De Iraanse parlementsverkiezingen van 2 maart hebben nauwelijks een rimpeling veroorzaakt in de westerse media. Dat was anders bij de presidentsverkiezingen van 2009, toen Mahmoud Ahmadinejad het opnam tegen Mousavi en Karroubi, twee hervormingsgezinde kandidaten die de energie en de frustraties van dissident Iran konden mobiliseren.

De politiek geladen striproman, Zahra’s Paradijs, vertelt het verhaal van de zoektocht naar Mehdi, een jonge Teheraan die verdween in de nasleep van de protestacties bij de Iraanse verkiezings in juni 2009.

Het Britse muziekblad Songlines nomineerde de Brussels-Iraanse groep Shahkilid eind januari voor de Songlines Award, in de categorie Beste Groep. Dat is een terechte erkenning van een allesbehalve evidente line-up.

Het boek van Ann De Craemer over Iran is, vanuit journalistiek oogpunt, een hachelijke onderneming. Niet zozeer omdat het regime als een allesziende censor overal aanwezig is –dat is het niet, ook als heeft het die intentie wel– of omdat de situatie onder de ogen van journaliste en fotograaf uit de hand loopt –dat is even schrikken, maar het is net ...

Er zijn redenen te over voor de vernieuwde aandacht voor Iran in onze media: de verkiezingen van juni, de straatprotesten die daarop volgden en de wereld rondtwitterden én de hardhandige manier waarop het politieke tweespan Khamenei-Ahmedinejad de miljoenen Iraniërs opnieuw in hun conservatieve gareel proberen te krijgen.

Een goede dag om te sterven van de Nederlands-Iraanse journalist-publicist David Danish beschrijft het wedervaren van de jonge Baber in het Iran van de jaren tachtig. De ayatollahs zwaaien de plak, de islamitische revolutie zegeviert en het land is in oorlog met de Iraakse Arabieren.