al was het maar bij benadering, iets wat vergelijkbaar zou kunnen zijn met de ervaring en het netwerk van Moureaux. Moureaux speelde een doorslaggevende rol in Brusselse en nationale beslissingen, niet twintig jaar lang, meer dan dertig jaar. Ik zwijg dan nog over de vlijmscherpe intelligentie die zijn politieke analyses aanstuurt, over zijn intuïtie, over zijn kennis van de Vlaamse gevoeligheden, ook al spreekt hij nauwelijks Nederlands. Nee, ik zie niemand van zijn formaat in de Brusselse PS.

Als de oude loods van boord gaat, wordt het schip stuurloos, niet het minst omdat de achterblijvende bemanningsleden vechtend over het dek rollen. Een partij die verscheurd raakt door ruzies, is onberekenbaar. Ik denk niet dat Brussel zich lange tijd een zwalpende PS kan veroorloven. On verra, zeggen de Brusselaars aan de toog en ze voegen daar gewoonlijk aan toe: we zulle zeen wattamme zeen.     

Partijtje kegelen

Brussel moet één gemeente worden die samenvalt met het gewest. Hoogdringend.

Van Madame Schepmans in arm Molenbeek naar meneer de Decker in rijk Ukkel. De diepblauwe burgemeester van mijn gebooortedorp is bereid CdH in zijn bestuur op te nemen, als de kleine staatsgreep van Madame Schepmans en CdH lukt in Molenbeek. Niet dat De Decker CdH echt nodig zou hebben. Hij beschikt over een absolute meerderheid met zijn liberalen alleen.

Is het geen spannend spelletje domino? Of liever, een partijtje kegelen, ja, dat is een beter beeld. En begrijpt u nu waarom ik zo’n groot voorstander ben van een algehele fusie van Brussel? Niet van negentien naar acht gemeenten of naar zes, want dan krijg je dit soort haasje over toch opnieuw. Nee, Brussel moet één gemeente worden die samenvalt met het gewest. Hoogdringend.

Pandoering voor fascisten

Er valt toch nog prettig nieuws te melden uit de hoofdstad van de Vlaamse Gemeenschap.

Heeft het Vlaams Belang in heel Vlaanderen, met uitzondering van Ninove, in het zand gebeten? Dat zal wel, maar de pandoering die de fascisten hier kregen, daar moeten ze vanuit Vlaanderen toch eens naar komen kijken. Het Vlaams Belang ging in Brussel van zestien zetels naar één zetel (1).

De N-VA haalde zes zetels.

Van waar het verschil? Het is bekend dat heel wat Brusselaars die in de bevolkingsregisters als Franstalig ingeschreven staan op het Vlaams Belang stemden. Nu moet je met Franstaligheid in Brussel altijd oppassen, zeker als het gaat om mensen van een bepaalde leeftijd. Vroeger diende je in het gemeentehuis vaak ruzie te maken om je papieren in het Nederlands te krijgen. Echt, ik overdrijf niet. Je hebt dus heel wat mensen die thuis een of andere vorm van Nederlands spreken, maar die officieel Franstalig zijn.

Er is zelfs ooit zo’n geval geweest met een kandidaat voor het Vlaams Belang. Bovendien, bij een Brusselaar loopt de taalgrens vaak dwars door de schedel. Dat mensen die les sales bougnouls of de smijrige marokkoene haten op het Belang stemden, maakt van hen nog geen voorstanders van een onafhankelijke Republiek Vlaanderen.

In Watermaal-Bosvoorde komt een einde aan zesendertig jaar bewind van het FDF. De nieuwe burgemeester is groen en heet Olivier Deleuze, meneer Kernuitstap, mocht u het zich nog herinneren. Hij is de eerste groene burgemeester van Brussel. Zijn coalitie: MR en een plaatselijke variant op CdH. Wacht eens even. Zou die combinatie ook thuishoren in het rijtje Schaarbeek-Brussel-Molenbeek-Ukkel? Ik laat het over aan uw fantasie.

Goed en slecht nieuws

Slecht nieuws is er ook.

In mijn dorp, Sint-Lambrechts-Woluwe, heeft meneer Maingain, ondanks de scheuring met MR, de absolute meerderheid gehaald. Ook wij worden al zesendertig jaar bestuurd door het FDF.

En, en, en … het kegelspel gaat onverdroten door. Ook Meneer Maingain wil nu CdH opnemen in zijn meerderheid, hoewel ook hij ze niet nodig heeft, net zo min als meneer De Decker uit Ukkel.     

Goed nieuws dan.

Blijkbaar heeft Brussel het communautaire gehakketak achter zich gelaten. Brusselaars stemmen op Brusselaars, zoals elders Leuvenaars op Leuvenaars of Luikenaars op Luikenaars.

Meneer Kompany, vader van, probeerde listig de burgemeesteres van Ganshoren te omspelen, geheel in de trant van Kortrijk of Bilzen, maar ging uiteindelijk onderuit. Overbekend Belgisch spel in Belgische gemeenten en of meneer Kompany nu zwart is of oranje of aubergine met gouden puntjes, speelt geen enkele rol. Zo hoort het. In Sint-Joost wordt meneer Kir de eerste burgemeester van Turkse oorsprong in het land. Ik vind meneer Kir niet zo’n geweldig politicus, maar dan niet zo’n geweldig Belgisch politicus. En nogmaals, zo hoort het.    

Het allerslechtste nieuws

Na deze vrolijke noot, het aller- allerslechtse nieuws.

Want er is tóch iets communautairs binnengeslopen, nog wel in mijn eigen dorp, en het is niet fraai.

Bij de CdH verkozenen van mijn parochie hoort één Vlaming. Het is meneer De Smul. Meneer Maingain wil wél de CdH, maar die meneer De Smul moet hij niet hebben. Die mag niet mee.   

Excuseer me, maar hiervan moet ik kotsen.

U weet het niet, maar ik weet het: er steekt geen kwaad in de mens De Smul. Geen gram kwaad.

Ik heb nog nooit voor CVP of CD&V gestemd, maar bij meneer De Smul zou ik aarzelen. Meneer De Smul is niet alleen een buitengewoon vriendelijk iemand, ook zet hij zich al jaren onvermoeibaar in voor goede doelen. Meneer De Smul is, zonder één ironische bijgedachte mijnerzijds, wat je noemt een onvervalste idealist. In de politiek.

Echter, hij is een Vlaming. In Maingainville. En dat is fataal.

Ik gun iedereen en dus ook meneer Maingain zijn waanvoorstellingen, waarom niet, ik koester de mijne ook. Maar hier doet meneer Maingain iets smerigs. Iets onvergeeflijks. Dit is veel erger dan akkoorden in de prullenmand gooien. Dit is veel erger dan al die messen in de rug waar je dezer dagen zo vaak iets over hoort. Dit komt gevaarlijk dicht in de buurt van racisme.   

Kijk eens, in het algemeen kun je stellen dat de Franstaligen maar niet lijken te begrijpen dat een stem voor het FDF neerkomt op een stem voor N-VA. Maar waar de FDF-stemmers in mijn parochie nú mee bezig zijn, dat durf ik hier zelfs niet te schrijven.