Liefde op het eerste gezicht...

Twee maanden voor mijn afreizen sloeg de bliksem toch in. Bruno en ik beleefden twee zalige maanden samen, terwijl ik me naarstig voorbereidde op mijn verblijf van 9 maanden op de Caraïben. Op 5 september vertrok mijn vliegtuig dan richting Haïti. Tijdens de lange reis over Londen en zelfs met een overnachting in Miami, werden mijn gevoelens constant heen en weer geslingerd. Ik voelde me droevig om wie ik allemaal achterliet: mijn familie, mijn vrienden, mijn gemeenschapshuis, de man die mijn hart veroverde… Tegelijkertijd echter voelde ik een enorm enthousiasme over wat er komen zou, een dorst om me te kunnen laven aan die nieuwe omgeving.
Een droom van een huis…
Toen we in Port-au-Prince door de mensen van Kiwo Ayiti (Chiro Haïti) opgehaald werden en de stad inreden, sloeg opnieuw de bliksem in. Dit was liefde op het eerste gezicht: wat een prachtig land, wat een mooie mensen, wat een stralende kleuren, zon overgoten. Ze brachten mij naar “Mon Rêve”. Een huis van de Scheutisten dat zijn naam niet gestolen heeft. Het ligt op de heuvels met een adembenemend zicht op de stad. De hoofdstad lijkt van hieruit bekeken net een “Waar is Wally?”-zoekprent maar dan met druk heen en weer bewegende bontgekleurde taptaps en zwarte Wally-look-a-likes. Het is een fijn verzorgd huis, gonzend van de bezoekers.
Two prese pa rive…
Natuurlijk had ik zin om er meteen in te vliegen: Wat zijn mijn werkuren op het Nationaal Secretariaat van de Kiwo? Wat is mijn precieze taak hier? Wat is de planning?… Rustig, rustig, rustig, Lies. Zou je niet eerst de tijd nemen om het land, de jeugdbeweging, de gewoonten en vooral de taal goed te leren kennen? Een Kreools gezegde vertelt dat wie te haastig is, zijn doel niet bereikt. Ik kan blijkbaar nog veel leren van de Kiwojongeren hier… Daar kijk ik alvast naar uit!  
Haast gesmolten groetjes uit Potoprens,  ook van mijn vrienden de reuzekakkerlakken (die naar jullie zwaaien met hun voelhoorns) en van mijn vriendjes de mini-mugjes (die blijkbaar verlekkerd zijn op mijn melkwitte benen en er al een waar slagveld hebben aangericht)