Nyeleni, tussen droom en daad.

Het Europese forum rond Voedselsoevereiniteit te Krems, Oostenrijk, is een kleurrijke gebeurtenis. Boeren, activisten, ngo’ers en bezorgde burgers uit ongeveer alle Europese landen zitten hier een kleine week samen om…, tja, om wat te doen? Wie het officiële programma bekijkt, merkt dat sterk gefocust wordt op het ontwerpen van een allereerste Europese verklaring rond voedselsoevereiniteit, met inbreng van zoveel mogelijk ‘vertegenwoordigers’ uit alle hoeken van het continent. Er is enorm veel moeite gestoken in het ‘samen’ zoeken naar een Europese invulling van de term Voedselsoevereiniteit, en in het zoveel mogelijk legitimeren van die verklaring door haar ondersteuners zo ‘representatief’ mogelijk te laten zijn. Er zijn discussievergaderingen met vrouwen, jongeren, producenten, consumenten, arbeiders, ngo’ers, regionale en nationale groepen, taalgemeenschappen en ga zo maar verder. Dergelijk proces is bijwijlen interessant, maar geregeld ook wat langdradig en saai.

Het is volgens mij immers gestoeld op een drietal verkeerde veronderstellingen.

Bij de opzet van het Forum ging men ervan uit dat de nationale delegaties vooral zouden bestaan uit vertegenwoordigers van bestaande lokale bewegingen die werken rond voedselsoevereiniteit. Als ik echter kijk naar de samenstelling van de Belgische delegatie, dan ontmoet ik vooral zeer sterk geïnteresseerde individuen, al dan niet lid van een ngo, maar die hier helemaal niet hun organisatie, laat staan een sterke achterban vertegenwoordigen.

Een tweede veronderstelling was, dat de meeste aanwezigen al een min of meer klare kijk hebben op de term ‘voedselsoevereiniteit’, en die al jaren toepassen in hun omgeving. Hoewel in een continent als Zuid-Amerika miljoenen boeren heel goed beseffen wat ‘soberania alimentaria’ betekent, en hoezeer dit een krachtige politieke hefboom kan betekenen om hun precaire economische situatie aan te vechten, toch moeten we durven erkennen dat de term in Europa maar door zeer weinigen gekend is, en vaak een gans andere, misschien ook minder radicale invulling krijgt. De eerste Belgische ngo die de term voedselsoevereiniteit tot een speerpunt van haar campagne maakt, en die ook in sterke politieke denkkaders én acties durft om te zetten, moet ik nog tegenkomen.

Een laatste verkeerde veronderstelling lijkt me te zijn dat men er teveel van uitging dat de meerderheid van de aanwezigen vooral geïnteresseerd zou zijn in het mee produceren aan enkele bladzijden eindverklaring. Een mondige minderheid binnen het Forum heeft er enorm veel belang bij om tot een krachtige, ‘democratisch’ gelegitimeerde eindtekst te komen, teneinde voldoende hard op tafel te kunnen slaan in de laatste rechte lijn van de onderhandelingen voor een nieuw Gemeenschappelijk Europees Landbouwbeleid (CAP). Zij willen de term voedselsoevereiniteit kunnen vertalen in een resem politiek-technische eisen die de positie van de kleinschalige boeren via doorgedreven lobbywerk ten goede kunnen komen. Dit is een zeer eerbaar streven, en daar moet absoluut voldoende plaats voor zijn op een Forum als dat van Nyeleni.

Boerenorganisaties en NGO’s werken zich al jaren in het zweet voor een duurzamer en eerlijker landbouwbeleid in Europa, en wij moeten hen alle mogelijke steun hierbij verlenen.

 

Op het eerste zicht zou je kunnen lezen dat iemand als ik, een anarchistisch geïnspireerd activist met een sterk geloof in directe actie en burgerlijke ongehoorzaamheid, niet echt aan mijn trekken kom op dergelijk Forum. Dit is echter niet waar.

Hier lopen niet enkel ambitieuze ngo’ers met een ietwat reformistische agenda rond, of conservatieve boerenleiders uit Oost-Europa.

Er zijn immers ook veel informele uitwisselingsmomenten en in diverse officiële werkgroepjes wordt druk aan ervaringsuitwisseling gedaan.

Sommigen geloven dat we supermarkten stapje voor stapje kunnen verduurzamen, maar anderen willen hen zo rap mogelijk steen voor steen afbreken. Sommigen geloven dat ze de Europese commissie kunnen overtuigen om voor voedselsoevereiniteit te kiezen, anderen scharen zich achter de strijdkreet ‘reclaim the fields!’ en beoefenen kata-bewegingen met hun zeis (echt gezien). Sommigen zien hun heil in het terugplooien op ‘nationale’ voedselproductie, anderen zijn openlijk lid van de No Border beweging. Sommigen worden wildenthousiast van dansende en billenkletsende Oostenrijkers in korte broek en lederhosen, anderen hangen posters uit voor een volgende Queer-feministische gathering. Sommigen organiseren petitities voor meer volkstuintjes, anderen ‘kraken’ braakliggende stukken grond in hun eigen stad, of doen aan guerilla gardening. Sommigen organiseren een debat rond strenge coëxistentie-regels voor gentechvelden, anderen trekken ggo-planten liever eigenhandig en zonder toestemming uit de grond. Zo lopen op dit forum vele tientallen ‘veldbevrijders’ rond, die hun sympathie voor het ongevraagd vernietigen van gentechgewassen niet onder stoelen of banken steken.

 

Het zou niet eerlijk zijn een kunstmatige tegenstelling te voeden tussen ‘reformisten’ en ‘radicalen’. Binnen de broodnodige strijd voor voedselsoevereiniteit in Europa gaat het zeker en vast niet om of-of, maar om en-en. Er is een diversiteit van strategieën nodig, van petities, info-avonden, overlegplatformen, het oprichten van voedselcoöperatieven voor producenten en consumenten, het organiseren van betogingen, het opmaken van infobrochures, naar het organiseren van betogingen voor zaadsoevereiniteit, het blokkeren van agro-industriële bedrijven en banken, tot het uittrekken van genetisch gemanipuleerde patatten en consoorten.

Deze strijden zijn complementair, en allen even noodzakelijk, willen we op zo kort mogelijke tijd komen tot een samenleving waar korte ketens, duurzaamheid, slow food, eerlijke prijzen en ruimpte voor boeren wereldwijd, minder olie-afhankelijkheid en pesticiden en vruchtbaarder bodems, geen verre droom meer zijn, maar een steeds krachtiger wordende realiteit.

 

We kunnen en we zullen het doen!

 

What do we want? Foodsovereignty!

When do we want it? Now!

 

Wat anders?

 

 

 

Steven Desanghere

sympathisant van Field Liberation Movement en lid van de Belgische Nyeleni-delegatie

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Een Belgische delegatie van NGOs, boeren, consumenten en onafhankelijken blogt vanop Nyéléni, een Europees forum rond voedselsoevereiniteit.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.