Voor herhaling vatbaar

Het contact met de plaatselijke bevolking was intens en hartverwarmend, men heeft de tijd om het dagelijkse leven te leren kennen, beter dan op welke toeristische wijze ook. Over toeristen gesproken, sommige van de deelnemers gedroegen zich als echte toeristen .
Sommige  konden niet zonder echte coke, zonder aardappelen, frieten, kaas, chips en confituur. Het lekkere Indische eten, dat helemaal niet te hot was, werd opzij geschoven, in de plaats daarvan ging men continentaal, Chinees of Italiaans eten.
De fooien die werden gegeven waren soms meerder lokale daglonen groot en dus helemaal niet in verhouding met de marktwaarde vd prestatie. Er werd door sommige elke dag per GSM naar huis gebeld (wat hen een behoorlijke cent zal kosten).
Vier leden van mijn groep waren rokers, en samen lapten ze alle regels van beleefdheid aan hun laars: er werd permanent gerookt op straat ( was niet gedaan wordt in India), er werd ook gerookt in de kamer. Auroville geeft op mij indruk gemaakt en mogelijks ga ik ooit daar nog eens een paar maanden naartoe.
Op dinsdag 31 juli ging ik nog met mijn Waalse vrienden mee naar Kanchipuram, zo’n 70 km in het binnenland. In de 6de en 7de eeuw de hoofdstad van een koninkrijkje, nu vooral gekend voor zijn zijde-industrie.
Onderweg in Turukhalikundrum bestijgen we de 560 treden naar een bergtempel, dat ons recht geeft op schitterende vergezichten, ondanks het regenachtige weer. In Kanchipuram bezoeken we 2 van de 5 tempels: een uitstekende Brahmaanse gids legt ons heel de Hindu mythologie uit aan de hand van de 96 monolithische zuilen in de trouwzaal ( 16de e) van de eerste tempel. De 2de tempel is 1400 jaar en zijn zandsteen is op sommige plaatsen behoorlijk verweerd. Toch heeft hij door zijn ligging buiten de stad, door zijn grondplan en door zijn afwerking een bijzonder mooie en kalme uitstraling .
Wij bezoeken het obligate zijdeatelier, annex verkoophuis, waar ik mij laat strikken voor een sjaal, een das en een hemd. We eten er in een lokaal restaurant en mijn businesslunch is heerlijk.
Terug in Mamalapuram ga ik zwemmen met Christine, die over haar badpak lange broek en blouse draagt, om zeker niet te choqueren. Het aangekondigde festival in de shoretempel is er niet. Eten doen we in de seashoremet zicht op de golf van Bengalen, met maand die over het rustige water schijnt, schitterend!
Met de groep van Nellore ga ik de dag erna de monumenten van Mamalapuram bezoeken: het park met zijn tempels, de 5 Ratha’s, de afdaling van de Ganges (een enorm basreliëf).
Verkopers allerhande blijven ons bestoken, wat mij 2 olifanten en een bewerkte bol oplevert. Om 12u moeten de kamers ontruimd worden, om 12u30 komen 3 busjes ons ophalen. Ze stoppen in om te eten in een poepchique club aan het strand, maar de bediening trekt op niets: als de ene groep gedaan heeft met eten, heeft de andere nog niets zien aankomen van het bestelde. Dit wat hoger gelegen ressort heeft de tsoenami goed overleefd, de onmiddellijke omgeving echter niet.
In Chennai  gaan we eerst de begraafplaats vd H.Thomas bezoeken, daarna een Hindutempel, dan gaat het naar de DFIT om ons te verfrissen, waarna we iets gaan eten in een Indiaanse fast veg: na 1 ½ u wachten is nog niet iedereen bediend, nochtans personeel genoeg.
Om 20u zijn we in het centraal station: de aankondiging dat onze trein op perron 10 zal komen blijkt fout, het sleuren met onze bagage kan weer herbeginnen. Onze trein die om 21u15 moest vertrekken, vertrekt ten slotte rond middernacht op spoor 6.
Met acht zitten we de donderdag in een compartiment, dat daarenboven stinkt naar de pis, is niet echt een pretje. Met open vensters rijdend is het wel uit te houden. Om 9u zouden we in Cochin moeten aangekomen zijn, nu stoppen we ergens ten velde: misschien moet een ander trein kruisen, misschien is er een panne.
Een staking naar aanleiding van de vrijlating van de daders van de treinaanslag van 10 jaar terug schijnt de oorzaak te zijn. Rond 12u vertrekken we dan eindelijk om rond 16u30 aan te komen, vandaar met 5 Ambassador-taxi’s naar ons hotelletje Santa Cruz  in Fort Cochin;
Om de dag wat positief af te sluiten gaan we naar het Kathakalitheater, een soort mimespel met muziekbegeleiding. Na de maquillage, worden we in 30min wegwijs gemaakt in de gebruikte codes van de acteurs: de gemoedstoestanden valt nog te herkennen, maar de handentaal is gewoon niet te begrijpen.
Als blijkt dat het programma andere figuren vermeldt dan deze die op de planken staan, is de verwarring en vervreemding behoorlijk groot. Niet iedereen houdt het uit tot het einde. Daarna gaan we nog iets eten: onze groep kiest voor een Italiaans restaurant (in Indië!)
Vrijdag om 8 u ontbijt in een sfeervol oud hotel, en om 9u trekken we met zijn allen naar de backwaters, een soort Biesbosch. ‘s Morgens rondvaart met een grote overdekte boot, voortgedreven door 2 duwers.
Het is schitteren weer en daar genieten we van. We stoppen bij een cocostouwslagerij en bij een kalkoven gevoed met mossels. ‘s Middags krijgen we een lekker Keralaans menu en in de namiddag varen we met kleiner bootjes op nog kleiner kanaaltjes. Daar bezoeken we een specerijenkwekerij: peper, muskaat, macis, kaneel en nog wat minder gekende kruiden. Ronduit een schitterende dag, die we afsluiten met een lekker fish Malabari, begoten met wat “special thea”( bier zonder tapvergunning).
Er is zaterdag staking in de staat Kerala, nog steeds een gevolg van de vrijlating van de terroristen en de daaropvolgende stakingen en onlusten. We plannen een ontbijt in de lokale patisserie, maar die gaat dicht voor onze neus.
Wat later gaat een achterdeur open en kunnen we toch iets eten: mijn elite breakfast smaakt uitstekend : een porridge, een belegde sandwich, en een fruitsap. Ik laat mij een Ayurvedische massage van lijf en hoofd weggevallen, alles voor €11.
Na een goede douche, ga ik naar de barbier om mijn haar en baard te laten trimmen en mij te laten scheren, de 1ste keer in 30 jaar, en dat voor 0,55 €. Ik wandel langs het paleis van de bisschop waar ook het door Gulbekian gesponsorde Indo-Portugees museum gesloten is, evenals het “Dutch cemetary”.
Dan maar doorgestoken naar de zeedijk, waar ik de kolossale Chinese visnetten in werking zie. Rond 12u aan het hotel om onze koffers naar beneden te halen, onze bus te laden (17 koffers op het dak, ik druip van het zweet). Als we vertrekken begint het te druppelen, even later wordt dat een regelrechte stortbui, de chauffeur beslist om te schuilen want onze bagage heeft geen enkele bescherming. Op het vliegveld gaat alles vrij soepel, mijn bagage van bijna 30 kg (12 kg kalenders voor de Jef) passeert zonder problemen.
In Mombai is het andere koek: omdat het hier om een eerste vlucht naar NY via Brussel gaat zijn de controles buiten proporties: van de 7u die we tussen de 2 vluchten hebben gaan er 6 op in contoles, elk paspoort wordt zo minimaal 5 minuten bekeken onder alle hoeken en kanten.
Het instappen moest vervroegd gebeuren en we vertrekken ten slotte met 2 uur vertraging naar Brussel. De champagne en de kaviaar die we hoopten te zullen krijgen, hebben we echter niet gezien.