Rafiq heeft rugpijn, pijn aan zijn boven- en onderarmen, aan zijn billen en benen, aan zijn handen en voetzolen. De pijn gaat nooit meer weg. Ze is het gevolg van de stokslagen die hij en zijn beste vriend kregen in een Syrische gevangenis. Maar Rafiq kan het navertellen.

Schuimende monden. Gesmoorde kreten en krampachtig snakken naar lucht. De doodrochels, het angstvallig vasthouden aan de laatste adem. Douma 2018 is een nieuw dieptepunt voor de mensheid.

Dat menselijk lijden ondergeschikt lijkt aan beurscijfers is een kwalijke evolutie . Het motto “Business is business” stuurt de traditionele massamedia. De verontwaardiging voorbij probeer ik de vinger op de wonde te leggen van de miljardenhandel in nieuws. Een pleidooi ter ere van de slachtoffers in New York, én de slachtoffers in Oost ...