Paro, Stop, Hoor ons!

Als ik dinsdagochtend (11/11) naar het werk wil vertrekken is het verdacht stil op de weg. De man van de ijzerwinkel vertelt me dat er geen bussen rijden vanuit San Juan wegens “Paro” (staking). De burelen van FECCEG bereiken, is bovendien onmogelijk wegens wegblokkades. Reden? De werknemers van de publieke gezondheidszorg wachten al zes maanden op hun loon en er is een schrijnend tekort aan medicatie in de ziekenhuizen. Tijd voor actie!

Staken, Paro. Een concept bekend over heel de wereld en recent ook weer in België ingezet om ongenoegen te uiten. Ongenoegen over het Federaal regeringsplan dat het merendeel van de Belgen in de portemonnee zal voelen. Ongenoegen in Guatemala over onvoldoende financiering van de gezondheidszorg. Maar vooral ongenoegen omdat politici niet inzien dat een gezonde, werkende bevolking de basis is voor een sterk land.

Terwijl in België op sociale media de discussie woedt of stakingen en vakbonden nog wel van deze tijd zijn, blijken protestacties hier de enige wijze om een beetje gehoor te krijgen bij de overheid.

De uiting van dit ongenoegen vertoont enkele opvallende gelijkenissen. In België worden de spoorwegen lam gelegd, terwijl hier wegblokkades voor een gelijkaardige verkeerschaos zorgen. Er volgt een betoging in de hoofdstad richting een officiële instantie. Dit brengt een kettingreactie teweeg waarbij aanslepende problemen en bijhorende frustraties in de schijnwerpers gebracht worden.

Het gevolg is een versnipperde berichtgeving in de media waardoor de personen die ik hier aansprak op de bus, of waarmee ik communiceerde via internet het overzicht verliezen en hopen dat het ongemak snel verleden tijd is. Zowel in België als in Guatemala wordt het stakingsrecht op de korrel genomen omdat het de economie plat legt. Tenslotte roepen economische belangengroepen om een striktere ordehandhaving.

Tot zover een gelijkaardig scenario in twee heel verschillende landen. Anders wordt het wanneer we kijken naar het effect. Terwijl in België vele analyses en opinies verschijnen in de media, blijft de berichtgeving in Guatemala uitermate beperkt.

Opheldering over de stand van zaken vereist al enig speurwerk op het wereldwijde web (ingeschreven zijn op een nieuwsbrief van een sociale organisatie helpt) en de beste manier is persoonlijk rondvragen, maar hoe betrouwbaar is die informatie? Nochtans is duidelijke communicatie noodzakelijk om een breder draagvlak te creëren voor beleidsbeïnvloeding. Daarom krijgen lokale en nationale organisaties steun van Broederlijk Delen om hun communicatiestrategie te versterken.

Terwijl in België op sociale media de discussie woedt of stakingen en vakbonden nog wel van deze tijd zijn, blijken protestacties hier de enige wijze om een beetje gehoor te krijgen bij de overheid. Zo haalden in september diverse bewegingen hun slag thuis. Dankzij een brede beweging van tal van nationale acties, werd de goedkeuring van de “wet op bescherming van nieuwe plantenrassen” tegengehouden. Een succesverhaal voor de voedselsoevereniteit van de landbouwers, die in gevaar kwam doordat de wet het privatiseren van zaden mogelijk zou maken via patentrechten.

Een lichtpuntje van politiek zeggenschap midden in een donker land van dovemansoren. Een lichtpuntje waar graag op voortgebouwd wordt, en waardoor ik eigenlijk al uitkijk naar de volgende “Paro”. Het bewijs dat de Guatemalteken een sterke stem hebben, die men niet kan blijven negeren.