De reis

Het was een lange reis. Een half uur moto naar het busstation, zes uur bus naar Bobo-Dioulasso, één uur taxi-brousse naar het dorp, één uur moto naar de cour van zijn ouders, van god verlaten tussen de velden met maïs, arachide en bonen. Door het regenseizoen was het pad nu eens heel glibberig en dan weer onbestaande. Af en toe moesten we van de moto af, schoenen uit, broek opstropen, en met een kind op de arm en een rugzak op de rug tot kniehoogte door het water waden.

We hadden de kinderen ruim op tijd voorbereid: we gaan op reis, we gaan yaaba opzoeken, we gaan er één nachtje slapen en dan keren we terug. Ze hadden elk een stuk speelgoed uitgezocht, om aan hun nichtje in het dorp te geven. Ze gingen de avond voor het vertrek extra vroeg naar bed en waren ‘s ochtends al om 4u wakker van de opwinding. Ik pakte brood met avocado en hardgekookte eitjes in. In de bus keken ze een uur lang enthousiast door het raam. Daarna vielen ze in slaap, hun hoofdjes in onze schoot, één en al ongerepte overgave. Ze werden wakker bij de eerste en enige stop van de bus, halfweg de tocht: we kochten een appel voor elk en sesamkoekjes. Toen ze voor de twintigste keer vroegen waar we nu naartoe gingen, draaide Armel vermoeid met zijn ogen en sprak ik voor de twintigste keer geduldig over yaaba, en over nichtje Amsetou, en over het cadeautje dat op hen zou wachten thuis in Ouagadougou, als ze de hele reis lang flink zouden zijn.

Ik zag de foto gisteren. We zagen hem allemaal. We dachten en voelden allemaal.

Ik dacht aan hoe mama Zahin haar zoontjes Galip (5) en Aylan (3) voorbereidde op de reis. Aan hoe moeilijk het inpakken voor altijd moet zijn geweest. Aan hoe er geen cadeautje zou wachten bij terugkeer, zelfs niet als ze heel flink zouden zijn. Aan hoe het antwoord op de vraag waar ze naartoe gingen zo vreselijk onbevattelijk klonk en aan hoeveel geduld er nodig is geweest om daar voor de twintigste keer op te antwoorden. Aan hoe papa Abdullah niet eens met zijn ogen kon draaien omdat zijn hart in de knoop zat van angst en ongerustheid. Aan hoe er op de zee geen appels en geen sesamkoekjes te koop zijn. Aan hoe toen het bootje lek sloeg de hoop naar de zeebodem zakte. Aan hoe je niet kan zwemmen met twee kindjes op je arm. En aan hoe vier mensen die alles al hadden achtergelaten alles nog een keer verloren.