Copine vraie-vraie: groot worden in Benin

Graag had ik hier de cijfers van de voorbije twee maanden gepubliceerd die duidelijk aantonen hoe de aankoop van een knetser, en onze ijver in het algemeen, een significante daling in het aantal malariagevallen veroorzaakt heeft. Helaas. Het is niet duidelijk. Wat mij eigenlijk nog meer interesseert, en wat ik ook nooit helemaal zal weten, is de impact van het leven in Parakou op de kindjes.

Vooral op Nelle. Met Sam, de baby, zit ik in de zetel, hij krijgt een fles en we luisteren naar Guns N’ Roses. Met Nelle is het complexer. Zij loopt buiten rond en zingt uit volle borst het Beninese volkslied. In haar versie gaat het over Sinterklaas die een beetje fatigué is. In het originele lied niet.

Haar ervaring

Kinderen zullen overal wel een beetje hetzelfde in elkaar zitten, wie nog nooit geitenkeutels heeft gezien gaat daar rustig mee zitten spelen. Wie een schommel in de tuin heeft zal daar halve dagen op willen doorbrengen, en als er in de stad een speeltuin is waarvoor je moet betalen, reken dan maar dat de starende kinderen aan de andere kant, met de handjes op de omheining, geen enkel bezwaar vormen om volledig loos te gaan op de trampoline. Koekjes zijn goed, onweer is slecht.

Van de andere kant komt zo’n Nelle toch heel wat tegen dat een Beninese driejarige in Benin, of een Belgische in België, niet vaak zal meemaken. Een stukje kaas of een koekje op de markt zit er nog wel in in Mechelen, maar de innige knuffels van marktkramers kan ik op één hand tellen. Ik betwijfel of er bij haar aankomst op school in België ook van overal gebruld zal worden van ‘Nelle, vient t’asseoir ici! Chez moi, chez moi!’ waarbij ze wordt omgekocht met chips en bonbons. Ik betwijfel of er bij haar vertrek van school gevochten zal worden om haar helmpje aan te mogen reiken. Het kan natuurlijk, maar ik betwijfel het.

Leren

Ze leert ondertussen hoe winstgevend het voor een blond meisje in Benin is om iedereen mooi te salueren. Dat wordt kinderen hier al heel snel en heel indringend aangeleerd, maar de beloning is niet voor iedereen even groot. Naar verluidt krijgt een kind gewoon geen ontbijt als het niet eerst ‘Bonjour maman, bonjour papa’ heeft gezegd. Wij daarentegen kwamen deze week thuis van het winkelen met drie mango’s en twee pakken koeken, de oogst van handjes schudden en niet wenen wanneer je van de grond gelicht wordt. Zou Nelle denken dat alle kindjes zo’n successen boeken?

Zou Nelle denken dat alle kindjes zo’n successen boeken?

Ze moet leren omgaan met ‘de stok’ en leren dat wij er anders over denken dan de gulle maîtresse (al wil ik in alle eerlijkheid ook geen vijftig kleuters in een rij zetten met lieve woordjes…). Thuis heeft ze een stokje liggen, en dan komt ze naar de Papa, en beveelt: ‘la bouche!’. De Papa moet dan zijn lippen dichtknijpen tot de dreiging afneemt. Maar ze weet dat slaan thuis niet mag.

Ze draagt haar pop op haar rug, ze heeft een halve kilo kleurrijke plastic rommel in haar haar, ze schudt met haar poep als ze danst, ze eet rijst met haar handen en kluift een botje af (had er iemand nog clichés liggen?).

Ondertussen luistert ze naar Kapitein Winokio, geven haar sandalen licht (bestellen op internet heeft risico’s), is ze zot van Dora en Skypet ze elke week met de grootouders. Zou dat verwarrend zijn?

Zo is het.

Toen ze vorig weekend onder een afdakje klaar zat om op te treden voor haar schoolfeest, een beetje huilerig tussen het helse lawaai en de draaikolk van mensen, was ik ineens hard ontroerd.

Ik wist niet direct hoe het kwam (veel stof in de lucht, jongen), maar achteraf werd het wel een beetje duidelijk. Ik besefte (of verzon) dat voor honderden mensen daar, op dat moment, zij er uitstak als een struik in een sporthal.

Maar voor haar niet. Voor haar hoorde ze daar gewoon te zijn, ging ze dansen tussen de andere ‘kindjes’ die ook gingen dansen. Voor haar is dit gewoon het hele leven.

Opgedragen aan Tupac, Lore en het kindje dat eraan komt.