Polarisatie tussen China en de VS neemt steeds toe en mensen met een meervoudige identiteit, Amerikaans én Chinees, zijn daarvan de dupe. Maar MO*columniste Ching Lin Pang is blij om te zien dat humor toch een brug kan vormen en culturen opnieuw kan verzoenen.

Systemisch en institutioneel racisme is in de Verenigde Staten niet beperkt tot de zwarte gemeenschap, weet MO*columniste Ching Lin Pang. Ook de tienduizenden Chinezen die vanaf de 19de eeuw naar de VS migreerden werden (en worden) dagelijks geconfronteerd met vreemdelingenhaat en discriminatie.

Het is moeilijk om vandaag een ander thema uit de kast te halen dan het virus dat niet coronavirus heet, schrijft Bert Gabriëls in zijn column. Wat we in ieder geval geleerd hebben, is dat de wereld in ieder geval niet ons dorp is geworden. In één en hetzelfde dorp hadden we nooit zoveel keer na mekaar dezelfde fouten gemaakt.

2018 was het jaar waarin Donald Trump met een sloopkogel door de multilaterale wereldorde ging, weet Ewald Engelen. 

MO*columniste Ching Lin Pang volgt al geruime tijd de Sino-Amerikaanse relaties, die alsmaar verslechteren. Toch was het eventjes slikken toen ze las dat Chinese Amerikanen meer en meer aanzien worden als het verlengstuk van de Chinese overheid, als potentiële spionnen zeg maar. Deloyale Amerikanen, dus.

Amerikaans president Donald Trump richt zich tot de lezers van MO* en wil hen waarschuwen voor het nieuws dat MO* verspreidt. Hij wil dat de lezers van MO* de juiste keuzes maken in 2018.

MO*columniste Ching Lin Pang kijkt met enige onrust naar de escalerende ruzie tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea. ‘De kans dat er een oorlog uitbreekt, is even reëel of irreëel als een ongeval hebben op de snelweg tussen Brussel en Antwerpen.’

Tijdens de topontmoeting tussen de Amerikaanse president Trump en de Chinese leider Xi Jinping van vorig week was Trump tegen alle verwachtingen in de hoffelijkheid zelve. Ching Lin Pang reist naar het gedeelde verleden van de twee grootmachten: een verhaal van wederzijdse fascinatie, invloed en affectie.

‘We zijn zo geschrokken van Troef en Brexit, dat we de democratie herontdekken’, schrijft columnist Geert Van Istendael. Mensen willen weer méér politiek, niet minder. 

Na de eerste week waarin de vuilbekkende “meneer Troef” aan het roer van de machtigste democratie ter wereld stond, geeft columnist Geert Van Istendael vijf bedenkingen mee. 

De knipperlichten staan op Trumpiaans oranje. We belanden in een tijd van weghonen en overschreeuwen. Of gewoon negeren. Terwijl we net wél meningsverschillen moeten aandurven, vindt columniste Tine Hens. Want het gesprek, zo citeert zij de Amerikaanse socioloog Richard Sennett, is de overtreffende trap van het debat. 

Een week later en dat ongemakkelijke gevoel is er nog. Hij hangt precies nog in mijn kleren: die nacht tussen slapen en waken, met de nachtmerrie die pas akelig echt werd bij het krieken van de dag. Net als de Brexit zag Bie Vancraeynest dit niet aankomen. Ze is verrast maar niet verwonderd. De pestkop heeft gewonnen. De man die ons reptielenbrein& ...