Belgische documentaire toont ruwe realiteit in Congo

India is tegenwoordig het verkrachtingsland bij uitstek, maar de Democratische Republiek Congo moet helaas niet onderdoen. Sinds het land in 1960 onafhankelijk werd van België verkeert het in onstabiliteit.

Zeker de laatste twintig jaar lijdt Oost-Congo zwaar onder de verdeeldheid tussen de gewapende milities.

Allen zijn ze uit op de natuurlijke rijkdommen die het land bezit. Intussen leeft de bevolking in een arm en gewelddadig land waar verkrachting veelvuldig wordt gebruikt als oorlogswapen.

Heldenstatus

Gynaecoloog Denis Mukwege is een held in Bukavu. De man richtte in 1999 het ziekenhuis Panzi op, een plek waar slachtoffers van seksueel geweld terecht kunnen voor vooral medische, maar ook psychologische hulp. Dat de internationale wereld zijn toewijding en inzet erg apprecieert vertaalt zich in tal van prijzen. In 2014 ontving hij nog de Sakharov prize for Freedom of Thought.

De vrouwen van Zuid-Kivu rekenen op hem. Toen hij in 2012 bij een aanslag bijna om het leven kwam, verhuisde hij samen met zijn gezin naar Europa. Zijn afwezigheid had een enorme weerslag op het ziekenhuis, wat hem na een jaar overhaalde om terug te gaan naar Bukavu. Mukwege nam er zijn werk terug op onder de bescherming van blauwhelmen.

In de operatiezaal

Mukwege startte als gynaecoloog, maar reist momenteel ook de wereld rond als activist om het thema in de internationale belangstelling te krijgen. Waarom legt hij duidelijk uit in de film. Elke dag opereerde de man vrouwenlichamen. Toen hij na een tijdje merkte dat hij dezelfde personen vaak een tweede en zelfs derde keer opereerde, en ook de kinderen die zelf geboren werden uit een verkrachting moest helpen, besloot hij om de situatie ingrijpender te veranderen. En dat kon niet vanuit de operatiekamer.

De meest beklijvende scène van de film is ongetwijfeld die in een operatiezaal. Een tiental dokters staan rond het lichaam van een verkracht meisje. De huid tussen haar anus en vagina is er niet meer. Terwijl de dokters haar lichaam onderzoeken, reconstrueren ze de waarschijnlijke gebeurtenissen. Haar verkrachter had zich duidelijk meermaals en op verschillende wijzen vergrepen aan haar lichaam. De stilte in de operatiezaal terwijl de dokters inbeelden wat het meisje meemaakte, is een realiteit die hard binnenkomt. Zelfs al zit je veilig en ver in een cinemazaal in België.

Het enige minpunt van de film is de bevestiging van de typische rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Ook in deze film worden de slachtoffers van seksueel geweld, vrouwen, bijgestaan en in vele gevallen gered door een held, een man. En dat terwijl er ook tal van vrouwen erg actief zijn in de regio.

Je kan ‘De man die vrouwen repareert’ nog gaan bekijken in Turnhout op 29 april en 3 mei. Meer informatie over de film kan je vind je hier.

Deze bijdrage werd geschreven door Kaja Verbeke, één van de Jonge Turken van MO*.