104.7 FM: is er signaal?

Kleine boeren worden klein gehouden

 “Ja, dat klopt, geeft Robert Dumogen van het landbouwdepartement in de Cordillera toe. “De nationale overheid focust vooral op grote landbouwbedrijven in de laaglanden. De kleine boeren worden verwaarloosd. Maar wat kunnen we doen? Er is te weinig tijd, geld en volk om in alle afgelegen dorpen aanwezig te zijn. We proberen er iets aan te doen. Maar ik besef ook dat er ondertussen veel schade is aangericht. Er is zo weinig vooruitgang op het platteland en er zijn zoveel problemen die we niet kunnen oplossen. Ik stel er mezelf soms ook vragen bij.”

Witte olifanten

“De overheid onderneemt wel initiatieven. Maar ze zijn niet oprecht”, zegt boer Pablo uit Bolo. “Het draait louter om persoonlijk belang. Daarom promoten ze ook die chemische pesticiden, omdat die grote bedrijven hen geld geven.” Robert van het landbouwdepartement ontkende tijdens het interview niet dat er banden zijn tussen de overheid en deze bedrijven. “De overheid legt haar vorm van ontwikkeling op aan de mensen, zonder daarbij rekening te houden met de echte noden en de capaciteiten van de boeren”, vertelt Roger Camps van ngo Bevrijde Wereld. Hij spreekt over het risico op witte olifanten: “Op het eiland Panay bijvoorbeeld zag ik een overheidsproject waarbij een dieselmotor werd geïnstalleerd. De inwoners van dat dorp moesten er hun plan mee trekken. Toen wij er kwamen, werkte het niet meer.”

Begin bij de mensen

De kern volgens Roger van Bevrijde Wereld is: “begin bij de mensen, vertrek van onderuit. Als ngo gaan we samen met de gemeenschap op zoek naar oplossingen binnen hun noden en capaciteiten. We laten de mensen niet aan hun lot over, maar gaan op zoek naar manieren om de projecten duurzaam te maken.” Jane van CDPC, uitvoerende partnerorganisatie van Bevrijde Wereld in de Filippijnen, legt uit hoe zij te werk gaan: “wij komen enkel op vraag van het dorp zelf, niet andersom. We starten met een grondige kennismakingsperiode en bekijken of er een goed gevormde boerenorganisatie aanwezig is die het project kan dragen. Is die er niet, dan helpen we die mee vormen. Eens die er is, en dat kan tot een jaar duren, starten we. De arbeid gebeurt door de dorpelingen zelf. We maken steeds een kostenplaatje op met het dorp. Omdat het dorp de arbeid levert, is de verhouding altijd 60 procent voor het dorp en 40 voor de ngo, tot zelfs 70-30. Dat komt omdat zij de arbeidsuren leveren. Dit schept betrokkenheid. De inwoners hebben meer het gevoel dat het iets van hen is. Zij bouwen het,wij begeleiden hen.”

Dankzij deze projecten zijn er toch hoopvolle signalen uit de Filippijnen. In een volgende blog lees je er alles over.