De "Joodse en etnocratische staat" Israël

De gedwongen verplaatsing van Arabische bedoeïenen in de Negev

Het ‘Prawer-Begin Plan’ voorziet in de gedwongen verplaatsing van 30 000 tot 40 000 bedoeïenen die in 35 niet-erkende dorpen in de Negevwoestijn leven, in het zuiden van Israël. De in totaal 200 000 bedoeïenen in de Negev zijn Arabische Israëli’s die er 30 percent van de bevolking uitmaken, en er reeds leven sinds de zevende eeuw NC. Niettemin worden de inwoners van de 35 niet-erkende dorpen door de Israëlische regering beschouwd als ‘overtreders van staatsland’, en ontvangen ze sinds 1969 nauwelijks basisdiensten als elektriciteit, water, telefoonlijnen, en onderwijs- en medische voorzieningen.

Eerder dan deze dorpen officieel te erkennen en te voorzien van zulke basisdiensten, verkiest de Israëlische regering de gedwongen verplaatsing van deze gemeenschappen. Ze financiert ondertussen massaal de ontwikkeling van nieuwe Joodse gemeenschappen in de Negev, die gratis en voor niets honderden dunums land krijgen voor exclusief gebruik. 11 nieuwe Joodse gemeenschappen die niet voldoen aan de criteria uiteengezet in het Prawer-Begin Plan werden onlangs wél goedgekeurd, terwijl meer dan 115 bestaande Joodse gemeenschappen in de Negev evenmin aan de nieuwe criteria voldoen. Hun gedwongen verplaatsing schijnt echter minder urgent te zijn. De judaïsering van de Negev bereikt zo een nieuw hoogtepunt.

Het protest tegen deze plannen bereikte afgelopen zaterdag een kookpunt tijdens de derde ‘Dag van de Woede’ in Hura, Haifa, Jerusalem en Jaffa. Verschillende demonstranten werden in de dagen voor de manifestatie ondervraagd, geïntimideerd en bedreigd door de politie, terwijl de dag zelf veertig arrestaties verricht werden en verschillende agenten gewond raakten nadat de aanvankelijk vreedzame manifestaties ontaarden in onlusten. De Israëlische politie eiste vervolgens maandag alle door de pers gemaakte foto’s van de manifestatie op. Gisteren betoogden opnieuw meer dan 1000 manifestanten in Beer Sheva.

Dat het de regering menens is met haar plannen, mag blijken uit de woorden van Minister van Buitenlandse Zaken Lieberman: “We vechten voor het nationale land van het Joodse volk, en er zijn sommigen die doelbewust proberen dat land te stelen en er op gewelddadige wijze de controle over proberen te verwerven”.

De judaïsering van Galilea

Afgelopen zondag raakte ook bekend dat de nederzettingenafdeling van de Wereldzionistenorganisatie (WZO), een organisatie die door de Israëlische regering als één van haar uitvoerende takken beschouwd wordt, een plan heeft ontwikkeld dat gericht is op het aantrekken van 100 000 Joden in Galilea, in het Noorden van Israël. Het plan voorziet in de ontwikkeling van nieuwe steden en de uitbreiding van bestaande steden voor een exclusief Joods publiek, om zo een “betekenisvolle demografische balans” met de Arabische  bevolking te creëren. “Dit is de voortzetting van de demografische oorlog in de jaren 1980 die gericht is tegen de Arabische bevolking, aldus het Israëlische parlementslid Hanna Swaid tegen de Israëlische krant Haaretz. Salah Suleiman, raadshoofd van het nabijgelegen Bueina-Nudija, stelt het als volgt: “Terwijl ze investeren in nieuwe gemeenschappen zou het gepast zijn om eveneens de nabijgelegen Arabische gemeenschappen te versterken. Onze situatie is slecht, rampzalig zelfs. Ik ben niet tegen ontwikkeling, maar laat het dan ontwikkeling voor iedereen zijn”.

Geïnstitutionaliseerde discriminatie in de ‘enige democratie in het Midden-Oosten’

Zowel de plannen voor de Negev als Galilea zijn duidelijk gericht op de gedwongen verplaatsing van de lokale Arabische bevolking en het aantrekken van nieuwe Joodse gezinnen om zo de ‘demografische balans te herstellen’. Etnische afkomst is aldus het allesoverheersende criterium in het toekennen van land en huisvesting.

Het judaïseren van Arabische dorpen, steden of regio’s beperkt zich zo niet enkel tot de bezette Westoever, maar is eveneens een wijdverspreid fenomeen in Israël zelf. De dominante aanwezigheid van (extreem)rechtse religieuze nationalisten in het huidige Israëlische kabinet is daar niet vreemd aan. “De Israëlische regering is een soort van bijenkorf voor extremisten. De dag is verloren als ze voorbijgaat zonder het naaien van Arabieren. Het naaien van Arabieren is voor deze regering een mitzvah (een Joods religieus voorschrift of gebod, nvdr)”, aldus Oudeh Basharat, columnist voor Haaretz.

De discriminatie van Arabische burgers van Israël gaat echter veel verder dan de grillen van het huidige Israëlische kabinet. Binnen de ‘Joodse en democratische staat’ die Israël pretendeert te zijn is er sprake van een geïnstitutionaliseerde legale, politieke, economische en sociale ongelijkheid. Arabische Israëli’s maken 20 percent van de Israëlische bevolking uit, maar worden gemarginaliseerd op basis van hun afkomst en (niet-Joodse) identiteit en religie.

Een ongelijke verdeling van middelen

Dergelijke discriminatie is van toepassing op zowat alle facetten van het dagelijkse leven. Een greep uit het Inequality Report uit 2011 van de mensenrechtenorganisatie Adalah maakt dit duidelijk. Zo maakt een wet uit 2003 het quasi onmogelijk voor Palestijnen uit de Westoever of Gaza die getrouwd zijn met een Arabische Israëli om zich in Israël te vestigen. Ze is echter niet van toepassing op Israëlische kolonisten die evengoed in de Westoever leven, en dus enkel en alleen gebaseerd op etnische afkomst. 93 percent van alle land in Israël is daarnaast gekwalificeerd als ‘Israëlisch land’, terwijl slechts 3,5 percent van alle land exclusief voorbestemd is voor de Arabische minderheid. Arabische Israëli’s die zich willen vestigen in een Israëlisch-Joodse gemeenschap moeten ‘goedgekeurd’ worden door een toelatingscomité, die vaak niet bepaald open staan voor ‘Arabische nieuwelingen’. 80 percent van alle land in Israël is zo in de praktijk off-limits voor Arabische Israëli’s.

Het gemiddeld maandelijks inkomen van Arabische Israëli’s lag in 2008 bovendien 32 percent lager dan het maandelijks inkomen van Joodse Israëli’s. Arabische Israëli’s maken 20 percent van de bevolking uit, maar vertegenwoordigen 44,5 percent van de totale bevolking die onder de armoedegrens leeft. Hoewel verschillende officiële studies bestaan over de socio-economische kloof tussen de Arabische minderheid en de Joodse Israëli’s besteedt de staat 30 percent minder van haar socale budgetten aan Arabische Israëli’s dan aan hun Joodse medeburgers. De Israëlische staat voorziet daarnaast in de creatie van 533 ‘nationale prioritaire gebieden’ (NPG), achtergestelde gebieden die kunnen rekenen op extra overheidssteun. Slechts 4 van de 533 NPG’s bevinden zich in Arabische districten.

Scholen gelegen in Arabische districten worden daarnaast ernstig ondergefinancierd, terwijl er vaak geen openbaar vervoer is tussen grote werkgelegenheidscentra en Arabisch-Israëlische steden en dorpen. Belastingverminderingen of overheidssteun voor huishypotheken zijn bovendien afhankelijk van het vervullen van je legerdienst, waarvoor de meeste Arabische Israëli’s per definitie zijn uitgesloten.

Dit hoeft allemaal niet te verwonderen als je weet dat sinds 1948 nog nooit een Arabische partij deel heeft uitgemaakt van een Israëlische coalitieregering. Dat de hele situatie niet zonder gevaar is mag blijken uit de volgende waarschuwing van Yuval Diskin, voormalig hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet: “We moeten rekening houden met de relatie tussen de Palestijnen en hun broeders, de Arabische Israëli’s. Grote menigten Palestijnen en Arabische Israëli’s die massaal de straat optrekken is een perfect plausibel scenario, zeker geen extreme voorspelling”.

De Joodse en etnocratische staat Israël

 Alle Israëlische maatregelen - de gedwongen verplaatsing van de inheemse Arabische bevolking uit de Negev, het ‘herstellen van de demografische balans’ in Galilea, de algemene discriminatie en marginalisering van de Arabische minderheid in Israël, de judaïsering van Oost-Jeruzalem, en het onmogelijk maken van het leven van Palestijnen in de Jordaanvallei – tonen aan dat de Israëlische regering niet geïnteresseerd is een oprecht onderhandelingsproces dat moet leiden tot een twee-statenoplossing.

Integendeel: de notie van een ‘Groter Israël’, waarin grote delen van de Westoever worden geannexeerd in een staat die haar minderheden als tweederangsburgers behandelt, lijkt weer helemaal terug van weggeweest. Als ze ooit al van het toneel verdwenen was.

Het is dan ook hoog tijd om een van de meest hardnekkige en dominante mythes rond Israël te doorbreken die vandaag de dag nog altijd gepromoot worden, die van de ‘Joodse én democratische staat’. De ‘Joodse en etnocratische staat Israël’ lijkt meer op haar plaats.