Geen vaste contracten voor Filipijnse jongeren

want het sprookje dat “Ik ga werken in Manila en krijg een beter leven” heet, bestaat op de Filipijnen helemaal niet. De jongeren die van heinde en verre naar de Filipijnse hoofdstad togen, lopen tegen veel problemen aan. Als eerst worden zij geconfronteerd met het fenomeen tijdelijke contracten. Wettelijk gezien moeten werkgevers hun werknemers na een tijdelijk contract van zes maanden in vaste dienst nemen. Maar dit kost veel geld en dus bieden zij enkel contracten voor vijf maanden aan, die daarna niet worden verlengd.

Onmogelijke quota

Ten tweede is het zo dat de jongeren zeer weinig betaald krijgen. Het minimumloon in Manila en omstreken is 500 pesos per dag (zo’n 9 euro), maar in de praktijk krijgen ze vaak niet eens de helft. Het kan ook zijn dat de jongeren per product betaald worden, en er worden dan onmogelijke quota vastgesteld, die niet haalbaar zijn.

Van het weinige geld dat ze overhouden, moet men de huur van een kamer betalen, reiskosten, levensonderhoud en ook nog geld naar familie sturen. Maar volgens Brian is het nog erger: ‘Voor elke nieuwe job moet je een medical check-up ondergaan. Dit is hartstikke duur en dat moeten we elke keer zelf betalen.’ 

‘Ik sliep op de grond’

Brian heeft al veel jobs gehad. Hij heeft in het magazijn gewerkt, als schoonmaker en als vrachtwagenchauffeur, om maar wat te noemen. En nooit langer dan die beruchte vijf maanden. ‘De kamer die ik toen huurde, was helemaal leeg. Ik had geen meubilair. Dat is allemaal te duur. Ik sliep op de grond. Ik moest én geld naar huis sturen, en in leven blijven. Het was moeilijk’.

Twee jaar geleden kwam Brian in contact met de Young Christian Workers. Samen met een aantal lokale en internationale NGO’s, strijden zij tegen dit arbeidsonrecht. Inmiddels geeft Brian voorlichting aan andere jonge arbeiders en wijst hij ze op hun rechten. 

Anderen helpen 

De NGO’s zijn hard nodig. Want per uur komen er bijna 30 nieuwe inwoners bij in Manila. Jongens zoals Brian die dromen van een beter leven. Jongens die net zoals Brian van een koude kermis thuiskomen. ‘Ik heb het nu beter’, zegt Brian. ‘Dus nu is het tijd om anderen te helpen.’