Dit is de gevaarlijkste wijk van San Pedro Sula, Honduras

‘Es triste, Fien, bien triste.’ Ik weet niet waar ik me het meest ongemakkelijk bij voel. Bij de betekenis van zijn woorden; de klemtoon op mijn naam, alsof ik deel in de schuld, zijn pijn zou voelen; of de ongemakkelijke stilte die volgt. Stilte in beweging en woord. Ik krijg het beeld niet van mijn netvlies. 

  • © Fien Van den Steen Straten als deze bakenen de territoria af © Fien Van den Steen
  • © Fien Van den Steen Terwijl de overheid parken opricht voor een 'Beter leven', wordt er naar andere levens nauwelijks omgekeken. © Fien Van den Steen
  • © Fien Van den Steen In sommige wijken heersen de maras, eerder dan politie of overheid. © Fien Van den Steen

Dit is de gevaarlijkste wijk van San Pedro Sula. De Hondurese stad die steevast prijkt in lijstjes van gevaarlijkste steden ter wereld. In deze wijk heersen de maras (bendes die ooit ontstaan zijn in El Salvador en in de Verenigde Staten). Politie komt hier niet.

Wat het zo gevaarlijk maakt, is niet de aanwezigheid van de maras an sich. Er zijn ook wijken waar deze maras de buurt meer onder controle houden dan de regering. Maar deze wijk is een grensgebied. De MS aan de ene kant, de M18 aan de andere. Ongedefinieerd terrein, oorlogsterrein.

Laf of machteloos

Mijn vraag naar hulpdiensten of politie wordt weggelachen. Met een grimas, geen glimlach. Een pijnlijke stilte. Een verlammende stilte vooral. De angst die verhindert om ook maar iets te ondernemen. Mijn hart bonst in mijn keel en ik vraag me af wat we kunnen doen. ‘Niets’, zal algauw de enige optie blijken.

Ik zag ooit een documentaire waarin een vliegtuig geëvacueerd moest worden. Terwijl de vlammen zich een weg door het vliegtuig baanden, deden de passagiers hetzelfde op instructies van het personeel. Terwijl de laatste passagiers uit de deuren sprongen, zoemde de camera in op een stewardess die aan diezelfde deur de passagiers naar buiten stuurde.

Ze volhardde in de evacuatie, bleef de passagiers instructies geven opdat ze aan het vuur zouden ontkomen. Totdat ze zelf in de vlammen verdween. De passagiers haalden het, de stewardess niet.

Er zijn grenzen aan je eigen leven riskeren voor anderen, werd me toen verteld.

Ik denk dat dit een gelijkaardige situatie moet zijn. Tegen instinct en eigen wil in niet in staat zijn om hulp te bieden.

Een leven ontnomen

Moorden zijn in deze wijk dagelijkse kost. Criminaliteit, onveiligheid. Een gigantische wijk, waar wanorde heerst en mensenlevens niet naar waarde geschat worden. Waar een toekomst niet in het heden begint, maar misschien wel in een volgend leven. Een schrale troost, ojala.

Terwijl de auto aanstalten maakt om weg te rijden, laf of machteloos; brandt het beeld in de achteruitkijkspiegel zich op mijn netvlies. Tegen een muur in de regen, in de modder, zelfs niet op een karton, ligt ze. Haar verwarde haar verbergt haar gezicht; een besmeurde trui bedekt haar bovenlichaam. Haar broek cirkelt alleen nog rond haar enkels, waaronder haar naakte voeten de aarde raken. Ik weet niet of alle hulp te laat is. In zekere zin wel, zelfs als er nog lucht in haar longen circuleert, is hier een leven ontnomen. Een menswaardig leven.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.