‘Ik geloof dat het anders kan’

Dave Bleakney vertegenwoordigt een democratische vakbond, de honderden leden zijn stuk voor stuk democratisch verkozen. Hij werkte zelf lang als postbeambte en kan van vandaag op morgen opnieuw in het werkveld staan, indien de vakbondsleden dat zouden beslissen. ‘Werknemers wereldwijd hebben vaak het gevoel geen persoonlijke invloed te hebben op hun vakbond. Hun vakbondsleiders overleggen te veel met de bedrijfsleiding, in plaats van hun energie te focussen op hun achterban, de werknemers zelf.’

Vakbonden zijn nochtans het ultieme drukmiddel op bedrijven en regeringen om maatschappelijke verandering af te dwingen. Al zijn er alternatieven naast de macht van vakbonden om alles stil te leggen. ‘We kunnen ook de richting van beleidsmakers sturen. Als meer auto’s produceren geen oplossing biedt, kan een omzetting naar publiek transport zoals treinen of bussen misschien een uitweg verschaffen.’ Een denkpiste voor Belgische autoconstructeurs?

Grensverleggend

‘Waar de overheid in Canada voor moet vrezen is een coalitie tussen de traditionele vakbonden en de groeperingen van inheemse volkeren’, klinkt de hoopvolle vakbondsactivist. ‘Samen zouden we pas echt de andersglobalistische druk op het beleid kunnen opvoeren.’ Bleakney geeft twee voorbeelden van waar de Canadese postbeambten er in het verleden in slaagden om over sociale en traditionele grenzen heen campagne te voeren.

In zijn eerste voorbeeld vertelt Bleakney het verhaal van een postkantoor in Toronto waarvan de incompetente directie vrij willekeurig werknemers ontsloeg en lastigviel. ‘Op de werkvloer heerste verdeeldheid over de illegale stakingsmogelijkheden. Daarom besloot de vakbond sympathisanten, gepensioneerden, zelfstandigen en werknemers uit het middenveld uit niet-postdiensten te mobiliseren. De directie werd toegang ontzegd door het stakingspiket en kreeg 24 uur om een eisenbundel te ondertekenen. De postbeambten werden hartelijk onthaald en konden zonder problemen naar hun werkplaats.’

‘Door de spontane samenwerking onder de postbodes werd de post overal een uur vroeger geleverd dan normaal.’ Voor de mensen van het stakingspiket luidde de boodschap ‘fighting for better jobs en service in our community’ en voor de werknemers binnen overheerste het complementaire gevoel van ‘harassment free zone’. Dit model zou volgens Bleakney meer gebruikt moeten worden.

Kananaskis

De succesvolle protestactie van de postbeambten tijdens de Canadese G8-top in Kananaskis wordt Bleakney’s tweede voorbeeld. Bleakney zelf gaf training aan Canadese postbodes om de veiligheidsmaatregelen te omzeilen. ‘We trokken in postbode-uniform de straat op en verzamelden boodschappen voor de G8-leiders. Door te dreigen met een Canadese wet die verbiedt de post te vertragen, konden de brieven voorbij de talloze checkpoints tot aan het G8-bijeenkomstgebouw gebracht en voorgelezen worden. De Russische president Poetin moest door de actie een omweg maken van enkele uren om de protesterende postbodes te ontwijken. Onze actie haalde uitgebreid het televisiejournaal, wat opmerkelijk is op een doorgaans theatrale nieuwsshow van een informatief betreurenswaardig niveau.’

Voorbeeld volgen

‘Vele mensen voelen zich hulpeloos en zien geen uitweg voor de toekomst. De deregulering zal onze samenleving volledig herstructureren zonder dat er iets tegen ondernomen kan worden. Ik geloof dat het anders kan!’ Volgens Bleakney zij er twee soorten houdingen in de vakbondswereld. De eerste ziet kapitalisme niet noodzakelijk als iets slechts, maar denkt dat eraan moet gesleuteld worden om voldoende werkgelegenheid te behouden. De andere groep is van oordeel dat kapitalisme slecht is, maar weet niet hoe het zou moeten veranderen.

‘Deze hopeloosheid werkt verlammend en moet verholpen worden door de druk van onderuit op te voeren. Als er meer gewerkt zou worden aan grensoverschrijdende sensibilisering om op die manier globale publieke opinie nog maar licht te verlinksen, kan een wereld van verschil gemaakt worden. We staan op een kenteringmoment en kunnen niet anders dan actie ondernemen. We zijn het verschuldigd aan onze voorouders die het pad effenden en aan onze nakomelingen die er de vruchten van zullen plukken.’