Israëlische filmmakers verenigd tegen geweld

Dat film meer in zijn mars heeft dan entertainment toont MOOOV filmfestival dit jaar met een exclusief panorama op een broodnodige trend in Israëlische cinema: een nieuwe, moedige generatie Israëlische filmmakers die het nationalisme durven overstijgen en neen zeggen tegen de zoveelste opstoot van militair geweld en eenzijdige berichtgeving rond Israël-Palestina.  Op het filmfestival van Jeruzalem voorbije zomer namen een aantal onder hen voor het eerst publiekelijk stelling tegen de inval in Gaza en riepen hun collega-filmmakers in een open brief op om film als wapen te gebruiken tegen intolerantie.

  • Tamara Erde - This is my land
  • Gett snijdt een zeldzaam onderwerp aan en toont een ander Israël: de juridische afhankelijkheidspositie van de vrouw ten opzichte van de man in Israël

​Hoewel maar een kleine rode draad in een aanbod van meer dan zestig films is een focus op ‘Israël’ en de keuze voor een controversiële Israëlische film als opening een opvallend gedurfde keuze voor MOOOV dit jaar. Volgens de organisatoren rees meermaals de vraag of het wel nodig was om zich te engageren voor Israël, gezien de groeiende controverse.

Moeten Israëlische films gebannen worden als een statement tegen het aanhoudende geweld, of moeten ze juist omhelsd worden in een discours dat kunst los staat van politieke conflicten?

‘We zijn ervan overtuigd dat het, in deze dagen vol geweld, onmogelijk is om alleen maar over film te praten en daarbij aan de dodelijke en verschrikkelijke dingen die rondom ons gebeuren, voorbij te gaan’

De organisatoren tonen met deze keuze dat ze niet bang zijn voor confrontatie. Kunst mag gevaarlijk zijn en film gaat verder dan escapisme, entertainment en propaganda.

Die filosofie vond directeur Marc Bonen terug bij een nieuwe generatie Israëlische filmmakers die vorig jaar op filmfestivals over de hele wereld een andere stem lieten horen.

Na het voorbije filmfestival in Jeruzalem stuurden negen van hen in een open brief hun verzet aan tegen eenzijdige berichtgeving en riepen collega’s en de overheid op om de militaire campagne een halt toe te roepen. ‘We zijn ervan overtuigd dat het, in deze dagen vol geweld, onmogelijk is om alleen maar over film te praten en daarbij aan de dodelijke en verschrikkelijke dingen die rondom ons gebeuren, voorbij te gaan’, leest de brief.

Film als wapen

Eenzijdige berichtgeving in de media bestookt Israëlische burgers dagelijks met met het leed en de pijn van medeburgers die het slachtoffer werden van raketaanvallen. Die angstcampagne versterkt volgens hen de wederzijdse haat en legitimeert onmenselijk militair geweld.

‘Zij die het leed van Israëli’s filmen, zouden moedig en eerlijk moeten zijn om ook de doodslag en vernieling in Gaza te laten zien. Onze pijn is verstrengeld.’

Zich verstoppen achter artistieke expressie, doen alsof het leven verdergaat alsof de gebeurtenissen geen invloed hebben op ons dagelijks leven is moreel onaanvaardbaar, vinden de makers.

Gett snijdt een zeldzaam onderwerp aan en toont een ander Israël: de juridische afhankelijkheidspositie van de vrouw ten opzichte van de man in Israël

‘Het vergt ontzettend veel moed en durf om vandaag als Israëli in te gaan tegen de publieke opinie en militaire propaganda in het land’, legde Israël-Palestina experte Simone Süsskind gisteren uit aan het publiek in Turnhout ter inleiding bij de avondvoorstelling van ‘The kindergarten teacher’ van Nadav Lapid, één van de Israëlische regisseurs uit de open brief. Süsskind (PS) zetelt recent in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest maar zet zich al jaren in als Joodse mensenrechtenactiviste en sociologe om beide partijen in het Israël-Palestijns conflict dichter bij elkaar te brengen.

‘Deze filmmakers tonen met hun publieke aanklacht en de subtiele manier waarop ze in hun films de impact van het geweld op de psychologie en het dagelijks leven aan beide kanten van het conflict laten zien, dat de hoop na decennia conflict bij de nieuwe generatie ligt.’ De enige manier volgens Süsskind om het conflict te stoppen is wederzijds begrip en dialoog.

‘Het vergt ontzettend veel moed en durf om vandaag als Israëli in te gaan tegen de publieke opinie en militaire propaganda in het land’ - Israëlexperte Simone Süsskind

‘Ik ben een voorstander van taalbaden en uitwisseling. Het heeft geen zin om de ene partij te diaboliseren tegenover de andere. Door dialoog moeten we elkaar proberen te begrijpen. We moeten met elkaar blijven praten, onze gezamelijke strijd aftasten, ontdekken op welke vlakken we wél kunnen samenwerken.

Dat geldt niet alleen voor Israël, maar ook hier in België, de problematiek rond Syrië strijders, de intolerantie rond migratie, het extremisme etc… Elke andere weg leidt enkel tot haat’, legt Süsskind vurig uit.

‘Ik geloof dat taal en cultuur hierin een onmisbare rol spelen. Film is een uitstekend middel om bepaalde vooroordelen op te heffen daar waar reguliere media falen.’

Israëlisch panorama

Mooov presenteert tijdens het festival werk van een aantal regisseurs die de open brief ondertekenden, alsook spraakmakende Israëlische documentaires en fictie die allen rechtstreeks of onrechtstreeks bijdragen tot een andere kijk op de politieke context en universele emoties weten vatten in sterke beelden.

Zo opende het festival in Brugge en Turnhout met de exclusieve Belgische première van THE FAREWELL PARTY van Sharon Maymon en Tal Granit. Een subtiele en bij momenten met melancholische humor doorspekte film over een belangrijk ethisch en controversieel thema: euthanasie.

 

Een greep uit het programma: Efrat Corem (BEN ZAKEN), Shira Geffen (SELF MADE), Ronit Elkabetz en Shlomi Elkabetz (GETT), Keren Yedaya (THAT LOVELY GIRL) en Tali Shalom Ezer (SURROGATE).

Daarnaast brengt Nadav Lapid (THE KINDERGARTEN TEACHER) een bizarre en poëtische prent die de kijker meesleurt in een absurde wereld waarin schoonheid geen plaats heeft. In de film raakt kleuterleidster Nira uit Tel Aviv geobsedeerd door wonderkind Yoav die op jonge leeftijd een onverklaarbaar talent voor literatuur bezit. Haar obsessieve verlangen naar schoonheid in een wereld van praktisch nut en militair spierballengerol loopt tenslotte uit de hand.

In competitive vertoont het festival NEXT TO HER van Asaf Korman, is er de Belgische première van DANCING ARABS, de nieuwste film van Israëls belangrijkste filmmakers Eran Riklis en in het kortfilmprogramma zit THE WARREN van de Israëlische regisseur James Adolphus.

Een persoonlijk heel gesmaakte en broodnodige documentaire van Tamara Erde: THIS IS MY LAND. Die laatste stelt vanuit de eigen ervaring van de regisseuse de rol die onderwijs speelt in het onderhouden van wederzijdse haat en wraak zowel in Israël en Palestina in vraag.

Erde begon tijdens haar legerdienst in 2002 te beseffen hoe selectief en eenzijdig de geschienenislessen waren die zij zelf op school kreeg. Nelson Mandela zag in onderwijs een redmiddel om de wereld te veranderen. Maar wat als dat onderwijs juist propaganda verkondigt, angst zaait bij kinderen en het vredesproces tegenwerkt?

De kijker krijgt een intieme, soms confronterende kijk op de diepe en langdurige gevolgen van een aanslepend conflict op de psychologie van de meest kwetsbare leeftijdsgroep: kinderen. Ook de aartsmoeilijke omstandigheden waarin leerkrachten vechten tegen hun eigen vooroordelen en de politieke context waarin ze leven doet vragen rijzen over welke toekomst dit conflict voor jonge mensen eigenlijk nog biedt.

De films zijn tot 5 mei te bekijken op MOOOV festival in verschillende Vlaamse bioscopen van Turnhout tot Brugge. Meer info hier.

Deze bijdrage werd geschreven door Tess Vonck, één van de Jonge Turken van MO*.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • films met zicht op de wereld

    Turnhout, Brugge, Genk, Sint-Niklaas, Lier, Roeselare, Koersel-Beringen, en Dilbeek. MOOOV doet ook dit jaar heel wat plekken aan.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.