Urban Art Beat @ The Door: A Dinner Time Showcase (Het einde van een wervelend avontuur)

Dertien doorzetters op een podium, dertien nummers waarvan twee eigen creaties. Het indrukwekkendste van heel de show is de groep zelf. De moeilijkste opdracht volbracht. Tijdens de show zien we geen individuen, enkel een groep. Ze steunen elkaar tijdens de groepsnummers, juichen de individuele nummers toe, dansen op elkaars muziek en voelen het geschenk van acht weken investeren in hunzelf, elkaar en muziek.

Je komt niet meer terug? We gaan je niet meer zien? Je moet hier blijven! Ik moet nog zoveel leren, je kan niet terug! Mijn gemoed vult zich en de krop in mijn keel wordt te groot om te negeren. Deze groep heeft zich in mijn ziel genesteld, samen met de stad, de mensen en mijn collega-mentors. Ik heb gegeven wat ik altijd geef: alles wat erin zit. Ik heb gekregen wat ik altijd krijg: veel meer dan ik verdien.

Mijn avontuur ontstond uit een idee. Dat idee uittesten in een andere context was de bedoeling. Ik wou nagaan of mijn gevoel over dit soort kunst klopte. Of het niet slechts iets temporeel en plaatselijk was. Doorheen dit programma is mijn gevoel steeds sterker geworden. Ik weet nu hoe, waarom en op welke manier dit een kunst is en niet zomaar wat geld verdienen of vrijwilligerswerk. Het verdient meer respect dan sommige afgelikte producten waarvoor we ettelijke euro’s betalen en die we kunst noemen. Maar het heeft dat respect niet nodig, het bestaat zonder die euro’s en boven de media.

Mijn avontuur ontstond uit een gevoel. Het gevoel een gelukzak te zijn. Welopgevoed, in het bezit van een diploma, een goede job en een overdaad aan ervaringen. Als gelukzak wou ik iets teruggeven aan mensen die dat geluk (nog) niet hebben. Delen wat ik heb met zij die niet weten dat er meer mogelijkheden zijn. Tonen dat je als mens meer mogelijkheden hebt dan je omgeving aanbiedt. Ontsnappen aan de maatschappij die je zo graag in je hokje ziet. Mensen de ervaring geven dat er anderen zijn die tussen de maatschappij leven en niet in. Dat je niet hoeft mee te lopen, dat je rebels kan zijn zonder op tenen te trappen of schenen te schoppen. Breek het huis niet af, leef erin. Kom uit je kamertje en maak kennis met de buren. Laat je niet kisten in een doosje met wat ledjes in. Mooi samengevat in een uitspraak die gegraveerd staat in mijn geheugen - Why? en Secret Pete op Union Square - If you think society is a prison, break out!

Mijn avontuur ontstond uit een droom. Een droom waarin we wegvaren van gecommercialiseerde kunst. Waar je als kunstenaar geen business-man moet zijn. Je je als kunstenaar kan verliezen in je publiek, je werk, je gevoel, je ervaringen en je capaciteiten. Geen producties, managers, bandcamp-reverbnation of andere pagina’s. Enkel direct contact met een publiek dat wegblijft als ze er genoeg van hebben. Beloond worden op een menselijke schaal. Niet de samenleving, maar de mensen erin veranderen.

Nu ik aan het einde van het avontuur sta, voel ik me nog gelukzakkiger. Ik heb mijn gevoel, idee en droom gevolgd. Ik heb een ongelooflijke surplus aan geluk, plezier, emoties gekregen. En om het in de woorden van Why? te zeggen, I’ve found my mountain, and it’s not the moment to stop climbing it. Het vinden van een zielsgenoot, ook al moet je daarvoor de oceaan overvliegen, geeft je de kracht en uithoudingsvermogen dat je nodig hebt om de volgende stap te zetten. Dus aan allen die geïnteresseerd of geprikkeld zijn door mijn schrijfsels op deze blog: volgende week de laatste, met alle informatie over wat de toekomst van dit project brengen zal! Want deze kunst is niet temporeel en plaatselijk: ze is universeel en tijdloos!

Dank aan allen voor je tijd, je reacties en de steun!

Secret Pete!

Hieronder vind je mijn ‘afscheidmails’ naar respectievelijk mijn collega-mentors en de jongeren die het programma volgden (Engels uiteraard), voor de geïnteresseerden!

Aan de mentors:

Urban Art Beat gang!

For those who come out on saturday (Brooklyn Stable) or sunday (@ Nostrand on Macon for a Brazilian set): I’ll do this in person. But for now, here is something I would like you all to know…

Last march, I sent out an e-mail to the well known Rosaleen Knoepffl. I was impressed by the stories I read about Urban Art Beat and eager to fly over and help out a great movement. Little did I know of how deep the experience was going to be. This summer felt like a shower in the middle of the desert. I have been around many artists and teachers, but I never lived in a crew that went so above and beyond. New York should be thankful for having all of you! It was a pleasure, and a lot more than that, to work play and have fun with all of you. I’ll be going back with a smile from ear to ear (don’t know if that’s an english expression, but in dutch it is and i like it). With a mind full of ideas, a soul full of inspiration, a body drenched in new experiences and a heart filled with love.

Thanks for receiving me the way you did, opening up your ‘gang’, your world and even your hearts. Some people never forget what they did in the summer they turned 18 or 21. Or when they were in the military, a youth movement or a summercamp. I will never forget the summer of 2012. I have seen the most beautiful flower blossoming. You conquered my heart and made a treehouse in my soul. Stay there, and we’ll be seeing each other again!

I hope we all remember what music did for us this summer. Without music we wouldn’t have gotten to know each other. We wouldn’t have had all the fun with each other and the YP’s (still think it’s a funny way to talk about them). We wouldn’t have seen so much feelings, good and bad. And we wouldn’t have felt so much love!

So, remember,

It’s all LOVE!

Aan de jongeren:

Dear Singers, Mc’s, Musicians

Before coming to New York, I didn’t know what I was getting myself into. I was excited and scared at the same time. Allthough I’ve worked with a lot of groups, doing it in the greatest city of the world seemed a little scary to me. Especially with all the bad-ass youngsters in New York.

But as it usually goes, scary moments pass. And they give you the best experiences you can have. That’s how this summer and working with you felt: a privilige, a joy and a blessing. I feel like I’ve jumped a pool of talents and personalities. I’ve learned from each and every one of you. I’ve enjoyed the company of each and every one of you. I’ll miss each and every one of you.

Thank you all so much for what you did with me this summer. You may all know that it’s been the best one I’ve had so far. And that’s not because of New York (allthough it is a great city) but because of you! As I am listening to the recording of yesterdays show, my eyes fill up with tears (and that’s been a while). I’ve worked with many groups over the passed decade, but never have I met a group with that much talent, dedication, respect and LOVE. I knew volunteering for Urban Art Beat was going to be great (even if I was scared) but even in my wildest dreams I couldn’t imagine the fun I had with you.

And here’s what I hope for…

That you all find the energy to keep developping yourselves. That you may have the courage to do scary stuff from time to time. That you may grow,
be respected and loved as you respect and love.

That you never forget what Music did for you this summer. You may forget me, but not that! Without music we wouldn’t have had all that fun. We wouldn’t have develloped ourselves, shared experiences, good and bad times. We wouldn’t have had such a wonderful show.

Thank you all!

It will allways be my pleasure to see you again!

And remember:

It’s all LOVE