Van Brussel naar Kinshasa

Test. Als dit tekstje op de blog verschijnt, is onze eerste missie geslaagd. Kwart voor zeven en we kijken uit over de startbaan van Zaventem. Samen met een handvol andere wachtenden. Allemaal nemen we straks de vlucht richting Addis Abbeba. Gate B89, bent u daar al eens geweest? Wij niet. Hier geen fancy winkeltjes, geen sfeerverlichting, geen hippe rolband in het midden van het vertrek. Maar gewoon: een grijze vloer, neonlichten en het geluid de wind door de kieren van de vensters.

Een geknipte plek om ons voor te bereiden op ons vertrek: wat minder luxe dan normaal. Dat wordt het waarschijnlijk ook de komende maanden.

De laatste tijd ging er geen dag voorbij of er was wel wat “Congo” bij.

Tot tien minuten geleden was het hier rustig, stil bijna. Maar intussen is achter ons een koppel Afrikanen aan het praten geslagen. En zoals dat in Afrika wel vaker gaat, genieten de omzittenden mee van de conversatie.

De situatie doet je haast vergeten dat we ons nog steeds op Zaventem bevinden, en niet al ergens rond de evenaar. Tegelijk zijn we na al die weken nu echt vertrekkensklaar.

De laatste tijd ging er geen dag voorbij of er was wel wat “Congo” bij. Contactpersonen die moesten worden opgebeld, vluchten die moesten worden vastgelegd, officiële instanties die we op de hoogte brachten van onze komst, materiaal dat moest worden aangekocht. Dit project heeft al wat watertjes - serieuze golven zelfs – gekost, sinds we twee jaar geleden een beursaanvraag indienden bij het Fonds Pascal Decroos. We wilden al lang iets samen maken. Katrijn heeft na haar letterenopleiding nog een Bachelor film gedaan. Ik ben als journaliste aan de slag gegaan. Op tijd en stond vroegen we ons de afgelopen jaren af of we niet enkel als zussen, maar ook professioneel zouden matchen.

Generatie Y

Dit project, “Congo, generatie Y”, vormt de proef op de som. Waarom Congo? Is alles daar al niet over verteld? Wel, volgens ons is het net daar dat het schoentje knelt. Congo is veel en lang in het nieuws geweest. Maar bijna altijd met verhalen over het verleden. Of met politieke crisissen vandaag. Zelden wordt er door de media bij de toekomst stil gestaan. En bij de generatie die die toekomst mee zal moeten maken. Dat zijn niet de laatste der koloniale mohikanen, maar wel de twintigers en dertigers van vandaag. Met ons project leggen we ons oor bij hen te luister, willen we weten hoe zij het leven vandaag en morgen zien.

Fast Forward. Het is half zes ‘s morgens in België en halfacht plaatselijke tijd - in Ethiopië. We bevinden ons in de transit zone naar Kinshasa, in bont gezelschap van Afrikanen, blanken, Chinezen, Libanezen…  Congo, daar kun je nog  ‘vrij van regels’ ondernemen, en dat heeft een aantal medereizigers absoluut begrepen. Aangekomen in Kinshasa rollen hele pakketten koopwaar van de band. Wie zijn bagage niet meester kan, krijgt spontaan een helpende hand, waar 1000 Congolese francs tegenover staan. Dat los- en laadwerk wordt vaak door jongemannen gedaan. Een van hen is Speedy, hij stapelt de stukken bagage handig op elkaar voor een jongedame. Zo sleurt hij zich een salaris bijeen. Terwijl zij haar familie verwittigt dat ze veilig is gearriveerd.  

Jongeren in Congo: hoe loopt hun leven?

Ook wij hebben intussen onze spullen gevonden en bellen Zacharia. Hij is de chauffeur van het gezin van Clara. Clara’s man is expat voor een Nederlandse multinational. Zij werkt voor dezelfde firma onder een lokaal contract. We zullen de eerste dagen bij hen logeren. Zacharia loodst ons moeiteloos door het verkeer op de Boulevard Lumumba, een zesvaksbaan die de laatste jaren een metamorfose heeft ondergaan. Van een zanderige landweg vol putten en stenen naar een volwaardige autobaan. Tijdens onze rit merk ik dat de infrastructuur hier sinds 2012 – mijn eerste keer in Kin – een hoop verbeteringen heeft ondergaan. Benieuwd of die trend zal aanhouden, of Kinshasa tot een volwaardige hoofdstad voor haar meer dan 12 miljoen inwoners kan worden opgebouwd.

Blik op de toekomst

We rijden intussen verder richting centrum. Voor en achter ons minibusjes, vaak bestuurd door jongeren. Daartussen lopen leeftijdsgenoten die drankjes en hapjes verkopen.  Zij representeren “de jeugd van tegenwoordig”.

Een gelijknamige Nederlandse rapgroep zong destijds over wat er was gebeurd. Wij willen de komende weken graag horen hoe het leven vandaag gaat en waar de jongeren morgen willen staan. We houden jullie op de hoogte.

De journalistieke reis van Goele en Katrijn werd mogelijk gemaakt door het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek.