Maart en zijn grillen

‘Geluk is gevaarlijk’ – Die regel uit een gedicht van Rutger Kopland hing jaren geleden aan de muur van mijn studentenkamer in Gent. Hoewel hij me er nooit heeft van weerhouden om vol vuur van mooie tijden te genieten, herinnert hij me er ook altijd aan dat niets ooit helemaal verworven is en dat elke droom een voortdurend verstelwerk is. 

  • Désiré Sankara Désiré Sankara Désiré Sankara
  • Fôli Kadi Fôli Kadi Fôli Kadi
  • Stand up comedy met Anicet Stand up comedy met Anicet Stand up comedy met Anicet
  • Patrick Kabre & band Patrick Kabre & band Patrick Kabre & band

Le Foyer verovert stapje voor stapje zijn plek op de kaart van Ouagadougou. Het is fijn om op andere plekken mensen te ontmoeten die me blij verwonderd groeten: ‘Oh, jij bent Mien van Le Foyer!’… en dat ze veel over me hebben gehoord, dat het eten zo lekker schijnt te zijn en de concertavonden zo gezellig, dat ze gauw eens langs zullen komen. Velen doen dat effectief en velen komen vaak of zelfs dagelijks langs.

Het blijft ook een heerlijke variatie, van de werkmensen die elke dag hun bordje rijst komen eten over het concertpubliek dat zweert bij vele frisse pintjes en een portie sojabrochettes, tot de groep van 45 studenten verpleegkunde uit Mali en Niger die 4 dagen lang en 3 keer per dag hun voeten onder tafel schoven bij ons.

Even stilstaan

Van de grote investering in zonnepanelen heb ik nog geen minuut spijt gehad nu de stroomonderbrekingen weer dagelijkse kost zijn. Mijn klanten kunnen altijd op licht en ventilatie rekenen, en als de coupures niet langer dan 5 uur aan één stuk duren, slagen we er ook in om de drank koel te houden. Ook het overdekte podium heeft de aantrekkingskracht voor artiesten én voor publiek alleen maar groter gemaakt. Behalve een professioneel geluid kan ik nu ook een professioneel licht bieden en zo krijgt elk concert een specifieke kleur en sfeer.

Ik doe vaak wat een vriendin me aanraadde, namelijk om van tijd tot tijd heel even stil te staan in het restaurant en om me heen te kijken. Soms ben ik de uitputting nabij als ik aan dat moment toe kom, maar dan nog besef ik dat er zo veel is waar ik trots en blij om ben.

Het ATB ontwaakt

Uiteindelijk lijkt ook het ATB zelf – minstens voor eventjes - uit een lange slaap te zijn ontwaakt. Sinds 3 en nog tot 12 april is hier het Festival International du Théâtre pour le Développement neergestreken. Theatergroepen uit Burkina Faso en uit vele andere Afrikaanse landen geven in het village du festival in het dorpje Loumbila, even buiten Ouagadougou, en in het ATB het beste van zichzelf. Voor het eerst kan Le Foyer dus die andere rol spelen die ook in zijn naam ligt vervat: die van de ontmoetingsruimte van een theater.

Er mogen nog wel wat puntjes op de i van onze samenwerking komen te staan: het ATB heeft er namelijk niets beters op gevonden dan de catering voor de 100 acteurs die hier 2 weken lang verblijven uit te besteden aan een externe traiteur, in plaats van beroep te doen op het restaurant binnen zijn eigen muren! Gelukkig voelt Le Foyer hoe dan ook dat er iets gaande is, zeker in de drankverkoop en heel wat bezoekers komen eerst een hapje eten voor ze naar een voorstelling gaan kijken.

De kater van de hitte

En toch was maart een maand in een zekere mineur. Er is de hitte natuurlijk die als een loodzware last over de stad is gevallen en die nu eens tot algemene apathie en dan weer tot hitsige uitspattingen leidt. Ik merk hoe de intensiteit van het hoe dan ook al geanimeerde verkeer in Ouaga nog is toegenomen en hoe zelfs ik net een tikkeltje té assertief met mijn moto tussen de andere heen laveer. Ik zie op sommige dagen groepjes mensen in het restaurant neerstrijken die zelfs niet van eten willen weten. Geef hen maar bier, bier, bier, tot de koelkast en de portefeuilles helemaal leeg zijn. De kater en de discussies aan het thuisfront zijn op dat moment zorgen voor later.

Met de hitte van dit voorjaar is er ook een lichte ontgoocheling in mij geslopen, die af en toe de kop opsteekt en er een enkele keer voor zorgt dat ik mijn stem verhef. Ik heb altijd gehoopt dat mijn enthousiasme ook de mensen om me heen kon inspireren, en gedeeltelijk is dat zeker het geval. Als puntje bij paaltje komt echter sta ik toch vaak alleen, in die zin dat mijn collega’s, en zelfs Regina, zich in de eerste plaats als klassieke werknemers opstellen, die er graag de kantjes van af lopen zodra dat kan. Steeds vaker hoor ik van klanten hoe cruciaal mijn energie is voor het feit dat ze graag naar Le Foyer komen en hoe de dynamiek van de plek verandert zodra ik er een halve dag niet ben. Dat stemt tot nadenken, over hoe ik mijn andere ambities moet rijmen met de wens om Le Foyer verder te laten drijven op zijn elan en met het vaste voornemen om geen bitterheid te kweken.

Protocol

Het overlijden van de moeder van ATB-directeur Prosper Kompaore zorgde er bovendien voor dat ik het concert dat op de dag van haar dood stond gepland, moest afgelasten en toen ook de moeder van Regina anderhalve week later stierf, weigerden mijn werknemers eenvoudigweg te werken, zodat ik wel moest sluiten. Ik ben erg geschrokken van al het protocol dat hier om de dood heen hangt en over het feit dat niets in dat verband onderhandelbaar is.

Ik ben ook niet helemaal zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen door te buigen voor wat anderen vonden dat ik moest doen. Ik weet alleen dat vorig jaar nog een maquis in brand werd gestoken omdat hij opende na de dood van een buurman. En ik weet dat er met argusogen wordt gekeken naar hoe la blanche wel of niet de wetten van de traditie respecteert. Het zekere voor het onzekere dan maar!

Afscheid

Het afscheid van Patrick voor drie maanden tour in Europa ten slotte is meteen ook een afscheid tussen hem en mij geworden. Dat doet pijn, veel pijn zelfs, omdat we ons beiden wel bewust blijven van het potentieel tussen ons. Ik hoop dat zijn tournee voor hem een tijd wordt van artistieke erkenning en persoonlijke ontwikkeling, en voor mij één van frisse kracht en nieuwe energie, ook zonder hem.

Ik ben als altijd dankbaar voor de vele mensen die me steunen, die in me geloven en die er – ook op de lange afstand – altijd voor me zijn. Ik ben heel dankbaar ook voor de regenbui van vannacht. Die heeft de stad weer heel even schoongespoeld, de gemoederen een beetje bedaard en de geesten verfrist. Ik krabbel stilletjes wel weer overeind, op weg naar meer en nieuw geluk, ook als dat gevaarlijk is.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Sociaal ondernemer in Burkina Faso

    Mien De Graeve verhuisde in september 2012 naar Burkina Faso. Ze werkte er een jaar lang als vrijwilliger voor het online microfinancieringsplatform Zidisha.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.