De wereld is een theater voor de aandachtseconomie geworden, ten koste van het klimaat, stelt oud-hoofdredacteur Gie Goris vast. Politici én klimaatklevers weten: spektakel werkt altijd. ‘En dat wordt beloond door de media, ook al staat de cassante mening los van gevoerd beleid.’

Een nieuwe oproep klinkt: 'Dekoloniseer de toekomst'. Of, met andere woorden: de ideologie en de praktijk van kolonisatie leveren nog steeds zo veel macht en rijkdom op voor een kleine elite, hoe ontsnappen we aan de verwoestende gevolgen daarvan?

Overheden werden voor het blok gezet door de coronacrisis: het roer zelf in handen nemen of chaos toelaten? Het dilemma vormt zowel een gevaar als een kans, want een wereldcrisis is een kans om het systeem te veranderen. Wat als we het pad van de welzijnseconomie gaan bewandelen?

De neoliberale orde was te onrechtvaardig en te vervuilend, liet het volk weten. En dus moet het anders: de staat is steeds meer terug als een actor in economie en maatschappij. Garanties op succes zijn er niet, en het wordt een lakmoesproef van menselijke solidariteit.

Een hele generatie leerde dankzij het verzet van de jaren 1960 en 1970 omzien naar het milieu en de ongelijkheid in de wereld. Ze schreef daarmee nieuwe grote verhalen, hoewel conservatieven die tijd dikwijls als ‘normloos’ aanmerken.

Hoe behouden we onze waardigheid, ons opgegeven hoofd, als onze omgeving ons niet zal overleven en wij onze omgeving evenmin? Nu het Groot Barrièrerif terminaal verklaard is en het smeltpunt bereikt is, reflecteert auteur Anne Provoost over hoe solidair we werkelijk zijn.

We willen terug naar normaal na de coronacrisis. Maar wat is normaal, in een wereld met meer CO2 in de atmosfeer dan een mens ooit meemaakte?

De vraag is niet wie de verkiezingen van 26 mei gewonnen heeft, maar welk beleid de uitdrukkelijke steun kreeg. En dan is het antwoord verrassend duidelijk: rechtvaardige transitie, met de nadruk op rechtvaardigheid. Maar weten we dan wat er moet gebeuren, en hoe?