'Al iets op ’t oog in Benin?': De start van een huisvaderblog

(Ik, op de ambassade van Benin in Brussel:) ‘Goeiedag, hoe gaat het met u?’

(De Beninese bediende:) ‘Als ik alles zou vertellen wat niet ging, zou u dat dan allemaal voor mij oplossen?’

(Ik, met grote glimlach:) ‘Zeer waarschijnlijk niet, nee.’

Dat was blijkbaar niet het gebruikelijke antwoord (of de gebruikelijke glimlach)… We gaan weer een periode tegemoet van geen idee hebben wat het gebruikelijke antwoord is, maar deze keer dus als gezin, met twee kinderen.

Omdat deze blog toch vooral zal gaan over de komende goede en kwade dagen van dat gezin, begin ik graag met een korte introductie van de leden, en hun kijk op het vertrek. In alfabetische volgorde:

Inge (‘De Mama’)

De reden van het vertrek naar Parakou. Inge werkt voor de APEFE (Association pour la Promotion de l’Education et de la Formation à l’Etranger) in een school voor sociale assistenten, hulpverpleegkundigen en ‘techniciens sanitaires’.

Tot eind 2016 ondersteunt ze de school in de ambitie om over te schakelen op een meer praktijk- en competentiegerichte opleiding. Ze verbleef er al van juni tot december, en kwam dan even terug om te bevallen van Sam (zie verder). De Mama weet dat er geen gemakkelijke job op haar wacht, maar ze ziet het zitten.

Nelle

Tweeënhalf jaar oud, en met voorsprong de stoerste van de bende. Zij woonde ook al bijna een half jaar in Parakou. In het begin moest ze wennen aan de dames op straat die haar triomfantelijk in de lucht staken en twee straten verder gingen tonen aan de rest van de buurt, maar nu weet ze ook daar mee om te gaan. Ze ging al naar school bij de zusters (de juf is ‘Grote Maseur’) en amuseerde zich daar geweldig. Ze ziet het zitten.

Roeland (‘De Papa’)

Ik ben De Papa. Ik ben al twee keer op bezoek geweest in Parakou, maar ga er nu dus ook wonen. Mijn contract in Leuven loopt af de dag voor we vertrekken, en de vraag die dan komt is natuurlijk vaak: ‘Al iets op ’t oog daar?’. Ik kom er nog wel vanaf met de stelling dat het gezin eerst op z’n pootjes terecht moet komen, en we dan wel zullen zien, maar eigenlijk weet ik het echt niet.

Wanneer je met een beetje ervaring in ‘de sector van de ontwikkelingssamenwerking’ een hele periode in ‘het Zuiden’ mag wonen zonder veel om handen, lijkt het evident om toch ook ‘iets te doen’. Ik twijfel. De suggestie om thuis te blijven met de kinderen kan in Benin in elk geval rekenen op oprechte hilariteit… Er wordt verwacht dat we personeel in dienst nemen om het huishouden (kinderen inbegrepen) aan over te laten, maar ergens lijkt het komende jaar mij ook een buitenkans om dat eens niet helemaal te doen.

Sam

Een dikke maand oud. Zegt niet veel. Ziet het zitten.

Zo zien we het zitten.

Waar we vroeger, voor we kindjes hadden, met een rugzak en een moto door Oost-Afrika reden zonder te weten waar we ’s avonds zouden slapen, wil ik nu graag enkele weken op voorhand weten hoe hard de matras voor Nelle exact zal zijn, en hoeveel lagen muskietennet men kan aanbrengen over het wiegje van Sam.

Vroeger konden we ergens landen en ervan uitgaan dat er wel een busje zou passeren, ooit, nu hebben we via Airbnb een kamer in een mooi huisje gehuurd voor de aankomst in Cotonou. De eigenaars komen ons ophalen aan de luchthaven.

En zo zien we het zitten.