Koffie uit Oost-Congo: de toon begint te veranderen

Enkele koffie-coöperaties in Zuid-Kivu hadden eerder met de steun van Twin en Oxfam-Wereldwinkels al aangetoond dat Kivu-koffie kwaliteitskoffie is. Nu de koffies van de coöperaties uit Noord-Kivu en Ituri met de steun van Vredeseilanden de nationale wedstrijd hebben gewonnen zit ook hun reputatie in de lift. Dat hadden we al begrepen van het juryrapport, dat in zijn titel voor het eerst spreekt over “uitzonderlijke koffies uit Congo”. Maar ook op de koffie-expositie van AFCA in Nairobi was het te merken.

Oorspronkelijk stond de proeverij van de beste Congo-koffie gepland samen met die van Oeganda. Sedert het begin van AFCA is dat al zo, omdat Congo weinig stalen instuurde en bovendien nooit indruk maakte met zijn kwaliteit. Tot nu dus in 2015. Op het laatste moment werd beslist om de Congo-koffie zijn eigen moment de gloire te gunnen, op de ochtend van Valentijndag.

Ik heb de reflex gehad de bedenkingen van de jury te filmen en deel die graag met jullie. Omdat er een geweldig geroezemoes uit de grote tent kwam, heb ik er ook ondertitels laten onderzetten. Luister even mee naar de bespreking van achtereenvolgens de koffie van Kawa Kanzururu en Kawa Kabuya (de tweede en de eerste plaats in de Taste of Harvest competitie).

“If you taste this coffee you would not think it was Congo coffee, but it is!”. Dat is hoe diep de reputatie van koffie uit Congo is gezakt. In Nairobi hebben we een keerpunt bereikt voor het oog van de hele koffiewereld.

Perplex

Op de lange terugweg naar huis wachtte me nog een andere verrassing. Voor het allerlaatste traject Kasindi-Butembo had ik de hulp van onze chauffeur Fiston ingeroepen en om zo snel mogelijk thuis te geraken hadden we besloten de niet altijd zo veilige binnenweg via Karuruma te nemen.

Daarvoor moesten we eerst de rivier Semuliki oversteken. Een brug is er niet, wel een bac. In dit geval gaat dat om drie schuiten die met een houten platform aan elkaar zijn verbonden, waarop een wagen of vier een plaats kan vinden. Een kleine buitenboordmotor volstaat om het gevaarte de rivier over te sturen.

De toegang tot de bac kost 7 $. De beambte die het ontvangstbewijs moest opmaken vroeg op een verveelde toon welke organisatie we zijn.

“VECO”, antwoordde Fiston.

De uitdrukking van de beambte veranderde ogenblikkelijk.

“VECO, echt? De ware VECO? Maar… proficiat dan! Wat een eer! Gefeliciteerd! Het is dank zij jullie dat de koffiesmokkel in deze contreien begint terug te lopen. Bravo!”

Nu was het onze beurt om perplex te staan.

Als de ontvanger van de bac van de Semuliki op de hoogte is van de structurele veranderingen waar onze organisatie naar streeft, daar ook al resultaten van ziet en er zich bovendien over verheugt, dan is er geen enkele twijfel meer mogelijk: de sanering van de koffieketen in Oost-Congo heeft een echte aanvang genomen. En dan zal de voorzitter van de proeverij in het filmpje beslist gelijk krijgen: “the future of Congo is bright. “