De baby in de plastic zak

Omdat de klem nog rond de navelstreng zat, werd snel duidelijk dat de baby – een meisje – geboren was in Rietvlei Hospital zelf. De moeder had het ziekenhuis eerder die dag verlaten en de baby langs de kant van de weg in een plastic zak achtergelaten. Gelukkig werd het kindje op tijd gevonden en terug naar het ziekenhuis gebracht.

Daar ligt ze nu al drie weken op een afdeling met piepende apparaten en wenende kindjes, zonder familie die haar komt ophalen. Niet de meest rustgevende of stimulerende omgeving (als ze mij in die couveuse zouden leggen: ik zou er alleszins geen oog dicht doen.)

Amahle en af en toe een beetje zon

Het duurde dan ook niet lang voordat Marianne en Simone (de Nederlandse dokter) de handen in elkaar sloegen. Ze kochten kleedjes en hingen een speelgoedje in de couveuse (visuele stimulatie, weetjewel). Met z’n drieën nemen we haar af en toe mee naar buiten om de zon en de bomen te zien en om eens andere lucht op te snuiven dan de weeïge ziekenhuislucht.

En zo hebben we in Rietvlei plots een baby die de verpleegkunidgen Amahle (‘beauty’ in Zulu – spreek uit Amashle) hebben genoemd. En voordat jullie het vragen: nee, het is niet mogelijk om met een niet-permanente verblijfsvergunning een Zuid-Afrikaanse baby te adopteren en we zouden het gezien haar geschiedenis toch ook een beetje grof vinden om haar verborgen in een zak mee het vliegtuig op te nemen…

Een deken als statussymbool

Haar meenemen uit het ziekenhuis gaat trouwens niet altijd even gemakkelijk. Het lijkt er op dat dekens hier een soort statussymbool zijn: hoe fleuriger en dikker, hoe beter. Dus ook al is het buiten 35°C, de verpleging staat er op dat het kindje altijd in een dik wollen deken wordt gewikkeld voordat we haar meekrijgen. Van de drie minuten wandeling van het ziekenhuis naar ons stenen huis, plakt ze van het zweet. Ik wil jou wel eens bij 35° in een dik wollen deken zien wandelen.

Ja, zo’n kindje van drie weken. Je toch best al rustige leven in Zuid-Afrika gaat plots nog harder op de rem staan. Met een baby kan je het ineens maken om twee uur niets te doen. Terwijl je normaal begint te koken, te lezen, op de computer te tikken, lig je nu gewoon rustig in de hangmat te hangen met een baby op je borst. De rest van de wereld lost zichzelf wel op.

Na een uur of drie wikkel je haar weer in het wollen deken en breng je haar terug naar het ziekenhuis.

In je achterhoofd vraag je jezelf dan af wat er met haar zal gebeuren. Waar komt ze terecht zo zonder moeder en vader? Het weeshuis? En daarna? We hoorden dat haar moeder en grootmoeder zijn opgepakt en in de gevangenis gestoken. Van de vader vang je al helemaal niets op. Je legt haar terug in de couveuse en laat haar daar spelen met het kleurige speelgoedje dat nu boven haar hoofd hangt.

• Tekst en foto: Toon Verlinden
• Lees meer over Zuid-Afrika op Het Hangmatdagboek

PS: (update) Amahle is na een kleine twee maanden in het ziekenhuis opgehaald door haar grootvader. We weten niet hoe het nu met haar gaat.