'VS blijven grote afwezige in kinderrechtenverdrag'

De Conventie werd door 194 staten van de Verenigde Naties goedgekeurd, een unicum voor een mensenrechtenverdrag. Twee staten die niet hebben getekend zijn Somalië en Zuid-Soedan. Door het gebrek aan overheidsgezag in deze staten is hun afwezigheid begrijpelijk. Maar dat de Verenigde Staten, die zich graag een voorvechter voor mensenrechten noemen, de Conventie niet wil uitvoeren, is op zijn minst verbazend te noemen.

Amerikaans exceptionalisme

Dat de VS de boot afhoudt is een onlogisch en pervers voorbeeld van hun eigenwijze koers in de wereldpolitiek. De Conventie — die mee is opgesteld door Amerikaanse wetenschappers en ambtenaren — ondersteunt immers dezelfde idealen als die van de Amerikaanse grondwet, dat alle kinderen overal ter wereld dezelfde mensenrechten genieten.

De Conventie steunt kinderen in hun fysieke, mentale en sociale ontwikkeling, beschermt hen tegen mishandeling, discriminatie, uitbuiting en geweld, en geeft ze zelf een vorm van zeggenschap over hun ontwikkeling. Bovendien steunt het ook de ouders en verplicht het lidstaten om de waardigheid en het welzijn van kinderen te verzekeren.

Sommige Amerikanen vrezen dat het verdrag hun nationale soevereiniteit inperkt en de rol van families wordt verzwakt; dat ouders moeten vrezen voor losgeslagen kinderen die vrije toegang krijgen tot abortus en porno. Zulke bezorgdheid is onnodig. Andere landen hebben immers vergelijkbare zorgen geuit, maar na 25 jaar ervaring in meer dan honderd landen kan de VN zeggen dat die bezorgdheid ongegrond, overdreven en speculatief is. Anderen zeggen dat de VS al een uitstekende grondwet heeft en dat een ratificatie van de Conventie de wettelijk garanties op kinderbescherming zelfs kan verlagen. De ervaring van andere ontwikkelde landen leert dat dit niet het geval is.

Bescheidenheid

Verschillende onderzoeksgegevens van Unicef tonen aan dat de VS op vlak van kinderbescherming achterlopen op andere ontwikkelde naties.

Ondanks hun grote welvaart zouden de Verenigde Staten zich iets nederiger mogen opstellen. Verschillende onderzoeksgegevens van Unicef tonen immers aan dat de VS op vlak van kinderbescherming achterlopen op andere ontwikkelde naties. Ze scoren slecht op kinderarmoede, geboortegewicht, kindersterfte, gewapend geweld en jeugdgevangenissen.

Het goedkeuren van de Conventie is geen wonderoplossing voor deze problemen, maar zorgt er wel voor dat de VS duidelijke doelen en richtlijnen krijgt om een beter beleid ten aanzien van kinderen te voeren. Bovendien krijgt de VS dan ook meer controle over de wereldwijde uitvoering van de bepalingen in de Conventie.

Veel wereldburgers beschouwen de Verenigde Staten als voorvechters van gerechtigheid en mensenrechten, maar dat imago wordt verwoest door sommige arrogante, unilaterale beslissingen die de Amerikaanse overheid heeft genomen om haar nationale veiligheid te verzekeren. Zo laat ze foltering toe onder bepaalde omstandigheden en geeft ze geen steun aan het Internationale Gerechtshof. Toch blijven veel vrienden van Amerika geloven dat de Verenigde Staten van goede wil zijn.

Politieke wil

Buitenlandminister Madeleine Albright heeft in 1995, onder het presidentschap van Bill Clinton, de Conventie getekend maar sindsdien heeft de Amerikaanse overheid het verdrag nog niet bekrachtigd. Zelfs president Obama heeft geen enkele stap ondernomen om de Conventie te laten bekrachtigen door de Amerikaanse Senaat. Voor de huidige president zou de ratificatie een inlossing zijn van de belofte die hij in 2008 maakte tijdens zijn campagne als presidentskandidaat. ‘Het is beschamend dat we wat betreft mensenrechten ons in het gezelschap vinden van Somalië. De VS moet terug een wereldautoriteit worden op vlak van mensenrechten. Ik zal de huidige verdragen onder de loep nemen om dit te kunnen verzekeren’, zei hij toen.

In deze wereld, waar kinderwelzijn niet altijd een prioriteit is, herinnert de Conventie ons eraan dat kinderen op de eerste plaats komen.

Zelfs mensen die niets afweten van internationale politiek weten dat we niet moeten rekenen op het Amerikaanse Congres voor de goedkeuring van de Conventie, zeker niet na de verkiezingen van dit jaar. Maar president Obama zou zijn politieke macht kunnen gebruiken om de ratificatie toch een duwtje te geven. Zo kan de Amerikaanse president het ministerie van Buitenlandse Zaken bevelen om de Kinderrechtenconventie te onderzoeken, zodat de Senaat het verdrag kan goedkeuren wanneer het politieke klimaat gunstiger is. Recent nog hebben meer dan honderd bedrijfsleiders en kinderrechtenorganisaties hiertoe opgeroepen.

In deze wereld, waar kinderwelzijn niet altijd een prioriteit is, herinnert de Conventie ons eraan dat kinderen op de eerste plaats komen. Het is een moreel richtsnoer, een raamwerk waar toekomstige generaties hun beleid tegen kunnen toetsen.

In vele delen van de wereld wordt vandaag de Dag van het Kind gevierd. Veel religieuze organisaties vieren het ook als ‘Werelddag voor gebed en actie voor kinderen’. Laat ons hopen en bidden dat de Verenigde Staten van Amerika binnenkort ook de Kinderrechtenconventie zal erkennen en een lichtend voorbeeld wordt voor de kinderrechten in de wereld.