‘Ik richt graag een brief aan jou, lieve bewoner van ons opvangcentrum. Want ik schaam me. Ik zie en ik voel in elke vezel van mijn lijf dat we elke dag falen. Wij als medewerkers, beleidsmakers maar vooral als medemens. En dat spijt me.’

Nederlanders die hun geluk in het buitenland beproeven, dragen we dankzij het populaire televisieprogramma ‘‘Ik vertrek’’ op handen. Andersom noemen we mensen die de omgekeerde beweging maken ‘illegale gelukzoekers’. Vanwaar die dubbele moraal?, vraagt MO*columniste Faïrouz ben Salah zich af.

Geweld, pushbacks en een hardleerse migratiemaffia: het Europese grensbeleid is onverdedigbaar, schrijft MO*columnist en advocaat Benoit Dhondt. Toch menen wij, Europeanen, geen aandeel te hebben aan de brutale ontmenselijking van mensen op de vlucht. Klopt dat wel?

Wat we de afgelopen weken zagen gebeuren, laat duidelijk zien dat een humaan en efficiënt asielbeleid perfect mogelijk is, meent MO*columnist en advocaat Benoit Dhondt. Maar mensenrechten verdragen geen onderscheid. Iedereen die geweld ontvlucht verdient bescherming.

Steeds vaker ziet MO*columnist en advocaat Benoit Dhondt hoe geloofwaardigheid de bovenhand neemt in beslissingen in asielprocedures. Nochtans is de waarheid duizendmaal complexer dan dat onze westerse morele bril over goed of fout doet uitschijnen.

Eigenlijk wilde MO*columnist Benoit Dhondt deze column helemaal niet schrijven. Eigenlijk wil hij mensen met een precair verblijfsstatuut helemaal niet vertegenwoordigen als advocaat. Liever heeft hij dat ze dat zélf kunnen doen. ‘Dat ik deze column mag schrijven, is deel van het probleem.’

MO*columnist Walter Zinzen begrijpt de drang van een deel van de Europese bevolking om de wapens op te nemen ‘ter verdediging van Oekraïne’ niet. Voor hem is de sanctiepolitiek tegen Poetin de enige juiste. Gelukkig ‘beseft de NAVO dat deelname aan deze oorlog de kortste weg naar een wereldoorlog is’.

‘Van waar ben je?’ Het is een vraag die MO*columnist Sahadi Daria elke dag te horen krijgt. Het antwoord is complexer dan hij kwijt kan in een doorsnee gesprek. ‘Ik ben afkomstig van Afghanistan, ja. En ik ben ook niet helemaal Belg. Ik ben van veel plaatsen.’

Samira Atillah bracht vele zomers door in en rond de Middellandse Zee. Toen die zee nog een plek van rust was. Maar die tijd is nu voorbij. 

‘Zou hij zijn vier kinderen uit deze vervloekte oorlog kunnen halen? Waar moest hij naartoe? Hij kende geen enkele plek in de wereld die hem met open armen stond op te wachten.’

Bie Vancraeynest wordt er moe van. Van de uitzichtloosheid. Van de verspilling van tenten, van middelen, van tijd. Van de verspilling van de mens. Van de uitzichtloze wachtkamer die de jungle in Duinkerke is.

‘Sommige mensen maken de wereld beter, gewoon door er te zijn.’ Ik weet wel dat Roger Vancraeynest zoveel meer was dan enkel mijn peter, maar ik ben toch verrast over zijn veelzijdigheid en hoe hij voor zoveel mensen iets anders betekende.