Expatleven: Game over!

Toen we anderhalf jaar geleden moesten twijfelen om naar hier te komen, probeerden we rationeel te zijn, de duidelijke kosten (van missen en moeite) tegen de ingebeelde baten af te wegen.

Ik hoor mij nog zeggen tegen mijn vrouw dat ze die job als projectleidster maar moest nemen, omdat volgens mij niemand anders het ooit even goed zou doen als zij.

(Ja, zo blijf je getrouwd hé, maar ik meende dat, en ik ben er nu nog zekerder van.)

Doordoen werd een beetje een keuze voor de Dark Side…

We waren al niet zo heel naïef op voorhand, maar hebben toch moeten bijleren. Over hoofdkwartieren die meer belang hechten aan hoeveel en hoe snel geld wordt uitgegeven dan hoe slim, over partners die dat spel doorhebben, over show en ego’s, over wantrouwen, over onszelf.

Voor iemand die het goed wou doen, werd elk nieuw inzicht een nieuwe reden om te geloven dat ‘het goed doen’ in deze context niet helemaal kon. Eens je dat beseft, wordt doordoen een beetje een keuze voor de Dark Side…

Sfeer

We hebben hier ongelooflijke mensen ontmoet, dynamisch, bescheiden, zorgzaam, gastvrij, opofferingsgezind en al wat een mens zo nog kan bieden. Een beetje zoals er overal zijn. Misschien hadden we wel meer zin gehad om te blijven als we iets vaker de energie hadden gehad om ’s avonds nog naar buiten te kruipen en die mensen en hun vrienden op te zoeken. Helaas. (Deze paragraaf was eigenlijk een doorzichtige disclaimer voor de akelige dingen die ik ook nog wil zeggen.)

Het zou heel flauw zijn om niet te proberen iets van de sfeer hier mee te geven, want ook die speelde mee. 

Dat er hier zo weinig blinden rondlopen is een duidelijk bewijs van Gods afwezigheid.

Als ik dus één ding zeg dat misschien raar klinkt, maar waar iedereen hier het wel over eens lijkt, dan wel dat de mensen in Parakou hard zijn voor elkaar. Er valt altijd ergens een ruzie mee te pikken, er wordt zo vaak gesnauwd.

De Beninees kent de Beninees blijkbaar als iemand die er alles aan zal doen om zijn naaste naar beneden te halen en tegen te werken, ook als hij daar zelf slechter van wordt. Iedereen lijkt overtuigd van die houding, van die Béninoiserie (juist, er bestaat een officiële term!), en wordt daar niet joliger van.

Een populair grapje gaat als volgt:

God sprak tot Euzèbe, de Beninees: ‘Euzèbe, vraag mij wat ge wilt, ik geef het u, maar uw buurman zal het dubbele krijgen.’
Euzèbe: ‘Steek mij maar een oog uit.’

Dat er hier zo weinig blinden rondlopen is een duidelijk bewijs van Gods afwezigheid.

Sommige Parakouters vertellen dat ze ervoor kiezen, uit voorzichtigheid, om geen vrienden te hebben. In de krant staat de lijst van eigenschappen der gemiddelde Beninees: Overdreven jaloezie, Bitsigheid, Kleingeestigheid, Haatdragend zijn, Heimelijkheid en Wantrouwen. Wie dat gelooft, komt zijn huis niet meer uit. Wie dat gelooft, wordt waarschijnlijk een beetje bitsig…

Huisvaderman awaaaaayyyy

Ik heb het vooral gehad over het werk van mijn vrouw en de sfeer in de stad, want dat is gemakkelijk. Maar, er is toch ook het gevoel dat de kinderen ondertussen oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Het gevoel dat huisvaderman zijn cape maar eens moet strijken, opvouwen en proper in de kast leggen.

Het muizige gevoel dat je na een dag snottebellen afvegen – God, als U tóch in Benin zou zijn, zegen die snottebellen – niks bereikt hebt. Niks bereikt in een land waar het geen kwaad zou kunnen nog eens iets te bereiken. Niks bereikt vanuit een villa die zo beschamend vet is dat schooljongens komen vragen om er hun home-made muziekclips op te nemen… 

Het is compleet absurd hoezeer ons zelfbeeld afhangt van wat we geloven dat andere mensen een degelijke dagbesteding vinden. Nee, wacht, het is compleet normaal. Hoe dan ook, ik wil graag weer deeltijds de wereld gaan redden met vergaderen enzo, zonder mijn toewijding aan snottebellen helemaal te moeten opgeven.

Doorslaan

Toen we anderhalf jaar geleden twijfelden, gaf één idee, of één gevoel (die scheiding van lichaam en geest, dat is zo 17^e-eeuws), naast alle andere argumenten, voor mij de doorslag: op het einde ga je dood. We vergeten dat al eens, maar ik ben ervan overtuigd. Weigeren wordt ineens een boeiend hoofdstuk uit uw toekomstige biografie scheuren. Zonde.

Wat geeft nu de doorslag? De beslissing viel niet lang na een rondje malaria, en het horen van een paar fijne, vage vacatures in België. Die kleine dingen doen de balans kantelen, en maken duidelijk dat rationele analyses maar zo ver gaan als je jezelf wijs wil maken. Als je lang genoeg twijfelt, voel je op een bepaald moment vanzelf dat één van de twee opties geen optie meer is. En dat was hier blijven ineens, geen optie meer.

We laten ook echt goede dingen achter. Een inkomen. Een citroenenboom. Een schooluniform met het gezicht van een overleden non op. Second breakfast op straat. Ruimte. Tropische fruitpap. De totale afwezigheid van Doodles. De eer om blogs te mogen schrijven voor de MO*…

En het hilarische Frans van de dochter, hier, nog eentje en dan zijn we weg:

De hele klas zingt: ‘Choisis la plus belle, danse avec elle!’
Nelle: ‘Choisis la poubelle, danse avec elle !’

Stel u voor dat we dat gemist hadden.